Φαίνεται πως αν η χώρα δεν είναι στο κόκκινο για ένα τουλάχιστον θέμα, δεν νιώθουμε καλά. Όταν αντιμετωπίζαμε επιτυχώς το πρώτο κύμα της πανδημίας, είχαμε τον Έβρο. Όταν στις αρχές του καλοκαιριού θεωρούσαμε ότι ήμασταν σε ικανοποιητικό επίπεδο για ν’ ανοίξουμε τον τουρισμό και να σώσουμε ότι μπορούσε να σωθεί, βρεθήκαμε στο κόκκινο για το Orus Reis. Και τώρα που το τούρκικο σκάφος αποσύρθηκε και αρχίσαμε τις διερευνητικές επαφές με τον γείτονα, ξαναμπήκαμε στο βαθύ κόκκινο για τον κορονοϊό στην Αττική των πέντε εκατομμυρίων κατοίκων. Κοντολογίς, χωρίς κάποια βαθιά κρίση δεν μπορούμε να ζήσουμε.

Αυτό το τρομακτικό πινγκ-πονγκ, πολύ πιο σκληρό και πολύπλοκο απ’ αυτά που αντιμετωπίζουν οι υπόλοιπες χώρες που πλήττονται μόνο από την πανδημία, δεν είναι φυσικά το καλύτερο που θα μπορούσε να μας συμβεί. Εδώ πια δεν παίζεται μόνο ην υπομονή και η ικανότητα της κυβέρνησης, αλλά και τα αποθέματα δυνάμεων και πόρων της κοινωνίας και του κράτους. Όσο κι αν λέει ο Σταϊκούρας ότι υπάρχουν εξασφαλισμένα αποθέματα στα ταμεία του κράτους, όσο κι αν η Ευρώπη είναι βέβαιο ότι θα δώσει και για την επόμενη χρονιά δημοσιονομική χαλάρωση, το δεύτερο κύμα πανδημίας  και τα τοπικά lock down που αναμένονται θα μοιάζουν με την χαριστική βολή στην οικονομία. 

Καμιά ανάκαμψη του 2021 δεν θα μπορέσει να αντισταθμίσει την ζημιά του 2020, που όμοια της δεν έχει καταγραφεί στην ιστορία ούτε της Ελλάδας ούτε της υφηλίου. Θα χρειαστούν πιθανότατα δυο με τρία χρόνια και με την προϋπόθεση να ανακαλυφθεί το εμβόλιο ή το φάρμακο του κορονοϊού, ώστε να ξαναβρεθούμε στο σημείο που μας πέτυχε ο κορονοϊός. Ανεξαρτήτως τι λένε διάφοροι ειδήμονες, εγώ δεν βλέπω ακόμα κανένα ενδιαφέρον για επενδύσεις από τους κεφαλαιούχους που έχουν το χρήμα στα χέρια τους. Ανησυχία για την τελική έκταση της ζημιάς και προβληματισμό για τον αυριανό κόσμο βλέπω. Ενδέχεται βέβαια όταν ξεκαθαρίσει το τοπίο να βρεθούμε μπροστά σε μια επενδυτική έκρηξη, αλλά πότε θα γίνει αυτό και πότε θα αποδώσει;

Άρα είτε για την κυβέρνηση πρόκειται, είτε για τις παραγωγικές τάξεις, είτε για το κάθε νοικοκυριό ξεχωριστά, έχουμε μπροστά μας ένα μεγάλο διάστημα υπομονής και αστάθειας. Το φθινόπωρο και ο χειμώνας θα είναι σφραγισμένοι από την μάχη για τον κορονοϊό, η οικονομία εκ των πραγμάτων θα βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα. Όσο τα lockdowns θα επικρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας κι όσο οι ειδήσεις θα έχουν πρώτο θέμα την επάρκεια των Εντατκών, η οικονομία θα είναι σε υποχώρηση. Το ίδιο και η αισιοδοξία των πολιτών για το μέλλον τους. Θα πείτε ότι τουλάχιστον γλυτώσαμε και μια παράλληλη πολεμική σύγκρουση, που θα χειροτέρευε δραματικά τα πράγματα. Μια το ένα όμως, μια το άλλο, μια το τρίτο, καταλήγουμε να ζούμε σ’ έναν εφιάλτη, σε μια μαυρίλα που την βλέπει κανείς στα πρόσωπα των ανθρώπων. Για να δούμε πόσο αντέχουμες το λοιπόν…

Facebook Comments