Θάνατος στους φασίστες!

Αν υπήρχε φασιστόμετρο, το σύνθημα “Θάνατος στους φασίστες” θα έπαιρνε την υψηλότερη βαθμολογία. Είναι ο απόλυτος φασισμός. Και φυσικά το αγαπημένο σύνθημα κάθε αυταποκαλούμενου αντιφασιστή, για συντομία ΑΝTIFA.

Ας δούμε πώς σε τρεις μόνο λέξεις συμπυκνώνεται όλο το φασιστικό σύμπαν.

Θανατική ποινή στην Ελλάδα δεν υφίσταται. Όταν λοιπόν κάποιος εξαγγέλλει «θάνατο» για κάποιον άλλον, όποια ιδιότητα κι αν έχει ο άλλος, δεν επικαλείται την παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Δεν είναι δηλαδή ένα σύνθημα αντίστοιχο του «Οι κλέφτες στη φυλακή» με το οποίο παρακινείς την Πολιτεία να κάνει καλύτερα τη δουλειά της. Όποιος πρεσβεύει τον θάνατο στους φασίστες, δηλώνει ευθέως ότι ο ίδιος ή οι ομοϊδεάτες του θα είναι και οι εκτελεστές της ποινής. Υπάρχει μεγαλύτερος φασισμός;

Δεν υπάρχει νομικός ορισμός του «φασίστα», διότι το νομικό μας σύστημα ποινικοποιεί τις πράξεις, όχι τις σκέψεις. Ο Μπαμπινιώτης ορίζει τον φασισμό ως συγκεντρωτισμό της εξουσίας, αυθαίρετη και ανεξέλεγκτη άσκησή της. Και προσθέτει: «τα φασισμός / φασιστικός / φασίστας χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν την αυταρχικότητα, την αυθαιρεσία, την εξουσιαστική, βίαιη και αντιδημοκρατική συμπεριφορά». Όμως από ποιον πιστοποιείται η εξουσιαστική, βίαιη και αντιδημοκρατική συμπεριφορά; Και με ποια κριτήρια; Ο Παππάς π.χ. που, σχετικά με την αδειοδότηση των καναλιών, εγκαλείται από την Κομισιόν για προσπάθεια συγκέντρωσης εξουσιών και κανονιστικών αρμοδιοτήτων στα χέρια κυβερνητικών στελεχών αντί των ανεξάρτητων αρχών που προβλέπει το Σύνταγμα, είναι ή δεν είναι φασίστας; Από την άλλη, οι κυβερνήσεις που εδώ και 27 χρόνια δεν ξεκαθάριζαν το τοπίο για να έχουν στο χέρι τα ΜΜΕ είχαν ή δεν είχαν φασιστική συμπεριφορά; Οι κυβερνήσεις που αποφασίζουν και διατάσσουν με προεδρικά διατάγματα, παρακάμπτοντας εκ συστήματος τη Βουλή είναι ή δεν είναι φασιστικές; Κατά την άποψή μου ναι, αλλά η άποψή μου αφορά εμένα και μόνο. Δεν νομιμοποιούμαι από κανέναν να βγάλω ετυμηγορία, να ορίσω την ποινή (και μάλιστα του θανάτου!) και πολύ περισσότερο να την εκτελέσω. Αντιθέτως, ο ANTIFA αυτοχρίεται νομοθέτης, δικαστής και εκτελεστής ταυτόχρονα. Όλες οι εξουσίες σε έναν. Από ποιον πήρε αυτή την εξουσιοδότηση; Από κανέναν! Υπάρχει μεγαλύτερος αυταρχισμός; Υπάρχει μεγαλύτερος φασισμός;

Αφήνω για το τέλος την «απόφαση» του ANTIFA να κάνει γνωστές τις απόψεις του γράφοντας στον τοίχο σου, “θανατώνοντας”, σε πρώτο βήμα, την αισθητική του και επίσης τα λεφτά που έδωσες για να τον βάψεις. Είναι ελάσσονος σπουδαιότητας σε σχέση με τον θάνατο ανθρώπων που αποφάσισε ως ποινή, αλλά είναι χαρακτηριστικό δείγμα φασιστικής λειτουργίας. Στερεί από σένα τη δυνατότητα να διαχειρίζεσαι την περιουσία σου και από τους άλλους πολίτες το δικαίωμα να ζουν σε ένα καθαρό και ήρεμο περιβάλλον, υποχρεώνοντας όλους να εκτίθενται συνεχώς (μια και όλοι οι τοίχοι είναι χώρος “έκφρασης” των ANTIFA) σε μηνύματα μίσους.

