Πριν κάμποσο καιρό, αν ρωτούσες τους περισσότερους από τους πολιτικούς που μας κυβερνάνε να σου πουν για το Ευρωπαϊκό Σχολείο Ηρακλείου, θα διαπίστωνες ότι αρκετοί αγνοούν ακόμα και την ύπαρξή του. 

Είναι κρίμα που σήμερα γίνεται γνωστό όχι για τα επιτεύγματα αλλά για τον κίνδυνο που διατρέχει να κλείσει για πάντα, εξαιτίας της αδυναμίας των υπευθύνων να πράξουν ότι είναι απαραίτητο για την ομαλή και απρόσκοπτη λειτουργία του.

Το Σχολείο Ευρωπαϊκής Παιδείας Ηρακλείου υπήρξε από την πρώτη στιγμή της σύστασής του μια σημαντική κατάκτηση για την ευρύτερη περιοχή.  Ξεκίνησε με στόχο να φιλοξενήσει στο πρόγραμμά του τα παιδιά των εργαζομένων για τον οργανισμό Ασφάλειας Δικτύων και Πληροφοριών (ΕΝΙSΑ) στο Ηράκλειο Κρήτης και σύντομα άνοιξε την αγκαλιά του για να συμπεριλάβει οικογένειες αλλοδαπών εργαζομένων και πολιτών του Ηρακλείου που επιθυμούσαν διαπολιτισμική εκπαίδευση για τα παιδιά τους. 

Το φιλόδοξο πρόγραμμα καλλιέργειας «Ευρωπαϊκής συνείδησης» και οι εμπνευσμένοι δάσκαλοι του μοναδικού αυτού σχολείου στην Ελλάδα, τράβηξαν από νωρίς το ενδιαφέρον της τοπικής κοινότητας με την οποία αλληλεπιδρούσε.  Οι μεγάλες προσδοκίες κι ένα εκπαιδευτικό πλάνο πλούσιο σε δράσεις και δραστηριότητες προμήνυαν την εξέλιξή του σε ένα πρότυπο ίδρυμα ανταλλαγής ήθους και πολιτισμών, υπό την αιγίδα της Ένωσης. 

Δυστυχώς η πολιτική πραγματικότητα σε συνδυασμό με τον φόβο που έχουμε εμείς οι Έλληνες για καθετί καινούριο και πρωτοπόρο θέτει σε κίνδυνο τη συνέχισή του.

Οι λεπτομέρειες των προβλημάτων που αντιμετωπίζει εδώ και καιρό το Ευρωπαϊκό Σχολείο Ηρακλείου έχουν παρουσιαστεί σε πολυάριθμα site και blog της Κρήτης και της υπόλοιπης Ελλάδας: οργανικά κενά, διαχειριστικά λάθη και μια εγγενής αδυναμία να συγχρωτιστούμε με την ευρωπαϊκή πρόοδο, μια διαδικασία που απαιτεί από μας να αφεθούμε, να εμπιστευτούμε, να ερευνήσουμε, να δοκιμάσουμε και να πειραματιστούμε.  Αυτό που δεν μπορεί κανείς να εξηγήσει με βεβαιότητα, είναι το αν αυτή η σπουδαία ευκαιρία που προσέφερε εξαρχής το σχολείο να κάνουμε τη θεωρία πράξη και να ανοίξουμε τα μυαλά στην προοπτική μιας καλύτερης, δικαιότερης, πολυπολιτισμικής κοινωνίας, καταστράφηκε με σχέδιο ή απλώς την αφήσαμε στην τύχη της. 

Η προεδρεύουσα χώρα της ΕΕ που διαφημίζει πλεονάσματα και ευαγγελίζεται την εξωστρέφεια, δεν αναζητά τη ρίζα του προβλήματος.  Γιατί αφήσαμε το σχολείο και την αξιοπιστία μας να διασυρθεί προτού ανασύρουμε το θέμα την τελευταία στιγμή, ενόψει εκλογών;  Την ώρα που κλείνουν σχολεία ή μετατρέπονται σε  θερμοκήπια κομματικών στελεχών, πώς μπορούμε να μιλάμε για προοπτική της χώρας;  Η διάσωση του Σχολείου Ευρωπαϊκής Παιδείας στο Ηράκλειο Κρήτης είναι ζήτημα εθνικό. 

Το θέμα όμως δεν είναι να υπάρχει μόνο στα χαρτιά σαν φάντασμα από την εποχή που είχαμε τη δυνατότητα να προβάλλουμε τον εαυτό μας στο μέλλον: απαιτείται ένας ανασχεδιασμός του σχολείου, με ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του και επανασύνδεση με την τοπική κοινωνία, η οποία πλέον το αποστρέφεται ως προβληματικό στη δομή και τη λειτουργία του (η έναρξη του Σεπτέμβρη το βρήκε χωρίς επαρκές προσωπικό). 

Στην Κρήτη που υπήρξε σταυροδρόμι πολιτισμών, ας μην εξαντλήσουμε το Ευρωπαϊκό όραμα στους σταυρούς των ψηφοδελτίων.  Είναι σημαντικό να διεκδικήσουμε την επανεκκίνηση του σχολείου αυτού, ως συμβόλου για την πρόοδο, την ανάπτυξη και την ευημερία του τόπου μας.

Facebook Comments