Ο γκουρού Αλέξης

Πανηγυρίσαμε λοιπόν για τον Ερντογάν, γιατί να χαλάσω εγώ την ευφορία των εθνικών μας στιγμών; Αφού του τρίψαμε τις θέσεις μας στα μούτρα κι είμαστε περήφανοι γι αυτό, εγώ θα παραστήσω τώρα τον μεμψίμοιρο και τον αρνητή; Να μου λείπει, νισάφι πια με τον μηδενισμό μου. Δεν αποκλείεται να χρειάζομαι  ψυχολογική υποστήριξη, καθότι έχω πλήρη αδυναμία  να βιώσω πασιφανείς εθνικές μας νίκες. Κατατρύχομαι ίσως από κάποιο αντεθνικό σύνδρομο, καθότι αρνούμαι να χαρώ και να χειροκροτήσω ηρωικά γιουρούσια που θα έκαναν να αγάλλεται κάθε υγιώς σκεπτόμενο Έλληνα.

Σκέφτομαι βέβαια ότι μόνοι μας τον καλέσαμε τον Ταγίπ στο σαλόνι μας, ενώ γνωρίζαμε ότι ο τυπάκος ήταν μόνο για τους στάβλους. Αυτός κατούρησε θρασύτατα το χαλί μας κι έπειτα εμείς τον είπαμε κακό παιδί γι΄αυτή την απαράδεκτη συμπεριφορά του. Ομολογώ πως αυτό δεν μου πολυμοιάζει ούτε με γενναίο γιουρούσι ούτε με εθνική νίκη ιστορικών διαστάσεων, πλην όμως κάνω τον ψόφιο κοριό και δεν μιλώ. Καθότι την ώρα που ανεμίζουν τα λάβαρα και ακούγονται οι παιάνες της νίκης, όποιος αποτολμήσει να πει ότι ανοήτως βγήκαμε στους δρόμους, τις τρώει τις σφαλιάρες του.

Για να είμαι ειλικρινής, εμένα δεν με φοβίζει ούτε η πιθανότητα αναθεώρησης της Λωζάνης, ούτε ο κίνδυνος να βρεθούν οι μουσουλμάνοι της Θράκης με εκλεγμένο μουφτή. Δεν πρόκειται να γίνει τίποτα απ’ αυτά. Αυτό που πραγματικά με φοβίζει είναι μήπως, μετά απ’ αυτόν τον απρόσμενο θρίαμβο του επί του Ερντογάν, ο Αλέξης θεωρήσει τον εαυτό του γκουρού της εξωτερικής πολιτικής και της διεθνούς διπλωματίας. Κάτι ανάμεσα σε Ελευθέριο Βενιζέλο, Ταλεϋράνδο και Χένρι Κίσσιγκερ ή καλύτερα να πω Αντρέι Γκρομίκο, για να είμαι πιο κοντά στις ιδεολογικές του συντεταγμένες.

Διότι τότε, η ζημιά που θα πάθουμε δεν θα ‘χει γυρισμό. Διότι άλλο είναι να προσπαθείς να φτιάξεις ηλεκτρονικό εισιτήριο στο μετρό και να τα κάνεις μαντάρα κι άλλο να αποφασίσεις -ελλείψει επιτυχιών στο εσωτερικό- να κυνηγήσεις νίκες στα εθνικά μας μέτωπα. Εκεί τα τρακαρίσματα με την πραγματικότητα είναι μη-αντιστρέψιμα. Αφήστε δηλαδή που θα πρέπει να υποστούμε και την Θεανώ ή τον Κατρούγκαλο, που θα βγαίνουν στον Αυτιά και τον Παπαδάκη και θα εκθειάζουν τον ανεπανάληπτο ταχυδακτυλουργό της εξωτερικής πολιτικής Αλέξη. Πόσο ν’ αντέξουμε πια;