Η σκλαβιά του αριστερού “μνημονίου” είναι ακόμα εδώ

“Γιατί να σκοτώσεις τον άνθρωπο όταν μπορείς να σκοτώσεις την ιδέα;”, είπε κάποιος. 
Και όμως η αριστερά και τα άκρα της τα τελευταία 40 χρόνια σκοτώνουν και ανθρώπους και ιδέες. 

Και την ανεχόμαστε ακόμα.
Και κάποιοι την στηρίζουν ακόμα. 

Γιατί; 
Ήταν ο ηττημένος και ως τέτοιος είχε την συμπάθεια πολλών (η φυσική ροπή του  ανθρώπου να συμπαθεί στον αδύναμο). Επιπλέον η  Αριστερά ήταν αυτή που πήρε το μέρος (μόνο στα λόγια φυσικά) όποιου αδικήθηκε ή ένιωθε αδικημένος εδώ και 40 χρόνια. 

Ένιωθαν οι μαθητές ότι το σύστημα αξιολόγησης ήταν αυστηρό; 
Η αριστερά έκανε σημαία την κατάργηση του .
Ήταν το μάθημα βαρετό και το σχολείο “κουραστικό”; 
Η αριστερά είχε την λύση: Κατάληψη για όσες μέρες χρειαστεί για να σπάσει η ρουτίνα και να ξεκουραστούν τα παιδιά μας. Τα σοβαροφανή αιτήματα δεν μας έλλειψαν ποτέ: Από το βάψιμο του σχολείου μέχρι και την κατάργηση  εξετάσεων. Πάντα θα βρισκόταν μια δυνατή αριστερή πένα να τα παρουσιάσει ως “αγώνα” για αναβάθμιση της παιδείας.

Θεωρούσαν οι φοιτητές ότι οι σπουδές και τα πτυχία τους ήταν υποβαθμισμένα;
Στα κάγκελα και στις πορείες η Αριστερά. Άσχετα που και  η ίδια συμμετείχε σε  αυτήν την υποβάθμιση μετατρέποντας το πανεπιστήμιο σε πεδίο εκμετάλλευσης της  επαναστατικότητας και της υψηλής αίσθησης δικαίου που διακατέχει αυτές τις ηλικίες.

Ήθελαν οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήσεις και επιπλέον επιδόματα; 
Μάτωνε τα πεζοδρόμια η Αριστερά. Αγώνας μέχρι τελικής πτώσης. 

Ζητούσαν αδιόριστοι ή συμβασιούχοι την “δικαίωσή” τους; 
Πανστρατιά σε εγρήγορση η Αριστερά. Παρείχε από δικηγόρους μέχρι μισθοφόρες “ντουντούκες” αρκεί να ικανοποιηθούν τα “δίκαια” αιτήματα των βιοπαλαιστών. 
Απαιτούσαν οι συνδικαλιστές το δικαίωμα στην “μη εργασία” και παρανομούσαν καταλαμβάνοντας υπουργεία, δρόμους, και υποδομές; 
Πρώτη στο μέτωπο η Αριστερά. 

Απολύονταν ιδιωτικός υπάλληλος ή είχε παράπονα από το αφεντικό του; Πάντα θα  βρισκόταν ένα αριστερό χέρι να του χτυπήσει την πλάτη φιλικά και να του εξηγήσει ότι ο καπιταλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός είναι  συστήματα  που πίνουν το αίμα του εργάτη για να πλουτίζει το κεφάλαιο από την υπεραξία του κόπου του . 

Δεινοπαθούσε  μικρομεσαίος έμπορος ή ελεύθερος επαγγελματίας; 
Ερχόταν ο αριστερός και του εξηγούσε πως ο καπιταλισμός ευνοεί τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις αλυσίδες που εξαφανίζουν τις μικρές. 
Κι έτσι αυτος ήταν ο “καλός ” και ο υπέρ των αδυνάμων. 

Παραμύθι στο παραμύθι πότισαν την κοινωνία με αυταπάτες. 

Η Αριστερά εξελίχτηκε στον μεγαλύτερο πλειοδότη ονείρων, δικαιωμάτων, ακόμα και παράλογων πέρα ως πέρα απαιτήσεων. 

