«Τι καραγκιοζιλίκια είναι αυτά;»

Δύο πρόσωπα σημάδεψαν τις τελευταίες ημέρες την κοινή γνώμη, όχι με έργα ή σοβαρότητα, αλλά με έναν συνδυασμό θράσους, αυταρέσκειας και ασυναρτησίας που δύσκολα συναντά κανείς ακόμα και στις πιο αλλοπρόσαλλες πολιτείες.

Ο λόγος για τον Κώστα Λακαφώση και τον Χρήστο Παπαδημητρίου. Ο πρώτος, δημοσιογράφος-μηχανικός, κατά δήλωσή του ασφαλισμένος στον ΕΔΟΕΑΠ, και ο δεύτερος, πρόεδρος του πολυπλόκαμου οργανισμού ΕΟΔΑΣΑΜ, αρμόδιος – υποτίθεται – για τη διερεύνηση σιδηροδρομικών δυστυχημάτων.

Η εικόνα τους, καθημερινή πλέον σε οθόνες και μικρόφωνα, μοιάζει σχεδόν με σουρεαλιστική σάτιρα. Ο Λακαφώσης, με ύφος πρύτανη και στόμφο μπετατζή, παριστάνει τον τεχνικό εμπειρογνώμονα, λες και κάθε μέρα επιδιορθώνει μηχανές TGV στο υπόγειό του. Κανείς δεν μπορεί να του πάρει το μικρόφωνο από τα χέρια, ακόμα κι όταν εκστομίζει «τεχνικά» μαργαριτάρια όπως το μυθικό «άλλο τα ίχνη ξυλολίου κι άλλο το ξυλόλιο». Και όλοι απορούν: ποιος του έδωσε το δικαίωμα να εκπροσωπεί τη λογική και την αλήθεια σε τόσο κρίσιμες στιγμές;

Ο δε Παπαδημητρίου, αν και αρχικά έμοιαζε σοβαρός, φρόντισε ο ίδιος να αναιρέσει την εικόνα του. Απέσυρε με απίστευτη ευκολία ένα κομμάτι του πορίσματος για την περιβόητη πυρόσφαιρα, κατηγόρησε συναδέλφους, ξένα πανεπιστήμια και μέχρι και τον… Μπακού (!), προσφέροντας ένα θέαμα που μόνο ως φάρσα μπορεί να εκληφθεί. Μία φράση του μόνο αρκεί: «δεν γνώριζα πως δεν είχαν γνωμοδοτήσει». Όμως, παραμένει στη θέση του.

Το μόνο που αποδεικνύεται σταθερά είναι ότι όταν πρόκειται για συγκάλυψη, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες. Η ανικανότητα από μόνη της κάνει τη δουλειά. Και το κράτος, σ’ αυτό το θέατρο παραλόγου, αναδεικνύει με συνέπεια τις λάθος φάτσες στα λάθος πόστα. Αντί για ειδικούς, προσφέρει τηλεμαϊντανούς με περγαμηνές… αυθαιρεσίας. Και μετά, αναρωτιόμαστε γιατί δεν βρίσκουμε ποτέ την αλήθεια. Πώς να τη βρεις, όταν είναι περικυκλωμένη από το θράσος, την ασχετοσύνη και τον απόλυτο αυτοσχεδιασμό;