Απέσβετο λάλον ύδωρ

Κυβερνούν επί τρία χρόνια με σταθερή αναφορά στο αντισυστημικό (δήθεν) μέτωπο των αγαναχτισμένων, των φτωχών και των καταφρονεμένων αυτής της χώρας. Όλες τους οι κινήσεις, οι πολιτικές επιλογές τους, οι κυβερνητικές αποφάσεις τους στόχευαν σταθερά στην διατήρηση αυτού του ‘’ταξικού’’ κοινωνικού μετώπου, που σχηματοποιήθηκε πολιτικά και εκλογικά στο δημοψήφισμα. Είναι το περίφημο 60% που στάθηκε νικηφόρα απέναντι στο επάρατο 40% των ‘’Μενουμευρώπηδων’’, δηλαδή απέναντι στα μεσαία και πλούσια στρώματα αυτής της χώρας, τα οποία –κατά το πανούργο μυαλό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ- ήταν υπεύθυνα για την κρίση.

Το μέτωπο απέναντι τους ήταν μόνιμο, σταθερό και διαρκές. Οι χορευτές των τσάμικων του Συντάγματος και οι Μενουμευρώπηδες έπρεπε να έχουν διαρκή πόλεμο, τον οποίον οι κυβερνητικοί τροφοδοτούσαν σταθερά με πυρομαχικά. Η υπερφορολόγηση, η δήθεν μάχη κατά της διαπλοκής, η ισοπέδωση της μεσαίας τάξης, η καλλιέργεια ταξικού μίσους, η καθιέρωση επιδοματικής συνείδησης, ήταν οι μόνιμες σταθερές αυτού του πολέμου, που όσο διαρκούσε κρατούσε την αριστεροδεξιά κυβέρνηση τους μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Μακροπρόθεσμα, αυτό το 60% (παρά τις οριακές του απώλειες) θα μπορούσε να εξασφαλίσει στον Τσίπρα μια ακόμα θητεία.

Τα κοινωνικά αυτά στρώματα, ήταν η κοινωνική και πολιτική τους βάση. Σ’ αυτήν αναφέρονταν, αυτήν επιστράτευαν εναντίον του μειοψηφικού 40% που –δήθεν- είχε πολιτική έκφραση τα κόμματα του παλιού κατεστημένου. Ήταν βέβαια μια πολιτική που φτώχαινε τη χώρα, πλην διέθετε κομματική ευστροφία. Ο Τσίπρας ένιωθε σαν ψάρι στο νερό, κολυμπώντας μέσα σ’ αυτή την τεχνητή αντίθεση ανάμεσα στους ‘’φτωχούς’’ και τους ‘’πλούσιους’’, ανάμεσα στους ‘’απελευθερωτικούς’’ και των ‘’προσκυνημένους’’, ανάμεσα στους ‘’αριστερούς’’ και τους ‘’δεξιούς’’.

Μόνο που ξαφνικά, οι Αμερικανονατοϊκοί και οι ευρωπαίοι  διεμήνυσαν στον Αλέξη ότι πρέπει απαξάπαντως να λυθεί το Σκοπιανό, καθότι οι Ρώσοι προσπαθούν να στήσουν ζώνες επιρροής στα Βαλκάνια. Και τότε ο πρωθυπουργός μας ανακάλυψε έκπληκτος ότι η αντισυστημική ψυχολογία που καλλιέργησε στα στρώματα που τον ενδιέφεραν, δεν βοηθά διόλου σ’ έναν λογικό εθνικό συμβιβασμό. Και ότι η συνομωσιολογία που ευλόγησε επί δεκαετία, δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος του απλού ανθρώπου που έμαθε ότι το σωστό είναι να ζει μέσα σ’ έναν πόλεμο. Και τώρα ο Αλέξης χαρακτηρίζει τα κοινωνικά στρώματα που στήριζε και τον στήριζαν ως ακροδεξιά και πατριδοκάπηλα, για να προσπέσει γονυπετής στους επάρατους Μενουμευρώπηδες να τον στηρίξουν στην επιλογή του επί του Σκοπιανού. Το κάνει όχι διότι άλλαξε ειλικρινώς, αλλά διότι μέσα στο πονηρό σαρκίο του κατοικοεδρεύει η σκέψη ότι θα καταφέρει το ακατόρθωτο: Να κάνει εθνική πολιτική στηριζόμενος στους Νενέκους και οικονομικοκοινωνική πολιτική στηριζόμενους στους αντισυστημικούς (εναντίον των Νενέκων). Αμ δε. Είπατε τω βασιλεί, απέσβετο λάλον ύδωρ… (Googlάρετε, ‘’τελευταίος χρησμός του Μαντείου των Δελφών).