Πού να τολμήσει υπουργός να κάνει μια σοβαρή μεταρρύθμιση που θα έθιγε παγιωμένα δικαιώματα; 
Την άλλη μέρα είχε ανοίξει μέτωπο με όλη την αριστερή “μαφία”. Όπως τότε που  ο Γιαννίτσης πήγε στο υπουργείο του και τον περίμενε ένα άδειο φέρετρο ενώ την προηγούμενη εβδομάδα είχε χάσει τον γιο του. 
Τετοιες “ομορφιές”  έκαναν με πρόσχημα  τους αγώνες του λαού. 

Και φυσικά όταν ήρθαν στην εξουσία τα πάντα διαψεύστηκαν. 
Ποτέ δεν ήξεραν το σημαντικότερο :Πώς δηλαδή  παράγεται ο πλούτος. Το μόνο που τους ένοιαζε είναι πώς θα τον αναδιανείμουν. 

Η λέξη «Μνημόνιο», αντιγράφω  από το Βικιλεξικό, σημαίνει “το επίσημο διπλωματικό έγγραφο με το οποίο ανταλλάσονται απόψεις για συγκεκριμένη υπόθεση μεταξύ κυβερνήσεων ή μεταξύ διεθνών οργανισμών και κυβερνήσεων”.

Άρα είναι η ανταλλαγή ιδεών με στόχο την τελική συμφωνία. 

Πώς να λειτουργήσει οποιαδήποτε συμφωνία τελική ή υπό συζήτηση όταν οι πολίτες έχουν γαλουχηθεί με τις αριστερές ψευδαισθήσεις που προαναφέρθηκαν;
Ήμασταν στο μνημόνιο  και δεν μπήκαμε το 2010. Σε  μνημόνιο με την Αριστερά . 

Καμιά έξοδος από “μνημόνια” δεν συντελείται σήμερα. 
Τελειώνουν μόνο οι δόσεις των φτηνών δανεικών. 

Τελικά, ποιο είναι το ζητούμενο;

Η αυταρχική παραδοσιακή δεξιά όπως την ξέραμε έχει πλέον καταρρεύσει στην Ελλάδα. 
Η αποκαλούμενη ως ακροδεξιά Χρυσή Αυγή είναι ένα συνονθύλευμα  αμόρφωτων και ανίκανων που νομίζουν ότι είναι πατριώτες αλλά στην πρώτη στραβή τρέχουν να κρυφτούν κάτω από την προστασία ακόμα και μιας αριστερής κυβέρνησης. Αυτο δεν αποτελεί ακροδεξιά  θεση ούτε κόμμα. Ποιος από τους  ψηφοφόρους της γνωρίζουν το οικονομικό ή οποιοδήποτε άλλο πρόγραμμά της;
Ας όψονται τα ΜΜΕ που κρύβουν τον βασιλιά που όχι μόνο γυμνός είναι αλλά και άσχετος. 
Η Ελλάδα ακόμα και τώρα είναι ένα απέραντο “Πασοκ “. 
Οι μόνοι που νόμιζαν ότι διαφέρουν ή διαφήμιζαν  ότι διαφέρουν είναι οι Αριστεροί .

Ήρθε η ώρα να κατάρρευσει και αυτός ο μύθος. 

Τελικά το ζητούμενο είναι να τελειώσουν οι αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. 

Ναι, ζούμε σε ένα άδικο και σκληρό κόσμο. 
Τίποτα δεν μας χαρίζεται. Για όλα τα διακαιώματα  πρέπει να προσπαθούμε και να είμαστε σε εγρήγορση. 
Ας διαλέξουμε αν θέλουμε το βόλεμα ή την δημιουργικότητα που παράγει αποτελέσματα και πλούτο. 

Ας διαλέξουμε αν θέλουμε βολευτές (αυτοί που βολεύουν κόσμο) ή βουλευτές. 

Κανένα κόμμα ή πολιτικός ηγέτης δεν θα καταφέρει να αντιστρέψει την κατάσταση μόνος του . 

Στην εποχή όπου η πληροφορία (αληθινή ή fake) μεταδίδεται σε ελάχιστο χρόνο, ας μην ελπίζουμε σε μεσσίες. Απομυθοποιούνται πριν προλάβουν να μας “σώσουν”.
Το βάρος πέφτει και σε μας.
Ατομική ευθύνη λέγεται. 
Θα την αναλάβουμε;