Κι αν νομίζετε ότι όλα αυτά είναι ανώδυνες υπερβολές οργισμένων νιάτων, το 45άρι της 17Ν έχει διαφορετική άποψη, για να μην πάμε παλιότερα, στον Μελιγαλά ή στην ΟΥΛΕΝ, στους ANTIFA εκείνης της εποχής και στις εκατόμβες νεκρών που άφησαν στο πέρασμά τους. Από χειριστής πληκτρολογίου και σπρέυ ξεκινάς για να γίνεις χειριστής μολότωφ και να εξελιχθείς σε χειριστή περιστρόφου ή καλάσνικωφ. Ο ΑΝΤIFA είναι ο ιεροεξεταστής του 21^ου αιώνα, ο τζιχαντιστής του Μαρξ ή του Μπακούνιν, με μια θρησκευτική βεβαιότητα πως έχει σε όλα δίκιο και είναι ιεραπόστολος μιας ανώτερης ιδέας από αυτή των «συμβιβασμένων νοικοκυραίων». Το ποια ακριβώς είναι αυτή η ιδέα δεν το έχει ξεκαθαρίσει στον ελλειμματικό του εγκέφαλο – αν καούν, ας πούμε, όλες οι Τράπεζες από πού θα τραβάει η μάνα του λεφτά για να του δίνει να αγοράζει σπρέυ. Αλλά δεν έχει σημασία. Το βασικό είναι ότι ο θεός της επανάστασης τον όρισε εκπρόσωπό του και έχει καθήκον και υποχρέωση να προσηλυτίσει όλους τους απίστους μικροαστούς στο δόγμα του. Αν δεν συμφωνούν είναι φασίστες, άρα πρέπει να πεθάνουν. Φυσικά, φασίστας είναι όποιος εκείνος ονομάζει φασίστα. Τελεσίδικα.

Έτσι φασίστας είσαι όταν θες να ανοίξεις το μαγαζί σου μια Κυριακή ή μια «λευκή νύχτα», αλλά ANTIFA είναι όποιοι εμποδίζουν εσένα και τους πελάτες σου να μπείτε μέσα. Φασίστας είσαι όταν θες να πας στη δουλειά σου, αλλά ANTIFA είναι αυτοί που σου κλειδώνουν την πόρτα περιφρουρώντας μια απεργία που αποφάσισαν 5 άτομα όλα κι όλα, αγνοώντας μερικές χιλιάδες εγγεγραμμένους στον σύλλογό τους. Φασίστας είσαι όταν βρίσκεσαι στο γραφείο σου στο Πανεπιστήμιο, αλλά AΝTIFA είναι αυτοί που σου χτίζουν την πόρτα αφού στο έχουν κάνει λαμπόγυαλο.Φασίστας είσαι όταν παρκάρεις το αυτοκίνητό σου στα Εξάρχεια, ενώ  ΑNTIFA είναι αυτοί που σου το καίνε.  Φασίστας είσαι όταν εκφράζεις τις απόψεις σου σε μια κλειστή συγκέντρωση σε ένα κινηματογράφο, καλώντας όποιον θέλει να ακούσει ή ακόμα και να αντιπαρατεθεί συζητώντας, ενώ ANTIFA είναι αυτοί που μπουκάρουν μέσα, βανδαλίζουν τον χώρο, και ορμούν να σε δείρουν. Φασίστας είσαι όταν εκδίδεις μια εφημερίδα την οποία όποιος θέλει διαβάζει κι όποιος θέλει αγνοεί, ενώ ANTIFA είναι αυτοί που πυρπολούν τα γραφεία της. Φασίστας είσαι όταν δουλεύεις στην «τράπεζα του Βγενόπουλου», ενώ ANTIFA είναι αυτοί που σε εκτελούν καίγοντάς σε, συνεπείς με το slogan του τίτλου.  Αντιφασίστας, και μάλιστα ήρωας με αδριάντα, είσαι όταν προτρέπεις σε βιασμό, φόνο και σκύλευση του πτώματος των πολιτικών σου αντιπάλων, ενώ φασίστας είσαι αν θεωρείς αυτούς τους στίχους κήρυγμα μίσους.

Όμως ο φασισμός της ανομίας δεν είναι προνόμιο των αριστερών. Τι περιμένεις να καταλάβουν οι ΑΝΤΙFA, όταν οι υποτιθέμενοι φιλελεύθεροι, και μάλιστα ως επαγγελματίες στην υπηρεσία της ελευθερίας του λόγου εισηγούνται δημοσίως διακοπή της συνεργασίας, δηλαδή «κλείστε του το στόμα», για κάποιον που διατυπώνει απόψεις με τις οποίες κατά κανόνα συμφωνούν, αλλά μία φορά διαφώνησαν!!! Τι αντίληψη δημοκρατίας περιμένεις να έχουν οι λούμπεν των Εξαρχείων, όταν σήμερα δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ σοβαρός, υποτίθεται, δημοσιογράφος που να τηρεί την θεμελιώδη αρχή της δεοντολογίας: όταν σχολιάζεις ένα δημόσιο πρόσωπο ΟΦΕΙΛΕΙΣ να του δώσεις βήμα να απαντήσει. Πολλώ δε μάλλον όταν χαρακτηρίζεις τις απόψεις του ως «καφριλίκια». (Το να υποβάλεις σε κάποιον μια πολιτική ερώτηση, και την ώρα που απαντάει να μασουλάς βασιλόπιτα on camera και να εξαίρεις τη γεύση της, διεκδικώντας προφανώς μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα της γκρίζας διαφήμισης, δεν είναι θέμα δημοκρατίας αλλά αγωγής. Κι αυτή ή την έχεις ή δεν την έχεις.)

