Μαζί τα κάψαμε

Το πιο έντονο χαρακτηριστικό των amoral ανθρώπων, είναι η αποποίηση ευθυνών. Όχι διότι φοβούνται αλλά διότι δεν τις αναγνωρίζουν μέσα τους, ώστε να σκύψουν το κεφάλι και να ζητήσουν μια συγνώμη… «Δεν τις αναγνωρίζουν»  σημαίνει ότι στη μεθοδολογία σκέψης που αναπτύσσουν οι ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες ( εκεί συνήθως συναντάς τους amoral ) η στρέβλωση είναι τόσο μεγάλη ώστε ακόμη και μπροστά σε πτώματα, καμένα πτώματα, υπάρχει πάντα μια περίεργη «βολική» εξήγηση που δεν τους περιλαμβάνει ως υπεύθυνους ή συνυπεύθυνους. 

Οι φονικές πυρκαγιές είναι πάντα πολυπαραγοντικές. Από την αιτία εκδήλωσης (εμπρησμός, ανθρώπινη αμέλεια, ατύχημα,  κεραυνός κλπ) μέχρι την τελική αποτίμηση των καταστροφών και τα συμπεράσματα, υπεισέρχονται τόσοι πολλοί και διαφορετικοί παράγοντες- άρα και πεδία ευθύνης- ώστε ο κάθε συνυπεύθυνος μπορεί να κρυφτεί πίσω από τον άλλον και όλοι μαζί πίσω από τον στρατηγό άνεμο ή τις πρωτοφανείς συνθήκες. Και όπως ανακαλύψαμε πρόσφατα, πίσω από τα ίδια τα θύματα της πυρκαγιάς διότι έχτισαν ….αυθαίρετα!

Σε αυτά τα θύματα το ίδιο κράτος η ίδια κυβέρνηση, προσφέρει με την χαρακτηριστική μικροπολιτική της γαλαντομία όχι απλά μια πρώτη οικονομική ανακούφιση αλλά ….διορισμούς συγγενών και μοριοδότηση στις εισαγωγικές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης! Σε αυτούς λοιπόν που διέπραξαν «έγκλημα διότι έχτισαν κλείνοντας τις ακτές» όπως είπε σε Αγγλικά -google translate, μιλώντας στο BBC  Υπουργός αυτής της κυβέρνησης, προσφέρουν τα παραπάνω, προφανώς διότι είναι μεγαλόθυμοι.

Το «μαζί τα κάψαμε»» είναι η μετεξέλιξη του «μαζί τα φάγαμε» στο πιο χυδαίο του όμως. Ειπώθηκε και συνεχίζει να κυκλοφορεί  σε άρθρα, λογίδρια, αναλύσεις, τηλεδηλώσεις κλπ από τους πιστούς οπαδούς της πρώτης φορά Αριστερής κυβέρνησης που θεωρούν κομματικό τους καθήκον, να δώσουν τη μάχη λεύκανσης της από τη μουτζούρα της στάχτης, όπως πριν τρεις μήνες έδωσαν τη μάχη στεγνώματος της από τα λασπωμένα φονικά νερά της Μάνδρας για να δημιουργηθεί το «μαζί τους πνίξαμε»

Θυμήθηκαν το political correct  για τα ΜΜΕ, αυτοί που ούρλιαζαν κι έβριζαν κυριολεκτικά ή μεταφορικά το 2007 το 2009 το 2012 για τις ευθύνες των «ανίκανων» αυτοί που χοροπηδούσαν επικοινωνιακά πάνω στις αυτοκτονίες, στο θάνατο από μαγκάλια, στο κάθε ανθρώπινο δράμα που εξυπηρετούσε τις τότε αντιμνημονιακές τους ιαχές.

Θράσος; Ασφαλώς θράσος και δη απύθμενο αλλά μην μπερδεύεστε. Δεν ξεπερνούν ενδοιασμούς ή θυσιάζουν αρχές και αξίες προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία όπως λένε οι αντίπαλοι τους. Και αυτοί όπως και δεκάδες πολιτικοί που γνώρισα αυτά τα 30 χρόνια στο επάγγελμα και δεν ήταν Αριστεροί, δεν έχουν κάτι να «ξεπεράσουν» . Αυτοί είναι!  Δεν έχουν κανένα ηθικό έρμα, κανένα πλαίσιο , κανέναν κώδικα πέρα από την προσωπική τους στρατηγική και φιλοδοξία. Για παράδειγμα ο showman  Δήμαρχος με το μαύρο γυαλί νύχτα- μέρα, δεν έχει κόμμα ούτε ιδεολογία ούτε ιερό ούτε όσιο. Γι αυτό δήλωνε ότι εκεί δεν ήταν αλλού,  και ναι δούλευε σκληρά για τους κατοίκους  ενώ καιγόταν και το δικό του σπίτι.

Ότι μαζεύονται όλο και περισσότεροι, όλο και πιο ισχυροί, όλο και πιο θρασείς στη δημόσια ρητορική τους, είναι αποτέλεσμα της δικής μας υποχώρησης και κόπωσης μετά από πολλά χρόνια απογοήτευσης, λαικισμού, κρίσης και παραίτησης από όλα όσα αφορούν στη δημόσια σφαίρα. Το πολύ θετικό και θέλω να το τονίσω, είναι ότι δεν έπεσε στο λάκκο με τα φίδια η αντιπολίτευση. Άφησε στην άκρη την ανόητη πολιτικάντικη ροπή στο κράξιμο και προτίμησε την σοβαρότητα του πολιτικού λόγου παλιάς κοπής, υπεύθυνα σοβαρά και με συναίσθηση των τραγικών στιγμών. Και είναι θετικό όχι διότι δεν θα απαιτήσει διερεύνηση και απόδοση ευθυνών αλλά διότι θα το κάνει την ώρα που πρέπει χωρίς -ελπίζω- να διολισθήσει σε -ισμούς. Ο πειρασμός είναι μεγάλος διότι αυτά που λέγονται είναι προκλητικότητα, αλλά αν υπάρχει μια ελπίδα αυτή βρίσκεται θαμμένη κάτω από τα σκουπίδια των αμοραλιστών κι όχι στα σκουπίδια τους.