Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να μιλήσω για τις φωτιές στην Αυστραλία, για τις ελλείψεις στις υποδομές του κράτους, για την πανάκριβη  ΔΕΗ, για τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια στο Μαρούσι… και για τόσα άλλα βασανιστικά εντός και εκτός Ελλάδας αλλά έχω βιώσει τόσα πολλά στις δράσεις κατά του παιδικού εθισμού που τώρα με τον καινούργιο χρόνο θέλω να τα εξομολογηθώ.

Το 2017 τόλμησα να εκδώσω ένα βιβλίο εκλαϊκευμένης ψυχολογίας με τίτλο «Οι άνδρες κάνουν τη δουλειά τους» σκοπός του, ήταν να βοηθήσω το γυναικείο κοινό να διαβάσει  κάτι που όντως αφορούσε το ανδρικό φύλλο καθώς είχε γραφεί μετά από εκατοντάδες συνεντεύξεις και η μη ύπαρξη ονομάτων  άνοιγε την πόρτα της αλήθειας χωρίς δεύτερες σκέψεις. Το βιβλίο αυτό, πήγε ανέλπιστα καλά και τα μηνύματα των αναγνωστών ήταν συγκλονιστικά.

Ένα χρόνο μετά θέλησα να βοηθήσω τους αναγνώστες  πάλι μέσα από ένα εκδοτικό εγχείρημα αυτή τη φορά  το πρότζεκτ ήταν ο παιδικός  εθισμός στο διαδίκτυο. Το βιβλιοπαραμύθι «Η φτερωτή Ποδηλατούλα»  εξιστορεί μια ανατρεπτική ιστορία  που λέει πόσο χρήσιμη και σαγηνευτική είναι η κυρία Τεχνολογία αλλά και ότι οι άνθρωποι πρέπει να  της βάλουν  όριο.

Με λίγα λόγια στις παρουσιάσεις, εξηγώ στα παιδιά μέσω διαδραστικού πίνακα τι σημαίνει ήρωας, να παρουσιάζω τους ήρωες του παραμυθιού, που στην προκειμένη είναι άνθρωποι της καθημερινότητας και μέσω ερωταπαντήσεων να φτάνουμε στην κορύφωση της ιστορίας.

Στη συνέχεια δίνω χαρτιά και μαρκαδόρους στα παιδιά για να ζωγραφίσουν τον αγαπημένο τους ήρωα από το παραμύθι και όσο εκείνα ζωγραφίζουν απευθύνομαι στους γονείς.

Εξηγώ λοιπόν στους γονείς πως η κυρία Τεχνολογία μας έχει κλείσει μέσα στο σπίτι μας, με παράλληλη παρουσίαση βίντεο, τους δείχνω με power point ποια είναι τα σημάδια του εθισμού και τους αναλύω ότι πολλά κινούμενα σχέδια αλλά και γνωστά παραμύθια περιέχουν βία.

 Διαβάστε παρατηρήσεις που έχω κάνει  μέχρι τώρα ενώ μιλάω στους γονείς:

Στην αρχή της εκδήλωσης ζητάω από τα παιδιά να πάρουν τα κινητά από τους γονείς αφού πρώτα τα έχουν κλείσει για να τα βάλουν σε μια γωνιά.  Εκεί το στρες που νιώθουν οι μεγάλοι της παρέας, δεν περιγράφεται με λόγια… Οι γονείς αρνούνται για 40λεπτά που διαρκεί η όλη διαδικασία να αποχωριστούν το κινητό τους. Από τους σαράντα -πενήντα γονείς, οι δέκα θα δώσουν το κινητό…

Ακόμη και για το αστείο του πράγματος εκείνοι αρνούνται να συμμετάσχουν και απογοητεύουν τα παιδιά σε μια κοινή δράση πριν καν αρχίσει ενώ έχουν έρθει γι αυτό τον σκοπό.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης δεν είναι χαρούμενοι, είναι αφηρημένοι και με δυσκολία σηκώνουν το χέρι για να πουν την άποψή τους.

Νιώθουν ότι το ίντερνετ είναι ανίκητο και ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό οπότε πολλές φορές βλέπω στα μάτια τους την έκφραση «καλά τα λες αλλά ζητάς τα ακατόρθωτα»!

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, οι γονείς, κοιτούν κρυφά το κινητό και φοβούνται μην έχασαν κάτι από το facebook και από το Instagram.

Το κοινό στις εκδηλώσεις απαρτίζεται κατά 90% μόνο από μαμάδες που σημαίνει ότι οι μπαμπάδες απέχουν και από αυτό το πρόβλημα που κατοικεί μέσα στα ελληνικά σπίτια.

Οι περισσότερες μαμάδες στο τέλος της εκδήλωσης, μου αναφέρουν ότι δεν μπόρεσαν να δώσουν το κινητό τους αλλά τους άρεσε αυτό που είδαν, χωρίς να ρωτήσουν άλλες πληροφορίες, βιβλία που θα μπορούσα να προτείνω, τόπους που θα επισκεφτούμε και ότι άλλο θα μπορούσε να λεχθεί μετά από μια διάδραση.

Αυτό δείχνει ότι ναι μεν κατάλαβαν πόσο σοβαρό είναι το θέμα του εθισμού αλλά μάλλον με είδαν, όπως θα με έβλεπαν μέσα από μια οθόνη, εικονικά και έκαναν λάικ με το μυαλό τους.

Και σε αυτό το σημείο να βάλω και τα παιδιά στο κάδρο τα οποία όταν τα ρωτάμε πως περνάνε την ημέρα τους, το μόνιμο παράπονό τους είναι ότι, οι γονείς είναι όλη μέρα με ένα κινητό στο χέρι και δεν παίζουν μαζί τους.

Μόνο παιδί στο σχολείο, μόνο παιδί στο σπίτι, μόνο παιδί στην παιδική χαρά… είναι ένα τρίπτυχο που αναπόφευκτα οδηγεί στον εθισμό στο διαδίκτυο καθώς εκεί δεν ζητάς τίποτα από κανέναν και σου προσφέρονται όλα με το πάτημα ενός κουμπιού.

Οι γονείς είναι εθισμένοι, δεν το καταλαβαίνουν και θεωρούν φυσικό το παιδί τους να είναι στο ίντερνετ αρκετές ώρες, καθώς είναι κάτι που το κάνουν και οι ίδιοι.

Τα δύσκολα και οι φωνές στο σπίτι έρχονται όταν το παιδί καλείται να ακούσει τους γονείς του, να διαβάσει, να ακολουθήσει σε μια κοινή δραστηριότητα και φυσικά εκεί δεν μπορεί να υπάρχει επικοινωνία.

Πως γίνεται να υπάρχει, όταν εμείς δεν ακούμε τις ανάγκες του παιδιού που είναι απλές αλλά δομικές; Παιχνίδι, αγκαλιά, συζήτηση είναι τρία βασικά πράγματα που πρέπει να κάνουν οι γονείς που δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι τα παιδιά θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και όχι τα λόγια τους.

Ας χρησιμοποιήσουμε λιγότερο το κινητό μας τη νέα χρονιά για να χαρεί το παιδί μας περισσότερο, φαίνεται μεγάλος στόχος; ΄Ισως και να είναι αξίζει πάντως να προσπαθήσουμε!!!

Facebook Comments