Αν η έκβαση το Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν διαφορετική, μια νίκη της Γερμανίας θα ήταν η αρχή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας. Το ιστορικό αυτό ενδεχόμενο έχει απασχολήσει πολλούς διανοητές, ιστορικούς και οικονομολόγους, όπως ο Niall Ferguson, στο έργο του Virtual History (1997). Στην φανταστική αυτή εκδοχή της ιστορίας, η Γερμανία, έχοντας πρώτα ενοποιήσει τα κρατίδιά της σε ένα εθνικό κράτος, στρέφεται κατά της Ομοσπονδιακής Ευρώπης, εισβάλλοντας ακόμα και στην Βρετανία.

Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος ποτέ δεν τέλειωσε, αλλά συνεχίστηκε, με άλλα μέσα, αν θέλουμε να παραφράσουμε την γνωστή φράση του Καρλ φον Κλάουζεβιτς («ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής, με άλλα μέσα»). Η Γερμανία ουδέποτε ηττήθηκε, απλώς άλλαξε πορεία και μέσα διεκδίκησης του ιστορικού της πεπρωμένου, όπως αυτό συνοψίζεται στο επεκτατικό δόγμα του Ζωτικού Χώρου (Lebensraum), διατυπωμένο από τον Ότο φον Μπίσμαρκ.

Αυτό που διαφεύγει συνήθως είναι ότι ο γερμανικός επεκτατισμός δεν αρκείται στην προσάρτηση εδαφών ή παραγωγικών μέσων. Το ζητούμενο είναι η δημιουργία μιας πανίσχυρης κρατικής μηχανής, στη βάση ενός ατσάλινου πλαισίου αυστηρών νόμων, κατά το πρότυπο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του Ρωμαϊκού Δικαίου, το οποίο υιοθετήθηκε από το γερμανικό νομικό σύστημα, στην συντριπτική του πλειοψηφία. Αυτό που προσπάθησε να κάνει ο Χίτλερ, ήταν η επιβολή της γερμανικής ιδεολογίας ή νοοτροπίας, γιατί αυτή ήταν και το διαφοροποιό στοιχείο έναντι των «υποδεέστερων» κατεχόμενων λαών. Μια νοοτροπία που ξεκινά από την διαχείριση του πλούτου και φτάνει μέχρι την οργάνωση του κράτους και της κοινωνίας.

Αυτή η επέκταση του «Γερμανισμού» κατά τον Τόμας Μαν, ο οποίος είχε διακρίνει εύστοχα την διαφορά μεταξύ μιας Ευρωπαϊκής Γερμανίας, όπως την ήθελαν οι Γερμανοί Διαφωτιστές (Καντ, Λέσινγκ) και οι Ρομαντικοί διανοητές (Γκαίτε, Σίλλερ) από την Γερμανική Ευρώπη όπως την έβλεπε ο Μπίσμαρκ μέσα από το πρίσμα της προτεσταντικής του ηθικής, λαμβάνει χώρα αδιαλείπτως, από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, με συνεχείς προσπάθειες και οδυνηρές αποτυχίες, όπως οι ήττες δύο παγκοσμίων πολέμων.

Η τελευταία φάση της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, που ξεκίνησε το 1989 με την ενοποίηση Δυτικής και Ανατολικής Γερμανίας, στιγματίστηκε έντονα από τον Γερμανισμό. Ενώ οι προηγούμενες φάσεις είχαν έντονο το Γαλλικό (Γκωλλικό) στοιχείο, αλλά και τον Βρετανικό Θατσερισμό, γι αυτό και ήταν πιο Φιλελεύθερες και πιο Συνομοσπονδιακές, η ενωμένη και αναβιώσασα Γερμανία έβαλε ξανά σε κίνηση την διαδικασία της Ομοσπονδοποίησης, αλλά με τους δικούς της όρους αυτή τη φορά. Γι αυτό και επιτάχυνε την Νομισματική Ένωση, επιβάλλοντας ουσιαστικά το Νέο Μάρκο, καθώς η νομισματική ισοτιμία που επελέγη για το Ευρώ ήταν η αξία του Γερμανικού Μάρκου. Το ότι ως έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας επελέγη η Φρανκφούρτη, δεν ήταν επίσης καθόλου τυχαίο.

Η ΟΝΕ επισφράγισε το τέλος της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, σε μια ένωση ισότιμων κρατών. Κάθε προσπάθεια για την ενδυνάμωση των Ευρωπαϊκών Θεσμών, όπως για την θέσπιση ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος, κατέληξε σε φιάσκο, με το πρόσχημα των σημαντικότερων προτεραιοτήτων της διεύρυνσης προς Ανατολάς και της οικονομικής ενδυνάμωσης. Την ίδια στιγμή μπήκε φραγή στις κοινοτικές ενισχύσεις προς την νότια Ευρώπη και την αδύναμή περιφέρεια. Κατέστη σαφές ότι όποιος πρόλαβε το τρένο της ανάπτυξης, πρόλαβε. Η ισόρροπη ανάπτυξη της Ευρώπης δεν ήταν πλέον το ζητούμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντίθετα, μια νέα ηγεμονία γεννιόταν, μεταξύ ενός δυνατού και περισσότερων λιγότερο δυνατών έως και πολύ αδύναμων, κατ’ επίφαση «συμμάχων».

Η διεθνής οικονομική κρίση έβαλε την Ευρώπη, όχι πλέον στην τελευταία φάση της ενοποίησης, αλλά στην τελευταία πράξη του δράματος. Το πολιτικό bras de fer μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας που εκτυλίχθηκε στο Eurogroup, είδαμε να καταλήγει στην εικονική νίκη του Γολιάθ. Είναι ξεκάθαρο ότι το διακύβευμα δεν ήταν η παράταση του Ελληνικού Μνημονίου, αλλά ο παραδειγματισμός των υπολοίπων για την τύχη που τους επιφυλάσσεται σε περίπτωση που – διανοηθούν έστω – να αποκλίνουν από την γερμανική φόρμουλα, ή άλλως Τhe German Way και αμφισβητήσουν την Γερμανική ηγεμονία. Ποια είναι αυτή; Απομόνωση, στραγγαλισμός, σύνθλιψη και εν τέλει πρόσδεση στον πάγκο της μεγάλης γαλέρας, της Pax Germanica.

Είπαμε ότι κλειδί του σχεδίου είναι η επιβολή κοινής νοοτροπίας και η αποδοχή από όλους της ανωτερότητας του γερμανικού τρόπου οργάνωσης της οικονομίας, του κράτους και της κοινωνίας. Εδώ όμως βρίσκεται η πετρούλα που θα μπει στην σφεντόνα του Δαυίδ. Και αυτή δεν είναι άλλη, από το Ελληνικό Δαιμόνιο.

Facebook Comments