Εάν δε το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;

Έχουν λοιπόν κι ένα δίκαιο οι ANTIFA. Η άλλη πλευρά δεν είναι δημοκρατία. Το πολιτικομηντιακοεργολαβικό κατεστημένο, όπως ευδοκίμησε στην Ελλάδα της διαφθοράς, είναι φασισμός με δημοκρατικό μανδύα. Το οικονομικό περιβάλλον, όπως προσδιορίστηκε από τα διαπλεκόμενα λαμόγια, τους κουμπάρους και τα «δικά μας παιδιά», είναι νομιμοποιημένη ληστεία. Αν δεν είσαι “του συστήματος”, αν δεν έχεις δηλαδή κομματικές πλάτες, δεν πας πουθενά. Μέχρι εκεί συμφωνούμε. Από εκεί κι ύστερα, όμως, τι; Φωτιά και τσεκούρι; Και μετά, τι;

Έτσι, επειδή η ικανότητα κατανόησής τους φτάνει μέχρι την επισήμανση του προβλήματος, σε εντελώς αδρές γραμμές,  αντιλαμβάνονται αυτομάτως ως “υπηρέτες του συστήματος” ακόμα και όσους βάλλουν εναντίον του, με μεγαλύτερη σφοδρότητα από τη δική τους, αλλά με διαφορετικά όπλα. Όσους δεν λένε να καούν οι Τράπεζες και «το μπουρδέλο η Βουλή», αλλά επιδιώκουν ένα διαφορετικό πλαίσιο λειτουργίας για το σύνολο της οικονομίας και της κοινωνίας, με θεσμούς, ανεξάρτητες αρχές και εποπτικά όργανα που θα λειτουργούν αποτελεσματικά. Αυτά είναι δύσκολες έννοιες για να τις διαχειριστεί ένας οργισμένος ANTIFA κατά κανόνα χαμηλής νοημοσύνης. Αντί να προσπαθήσει να αντιληφθεί τα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά αίτια ενός φαινομένου και αυτά να αντιμετωπίσει, νομίζει ότι φταίει ένα πρόσωπο ή περισσότερα, κι αρκεί να τα θανατώσεις (ή να τα τσακίσεις – όπως προτρέπει το άλλο σύνθημα: τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά) για να απαλλαγείς από το πρόβλημα.

Διά ταύτα: ο μόνος τρόπος για να πάψουν να υπάρχουν και οι θεσμικοί φασίστες που συστήνονται ως πολιτικοί, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, κρατικοί λειτουργοί κ.λπ. και οι παρακρατικοί φασίστες που συστήνονται ως ANTIFA δεν είναι να τους τσακίσεις σε κάθε γειτονιά. Είναι να φτιάξεις ένα κράτος ευνομίας, τάξης, αρχών και αξιοκρατίας. Να αποξηράνεις το έλος της θεσμικής ανομίας από το οποίο οι επαναστάτες του σπρέυ (με αιτία αλλά χωρίς αποτέλεσμα) αντλούν θυμό μολυσμένο με φασιστικά βακτηρίδια. Αν το slogan του τίτλου γινόταν «θάνατος στην αυθαιρεσία, στον κρατικό αυταρχισμό, στην αναξιοκρατία, στη λαμογιά, στη διαπλοκή, στην υποδούλωση του τραπεζικού συστήματος στα πολιτικά κελεύσματα, στην εκμετάλλευση του αδύναμου από τον αδίστακτο» θα το υπέγραφα και με τα δύο χέρια. Θα μου πεις, είναι μεγάλο για slogan, δεν θα λειτουργήσει. Προφανώς δεν κάνει… για τοίχο, είναι όμως το δομικό υλικό για το ξαναχτίσιμο της χώρας μας. Τι να κάνουμε, η ζωή είναι σύνθετη, τα προβλήματά της είναι σύνθετα και οι λύσεις είναι επίσης σύνθετες. Η απλοποίηση, με το στανιό, είναι το πρώτο βήμα στον φασισμό. Ένα μικρό και καλό slogan για ξεκίνημα θα ήταν το «θάνατος στην απλοποίηση».

Υ.Γ. Φυσικά δεν εισηγούμαι στη διεύθυνση του MARKETNEWS τη διακοπή της συνεργασίας της με τον Μπογδάνο. O καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του, ακόμα κι αν είναι καραμπινάτα φασιστικές. Να γράφει, να εκτίθεται και να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Όπως δεν εισηγήθηκα, άλλωστε, στη διεύθυνση του ΣΚΑΙ, τη διακοπή της τροφοδοσίας του με βασιλόπιτες.