Το τελευταίο μνημόνιο

Αρκετές γενεές Ελλήνων δεν θα ζήσουν για να ευτυχήσουν να δουν το τελευταίο μνημόνιο της χώρας μας καθώς αυτό προβλέπεται, φυσιολογικά να συμβεί μετά από αρκετές δεκαετίες.

Όλες ανεξαιρέτως οι μνημονιακές και αντιμνημονιακές κυβερνήσεις δεν έχουν καταφέρει, ούτε πρόκειται στο κοντινό μέλλον, να δώσουν ξεκάθαρη και οριστική λύση στο σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, από τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Μονοκομματικές, δικομματικές, πολυκομματικές, ειδικού σκοπού, οικουμενικές, τεχνοκρατών και οποιουδήποτε άλλου είδους κυβερνήσεις που είδαμε και θα δούμε στο μέλλον, αποδεικνύονται ανίσχυρες να εκπληρώσουν τις προσδοκίες του ελληνικού λαού για την παροχή διεξόδου από την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας τα τελευταία οκτώ χρόνια.

Πέραν της αποτυχίας τους, οι κυβερνήσεις μοιράζονται επίσης, τον ίδιο τον πυρήνα της στρατηγικής τους, που δεν είναι τίποτα άλλο από την αποκαλούμενη ήπια αναπροσαρμογή.

Προεκλογικά, περισσεύουν οι λεονταρισμοί και οι ατέρμονες υποσχέσεις για δυναμικές αλλαγές και παρεμβάσεις προς όφελος του πολίτη ενώ μετεκλογικά κυριαρχούν τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, ο εσω – εξωχώριος συμβιβασμός και η αποκατάσταση των κομματικών πελατών, πάντοτε στα πλαίσια της ήπιας αναπροσαρμογής.

Δεδομένου ότι ο χρόνος δεν κυλά αργά και βασανιστικά, με τα προβλήματα της χώρας να οξύνονται, η κάθε κυβέρνηση ακολουθει πιστά και σε σύντομο χρονικό διάστημα την προηγούμενη ενώ προδιαγράφει το πεπρωμένο της επόμενης. Αυτή η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία φαντάζει σαν μια σκυταλοδρομία όπου οι αθλητές είναι ακινητοποιημένοι στο ίδιο σημείο ενώ το μόνο που κινείται είναι η σκυτάλη.

Με άλλα λόγια, η πολιτική ζωή του τόπου μας έχει εγκλωβιστεί σε ένα φαύλο κύκλο όπως άλλωστε και κάθε είδους δραστηριότητα στη χώρα μας.

Η διαχρονική αποτυχία των κυβερνήσεων δεν επιβεβαιώνει μόνο την λανθασμένη επιλογή της ήπιας αναπροσαρμογής ως βασικής στρατηγικής, αλλά θέτει εν αμφιβάλω τον διατυπωμένο μεσοπρόθεσμο εθνικό στρατηγικό στόχο που δεν είναι τίποτα άλλο από την πολυδιαφημιζόμενη έξοδο από την κρίση στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Εκ του αποτελέσματος, διαπιστώνεται ότι πέραν των αγαθών προθέσεων κομμάτων και κυβερνήσεων, η έξοδος από την κρίση δεν αποτελεί τον στρατηγικό στόχο αλλά ένα ακόμη προεκλογικό σλόγκαν ευρείας κατανάλωσης. Πρωταρχικός τους στόχος είναι η κατάληψη και αγκίστρωση στην εξουσία μέσω της εξυπηρέτηση της κομματικής πελατείας και φυσικά της προάσπισης του κρατικού μηχανισμού ως τη μεγαλύτερη ψηφοθηρική δεξαμενή. Η προάσπιση εθνικών θεμάτων, η ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας και η ευημερία της κοινωνίας δεν αποτελούν προτεραιότητα σε πρακτικούς όρους όταν η χώρα βαδίζει διαρκώς από το κακό στο χειρότερο.

Γραμμικές ή μη, επώδυνες αλλαγές εις βάρος του ελληνικού λαού, απλά δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με ήπιες αναπροσαρμογές και επικοινωνιακές ακροβασίες, πολύ δε περισσότερο όταν οι κυβερνήσεις αποκλίνουν όλο και περισσότερο από τον εθνικό στόχο αλλά και το εθνικό καθήκον.

Το τελευταίο μνημόνιο θα είναι το πρώτο πράγμα που θα αντικρίσει ο ελληνικός λαός, όταν η πολιτική ζωή του τόπου κλείσει οριστικά την πόρτα στο βαθύ, κομματικό κράτος και όλες του τις παθογένειες, από τη μεταπολίτευση έως σήμερα.