Οποτεδήποτε στην ιστορία αυτού του λαού είμαστε ενωμένοι, τα αποτελέσματα ήταν λαμπρά!

Κι όμως. Δεν το προσπαθούμε. Μάλλον κάνουμε το εντελώς αντίθετο. Κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να διαφωνήσουμε.

Από τα πιο σοβαρά, μέχρι τα πιο ασήμαντα.

Συμπεριφερόμαστε σαν να επιδιώκουμε με μανία το διχασμό.

Κι ας έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά και επανειλημμένα αυτή την επιλογή.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε την οικονομική κρίση.

Σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλο. Καθένας διαβάζει τους αριθμούς της οικονομίας όπως τον βολεύει και στη μέση βρίσκεται ένας λαός που ψάχνει ακόμα και τώρα να βρει μαγικές λύσεις.

Διχαστήκαμε αρκετές φορές.

Διχαστήκαμε στις συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων», διχαστήκαμε στις προεκλογικές περιόδους, διχαστήκαμε στο αχρείαστο και περιττό δημοψήφισμα του 2015..

Κατάντησε συνήθεια. Και κάθε φορά οι χαρακτηρισμοί έπεφταν βροχή.

Προδότες, γερμανοτσολιάδες, πατριδοκάπηλοι, νένεκοι, λυκοσυμμορίτες… ο κατάλογος δεν τελειώνει.

Και ταυτόχρονα ακούστηκαν συνθήματα με …κρεμάλες για τους πολιτικούς και για φωτιές στο κοινοβούλιο με το χαρακτηρισμό του οίκου ανοχής..

Σε αυτό το ηλεκτρισμένο κλίμα άνθρωποι τραυματίστηκαν και δυστυχώς χάθηκαν και ανθρώπινες ζωές στη Μαρφίν..

Μυαλό δεν βάλαμε όμως. Συνεχίζουμε. Ψάχνουμε διακαώς τον τρόπο να διχαστούμε. Και τον βρήκαμε με το σκοπιανό.

Διχαστήκαμε σε αυτούς που δεν θέλουν σύνθετη ονομασία και σε αυτούς που δεν θα απέρριπταν τέτοια λύση.

Διχαστήκαμε όμως και σε αυτούς που συμμετέχουν ή δεν συμμετέχουν στα συλλαλητήρια.

Οι χαρακτηρισμοί πάλι εκστομίστηκαν πανεύκολα από κάποιους.

Προσωπικά βρέθηκα στο μάτι του κυκλώνα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ κάποιος αμφισβήτησε τα πατριωτικά μου αισθήματα επικρίνοντας την πάγια θέση μου κατά των συλλαλητηρίων για θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Απάντησα αλλά δεν το προσπερνώ.

Γιατί όσο και αν είναι γόνιμη διαδικασία η ανταλλαγή διαφορετικών απόψεων, τόσο «δολοφονική» διαδικασία είναι ο διχασμός.

Θα έλεγα ότι είναι τελικά ο ασφαλέστερος τρόπος προκειμένου να μην υπηρετηθεί το εθνικό συμφέρον.

Ο διχασμός είναι για μένα η κατεξοχήν αντεθνική στάση, συμπεριφορά και επιλογή.

Δηλητηριάζει τη λογική και λειτουργεί μόνο υπονομευτικά.

Και για τη χώρα, και για το λαό.

Ένα λαό ταλαιπωρημένο από την πολυετή οικονομική κρίση και δυστυχώς χωρίς επαρκή ενημέρωση.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η μεγαλύτερη ευθύνη των πολιτικών εκείνων που είτε εσκεμμένα, είτε από αδυναμία και δεν ενημερώνουν με απλά λόγια τους πολίτες για όλα, και ταυτόχρονα επί της ουσίας σπέρνουν το διχασμό.

Είναι συγκεκριμένα τα πολιτικά πρόσωπα που έχουν πρωτοστατήσει και συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν με τέτοιο τρόπο.

Δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία για να καταλάβει κανείς ποιους εννοώ.

Το θέμα δεν είναι να τους βρούμε αλλά να τους απορρίψουμε.

Και να αποφασίσουμε όλοι μαζί ή τελοσπάντων οι περισσότεροι ότι ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα με κοινή λογική και ενωμένοι.

Αυτό είναι το ύψιστο καθήκον απέναντι στα παιδιά μας προκειμένου να τους κληρονομήσουμε τα λιγότερα δυνατά προβλήματα.

Ενωμένοι θα πετύχουμε το καλύτερο δυνατό για την πατρίδα.

Όχι διχασμένοι.

Facebook Comments