Σε αντίθεση με ό,τι ευαγγελίζονται οι επαγγελματίες υπερασπιστές δικαιωμάτων, γνωστοί και ως «εκ του καναπέ προστάτες» των ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, οι γιαλαντζί ευαίσθητοι, ο δρόμος της προσφοράς και της αγάπης μόνον εύκολος δεν είναι και σίγουρα δεν εκφράζεται ακόπως.

Λίγες μέρες νωρίτερα, έζησα μια εμπειρία από εκείνες που χαράσσονται ανεξίτηλα στη ψυχή κάθε ανθρώπου. Αναφέρομαι στα παιδιά της Emfasis και στην ομάδα κοινωνικής εργασίας στο δρόμο. Συναντήθηκα μαζί τους, στην οδό Αθηνάς, απέναντι από τη Βαρβάκειο αγορά. Ο Παναγιώτης, ο οδηγός, λειτουργούσε ως φυσικό GPS, η Κική στο πίσω μέρος του βαν, μαζί με τα απαραίτητα τρόφιμα, κουβέρτες, υπνόσακους και εμέ, τον νέο της υπόθεσης. Συντονιστής της ομάδας και ο έχων τη μεγαλύτερη εμπειρία, ήταν ο συνοδηγός ονόματι Σόλων. Το ταξίδι αυτό, στην άλλη όψη της Αθήνας, διαρκεί δύο ώρες. Δύο ώρες προσφοράς και γνωριμίας με το πιο σκληρό πρόσωπο της πρωτεύουσας.

Αν δεν βρεθείς στον δρόμο, δεν οσφρανθείς, αν δεν έλθεις σε επαφή με τον Γολγοθά όλων αυτών των ανθρώπων, αν δεν συνειδητοποιήσεις ότι αυτός ο κόσμος είναι εδώ, ζει παράλληλα με εμάς, μαζί με εμάς και χρήζει βοήθειας, τότε δεν έχεις την παραμικρή ιδέα περί πραγματικότητος.

Τα  ηχηρά λόγια, ως κύμβαλον αλαλάζον, οι θεωρητικές αναλύσεις και προσεγγίσεις, η επίκληση της δυστυχίας των συνανθρώπων μας, δίχως να συνοδεύονται με την Πράξη, αποτελούν μια τρύπα στο νερό. Διότι αγάπη σημαίνει Πράξη. Και προσοχή, δεν αναφέρομαι στην προσφορά λόγω οίκτου. Οι άνθρωποι αυτοί δεν επιθυμούν τον οίκτο μας, αλλά, ένα χέρι ειλικρινούς βοηθείας. Αποζητούν το αίσθημα της κανονικότητας, το αίσθημα του ανήκειν σε μια κοινωνία, που ενδιαφέρεται και δεν αδιαφορεί. Μια κοινωνία, που αγκαλιάζει τους ανθρώπους της παρ’ όλες τις τυχόν εσφαλμένες επιλογές τους. Μια κοινωνία μαρτυρούσα τη μόνη ικανή κινητήριο δύναμη συνειδήσεων, ψυχών, νόμων, την Αγάπη.

Αυτές τις δύο ώρες συνειδητοποίησα και βίωσα την πνοή που διακατέχει όλους και βρίσκεται εντός μας. Την πνοή εκείνη που μας θρέφει με Ζωή! Το ευχαριστώ από ψυχής, το αληθινό χαμόγελο, τα μάτια προσμονής και χαράς όλων αυτών των ανθρώπων, μου υπενθύμισαν το χρέος, που έχουμε όλοι έναντι εαυτών και αλλήλων. Η ισχύς της αγάπης για τον συνάνθρωπο, η ανιδιοτελής προσφορά, η αλληλεγγύη, αποτελούν, παρά τις αντίξοες συνθήκες, την κύρια έκφραση της ψυχής μας. Είναι το σημείο, όπου τα όποια προβλήματα, οι όποιες δοκιμασίες πιστεύουμε πως αντιμετωπίζουμε ή θα αντιμετωπίσουμε σβήνουν, αχνοφαίνονται σαν μικροσκοπικές κουκίδες χωρίς την αξία, την οποία εμείς οι ίδιοι τους προσδίδουμε.

Όπως έχω αναφέρει και παλαιότερα, υστερούμε σε πολλά θέματα, στις υποδομές και πλείστα όσα.  Ίσως βρισκόμαστε μακράν όπισθεν τρίτων χωρών σε θέματα υλικοτεχνικής υποστήριξης και προγράμματος, όμως παρ’ όλη την απουσία οργάνωσης, προσωπικού και τόσων άλλων, αυτό που μας κρατά ζωντανούς χιλιάδες χρόνια, αυτό που υπερτερεί σε αξία και σε ουσία των τεχνικών ελλείψεων, είναι η ελευθερία της ψυχής μας, ανεξάρτητη από «καλούπια», από συστήματα, από κατεστημένες συμπεριφορές σοβαροφάνειας. Άλλο η πηγαία ευγένεια και άλλο η τεχνητή, άλλο το να είσαι νομοταγής και εντελώς διαφορετικό ένα άκριτο, «τυφλό και κωφό» όργανο εκτέλεσης εντολών. Διαφέρει πλήρως η προμελετημένη, ενταγμένη στην μεθοδολογία προσφορά από  την αυθόρμητη πράξη στήριξης, ανυπόκριτης αγάπης και αλληλεγγύης.

Αυτά  είναι τα όπλα μας λοιπόν. Εκεί οφείλουμε να επενδύσουμε και να καλλιεργηθούμε. Ο κοινωνιοκεντρικός χαρακτήρας, είναι ο πολυχιλιετής τρόπος μας, που υπερνικά τα ελαττώματα, τα προβλήματά μας, αλλά και τους  πολυάριθμους, οργανωμένους, αλλότριους τρόπους βίου.

Οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε την άσβηστη φλόγα της αυθεντικής αγάπης και ανιδιοτελούς προσφοράς, που σιγοκαίνε εντός μας και αναμένουν την έκφρασή τους. Μόνο μέσα από το έμπρακτο δίδαγμα της κοινωνούσας και θυόμενης αγάπης, της αλληλεγγύης, στεκόμαστε. Αλλιώς χάνουμε το λόγο ύπαρξής μας, μένουμε αρχικώς στάσιμοι και στη συνέχεια διολισθαίνουμε στον στείρο μιμητισμό, σε έναν τρόπο βίου, που μας οδηγεί στη φθορά και στην παρακμή.

Να ελευθερώσουμε την ψυχή μας, να αγαπάμε δίχως όρια και εκπτώσεις και με πίστη ακλόνητη, προχωράμε! Δεν πτοούμεθα από τις δυσκολίες, τις πρόσκαιρες ήττες, από τα τεχνητά αδιέξοδα. Ανασυντασσόμαστε, με σκληρή δουλειά και στόχευση. Ως δημιουργοί και γεννήτορες πορευόμαστε!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς τους εθελοντές, σε όλες τις ομάδες, που επιτελούν ουσιαστικό κοινωνικό έργο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στα παιδιά της Emfasis για την εμπειρία.

Το αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν, είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη ιστορία…

Facebook Comments