Με κάθε σέβας στον φορέα ζωντανής ιστορίας που λέγεται Μίκης Θεοδωράκης, το ερώτημα δεν είναι τί θα γινόταν αν δεν υπήρχαν ο Στάλιν κι ο κόκκινος στρατός, αλλά τί θα συνέβαινε, αν ο Χίτλερ δεν καταντούσε μεσούντος του πολέμου ένας παράφρων ανορθολογικός ναρκομανής και, ως τέτοιος, στρατηγικός αυτόχειρας.

Διότι, καπίκι τσακιστό δεν έδιναν Στάλιν και κόκκινος στρατός για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις γενοκοτονίες του ναζισμού και πιθανότατα ούτε καν θα άγγιζαν το Τρίτο Ράιχ, αν δεν δέχονταν επίθεση. Ούτε, βεβαίως, θα έφταναν ποτέ μέχρι το Βερολίνο, αν ο Χίτλερ είχε ακούσει τους Πάουλους και Φον Μάνσταϊν και δεν αυτοκτονούσε στρατιωτικά στον Βόλγα. Σιγά μην ξεκινούσε ο ίδιος ο Στάλιν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον μιας πάνοπλης Γερμανίας.

Συνεπώς, αν ο ναζισμός περιοριζόταν στον “ζωτικό του χώρο” και δεν υποτασσόταν σε ένα τοξικό όνειρο παγκόσμιας κυριαρχίας, ο Στάλιν και ο κόκκινος στρατός θα διαφέντευαν, μάλλον, ένα κομμάτι της οικουμένης, ο Χίτλερ και η βέρμαχτ ένα άλλο και ίσως τα συστήματα να βρίσκονταν αντιμέτωπα σε περιφερειακές συρρράξεις τύπου Ισπανίας. Πιθανόν, κάπως θα επιζούσαν και κάποτε ίσως να ανένηπταν και ορισμένες δημοκρατίες, απομεινάρια του ελεύθερου κόσμου.

Σε κάθε περίπτωση, τέλος, αν δεν υπήρχαν Στάλιν και κόκκινος στρατός δεν θα είχαμε σήμερα μια γενιά ανήθικων και ξετσίπωτων νεοκομμουνιστών, που δουλεύουν για τον πιο σκληρό καπιταλισμό καθείς για προσωπικό του όφελος, μετατρέποντας τα κόκκαλα των προγόνων τους σε ρόπαλα και δεκανίκια.

Facebook Comments