ΤετέλεΣΤΕ

Τι εννοούν «νομοθετική πρωτοβουλία». Δεν έχουν καταλάβει τίποτα από τη σφαλιάρα;! Άρθρο 15, παρ. 2 του Συντάγματος: Μόνο το ΕΣΡ έχει στην αρμοδιότητά του τον «έλεγχο και την επιβολή κυρώσεων» στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Μπορεί να έκαναν το αντιμνημόνιο μνημόνιο και τη μέρα νύχτα, αλλά οι λέξεις έχουν ακόμα τη σημασία τους – και σε νομικό πλαίσιο είναι δεσμευτικές: Κανένας Παππάς δεν έχει δικαίωμα να πει πόσα κανάλια εκπέμπουν, ούτε τί πληρώνουν. Και είμαστε ευγνώμονες στο ΣτΕ για τούτο κυρίως: Μας υπενθύμισε, ότι οι θεσμοί της Δημοκρατίας αναγνωρίζουν ενεργητικά το περιεχόμενο της ελληνικής γλώσσας.

Το ΣτΕ δεν έκανε τίποτα παραπάνω, από το να επιμείνει στην αλήθεια. Το 11-14 δεν είναι οριακό, δε. Οι 14 προέκριναν την πιο αυστηρή γραμμή, του να βγάλουν τον νόμο απευθείας αντισυνταγματικό. Οι υπόλοιποι 11, όμως, πάλι δεν θα άφηναν τον νόμο να εφαρμοστεί ως έχει. Εν όλω, πρόκειται για πανωλεθρία – όσο κι αν είναι καλύτερη εξέλιξη για τη συγκυβέρνηση από το να μείνουν 4 κανάλια, ένα εκ των οποίων θα ήταν ο ΣΚΑΪ. Που για άλλη μια φορά είπε την αλήθεια και ανέλαβε το κόστος της. Επί τη ευκαιρία, ο  υπογράφων δεν εκφράζει τον ΣΚΑΪ. Μάλλον, εκφράζεται μέσα από τον ΣΚΑΪ. Που, μεταξύ μας, θα είχε κάθε συμφέρον, να υποστηρίξει πως ο νόμος έπρεπε να εφαρμοστεί.

Όμως ο νόμος δεν έπρεπε να εφαρμοστεί. Να κόψουν τον λαιμό τους τώρα, να δούνε τι θα πουν στους Σαββίδη και Μαρινάκη και πώς θα αντιμετωπίσουν τον ορυμαγδό αιτήσεων αποζημιώσεων. Μπορεί να τους γλιτώνει από χειρότερα, αλλά το φιάσκο είναι όλο δικό τους. Κι όσοι λέγαμε ότι ο νόμος αυτός είναι μια φαρσοκωμωδία, ας είμαστε επιεικείς με τον θίασο των ολοκληρωτιστών και των γραφικών, τώρα που δικαιωνόμαστε για ακόμα μια φορά από την πραγματικότητα. Όπως το καλοκαίρι του 2015, όταν λέγαμε ότι ΟΧΙ σημαίνει Grexit ή τρίτο μνημόνιο. Τότε, που το διευθυντήριο των ψευταράδων αποφάσισε πως είναι προϋπόθεση της επικράτησής του, να μας φιμώσει.

Μακάρι, όχι μόνο να μην το πέτυχε, αλλά με το κάζο του νόμου Παππά να άνοιξε το δρόμο και για ακόμα περισσότερα κανάλια, όπως επιτάσσει η τεχνολογική και ηθική συνθήκη μιας σύγχρονης αστικής δημοκρατίας. Αυτήν, άλλωστε, προστάτεψε με την απόφασή του το ΣτΕ, πιστό στον πολιτειακό του ρόλο.