Γαλλοϊταλική διαμάχη για τα ναυπηγεία

Η ιταλική επιχείρηση Fincantieri της Τεργέστης είναι η μόνη,  η οποία κατέθεσε προσφορά για των έλεγχο των ναυπηγείωνπου στο παρελθόν ανήκαν σε επιχείρηση της Νότιας Κορέας, η οποία έχει πτωχεύσει.

Ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν όμως δεν συμφωνεί. Με εκστρατεία που ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα, θέλει να μείνουν τα ναυπηγεία αυτά σε γαλλικά χέρια. Στην αρχή, έγινε λόγος για εθνικοποίησή τους, έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Τώρα, με δηλώσεις του στην  εφημερίδα Κορριέρε Ντέλλα Σέρα, o γάλλος υπουργός οικονομικών, Λε Μερ, αλλάζει εν μέρει στάση. Προτείνει να δοθεί στους ιταλούς το 50% των μετοχών, το 33% στο γαλλικό δημόσιο, το 14% σε γαλλική επιχείρηση και το 2% στους εργαζόμενους.

 Η  Ρώμη δεν δέχεται την πρόταση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός Πάολο Τζεντιλόνι, τονίζει: «είναι ακατανόητο για ποιο λόγο η Νότια Κορέα μπορούσε να κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών και η Ιταλία όχι». Μένει να δούμε αν θα προκύψει λύση από την σημερινή συνάντηση του Λε Μερ με τον Ιταλό ομόλογό του Πιέρ Κάρλο Πάντοαν και με τον υπουργό οικονομικής ανάπτυξης Κάρλο Καλέντα. Πολλοί σχολιαστές υπογραμμίζουν ότι είναι πιο ρεαλιστικό να προβλέψει κανείς ότι μπορεί να υπάρξει οριστικός συμβιβασμός τις επόμενες εβδομάδες πριν το Φθινόπωρο.

Ιταλογαλλικές συγκρούσεις

Οι Ιταλοί βέβαια στην φάση αυτή ανακάλυψαν σίγουρα έναν Μακρόν που  θυμίζει μάλλον Ναπολέοντα. Και δεν είναι η μόνη ιταλογαλλική σύγκρουση αφού η Ρώμη δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την πρόσφατη σύνοδο που συγκάλεσε ο Γάλλος πρόεδρος λίγο έξω από το Παρίσι, με στόχο την μελλοντική πολιτική σταθερότητα της Λιβύης. «Όσο πιο ευρεία είναι η συνεργασία για την Λιβύη τόσο καλύτερα», δηλώνει επισήμως ο Τζεντιλόνι. Στην πραγματικότητα όμως πολλοί συνεργάτες του θεωρούν ότι η Γαλλία αναλαμβάνει πρωτοβουλίες που ουδείς γνωρίζει εάν θα έχουν αίσιο τέλος, έχοντας μάλιστα υπόψη και την καθοριστική  συμμετοχή του Σαρκοζί στις επιχειρήσεις με στόχο την  πτώση του καθεστώτος του συνταγματάρχη Καντάφι.

Ο γαλλικός προστατευτισμός προβληματίζει την Ιταλία και όχι μόνο, σε μια εποχή κατά την οποία όλοι στη θεωρία, υπερασπίζουν τις ελεύθερες και αποδοτικές επενδύσεις, με μόνο γνώμονα την οικονομική ασφάλεια και αποδοτικότητα.