Ας υψωθούμε νοητά πάνω από την χώρα και ας ρίξουμε μια κατά το δυνατόν αντικειμενική μακροσκοπική ματιά στα σημερινά της δεδομένα. Τι θα δούμε; Μια χώρα που πέρασε πολύ ελαφρά έως και ανεπαίσθητα την πρώτη υγειονομική κρίση, πιστώνοντας μάλιστα στον λογαριασμό της μια εθνική αυτοπεποίθηση που παλιότερα δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια. Θα δούμε όμως ότι εξ αιτίας της ιδιαίτερης δομής της οικονομίας της, η επίδραση της πανδημίας στην οικονομία είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιτυχίας της στην υγειονομική μάχη. Κανένας δεν ξέρει ακόμα αν η ύφεση του 2020 θα είναι 5% ή 10%. Και μόνο αυτό κάνει εξαιρετικά δύσκολο κάθε σχεδιασμό για το μέλλον μας.

Στο πολιτικό πεδίο θα δούμε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας. Αυτό είναι σημαντικό, διότι αν είχαμε ταυτόχρονα υγειονομική, πολιτική και οικονομική κρίση, τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα. Τώρα υπάρχει μια κυβέρνηση με υψηλή αποδοχή που μπορεί να εφαρμόσει το πρόγραμμα της δίχως προσκόμματα, τρικλοποδιές ή καθυστερήσεις. Μπορεί να μην συμφωνούν όλοι μ’ αυτό το πρόγραμμα, το σημαντικό όμως είναι ότι η χώρα βρίσκεται πάνω σε συγκεκριμένες ράγες και δεν πελαγοδρομεί ως προς την κατεύθυνση της μέσα στην οικονομική καταιγίδα.

Υπάρχει μια αντιπολίτευση που επειδή ψάχνει να βρει τον εαυτό της, παίζει αντικειμενικά μικρό ρόλο στην εν γένει πορεία της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό γενικώς δεν είναι καλό, οι αντιπολιτεύσεις πρέπει να δρουν δημιουργικά, αλλά ειδικά τώρα η αδυναμία του κ. Τσίπρα ενδέχεται να αποδειχθεί ευεργετική για τον τόπο. Ακριβώς επειδή συνεχίζει να φλερτάρει με λαϊκισμούς και λεφτόδεντρα (απόδειξη το πρόγραμμα ‘’Μένουμε όρθιοι ΙΙ’’), θα είχαμε τρομακτικές παρενέργειες αν ο κόσμος θεωρούσε ότι είναι εφικτό και υλοποιήσιμο. Θα μπαίναμε σε δίνη παρόμοια μ’ αυτήν του 2015.

Υπάρχουν οι παραγωγικές δυνάμεις του τόπου που βρίσκονται στην αφετηρία ενός αγώνα δρόμου που δεν έχουν ιδέα με ποιους κανόνες θα γίνει. Είναι πανέτοιμες να τρέξουν, αλλά κοιτάζουν γύρω τους γεμάτοι απορία για τα μελλούμενα. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν υποβοήθηση για να ξαναβρούν τον βηματισμό τους. Μέχρι να αποκατασταθεί η ζήτηση (εσωτερικού και εξωτερικού), η κυβέρνηση και οι τράπεζες πρέπει να σταθούν δίπλα τους έχοντας το δόγμα ότι μια δουλειά που κλείνει δύσκολα ξανανοίγει. Αν πρόκειται για απλούς εργαζόμενους εξαρτημένης εργασίας, το κράτος πρέπει να γίνει ασπίδα τους μέχρι να ξανάρθει η ανάπτυξη που κουβαλά δουλειά και χρήμα. 

Ξέρω ότι κανένας δεν είναι ικανοποιημένος από την κρατική βοήθεια. Όλοι θα θελαν κάτι παραπάνω σε χρήμα, κάτι περισσότερο σε διευκολύνσεις. Μακάρι να ζούσαμε σε κράτος που αντί για 14 δις να μπορούσε να διαθέσει 114 για την επανεκίνηση. Όμως σ’ αυτό το σκάφος βρεθήκαμε, μ’ αυτό πρέπει να αποδείξουμε την ναυτοσύνη μας. Αλλιώς ας κρύψουμε το κεφάλι μας στην άμμο όπου θα ονειρευόμαστε θαυμαστούς και δίχως προβλήματα κόσμους ή ας βάλουμε ένα μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια κι ας βγούμε στους δρόμους ψάχνοντας ποιον θα σφάξουμε. Εύκολο είναι και το ένα και το άλλο, όμως λύση δεν είναι.

Facebook Comments