Βαριές κουβέντες ακούω και διαβάζω για την κοινωνικο-πολιτική μας κατάσταση και έχω ειλικρινή απορία αν οι αναλυτές ζουν σε τούτη ή σε κάποια άλλη κοινωνία. Βασικό τους μοτίβο το «η κοινωνία μας είναι διχασμένη», με επόμενο στάδιο συζήτησης την εκτόξευση κατηγοριών για το ποιος είναι ο υπεύθυνος του διχασμού. Η κυβέρνηση που έχει εξαπολύσει δήθεν ένα ασυγκράτητο κύμα αστυνομοκρατίας ή ο ΣΥΡΙΖΑ που δίνει πολιτική κάλυψη σε υποστηρικτές του Κουφοντίνα και σε χουλιγκάνους που τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο.

Συμπαθάτε με πατριώτες, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη η ελληνική κοινωνία δεν είναι διόλου διχασμένη. Αηδιασμένη από τα ακραία που βλέπει στις οθόνες είναι, μπαϊλντισμένη από την κλεισούρα και την οικονομική δυστοκία είναι, προβληματισμένη για το που πάνε τα πράγματα προφανώς είναι, αλλά στα χαρακώματα για να ξεκινήσει εμφύλιο πόλεμο δεν είναι. Μην τρελαθούμε κιόλας. Σιγά μη φορέσαμε και τα φυσεκλίκια σταυρωτά και ακροβολιστήκαμε στις ταράτσες μας λόγω Κουφοντίνα, λόγω ενός αψίκορου αστυνομικού που σηκώνει εύκολα το κλόμπ ή εξ αιτίας πενήντα αλητών που πήγαν να σκοτώσουν τον ένστολο.

Προφανώς είμαστε όλοι ενοχλημένοι για τις τοπικές και περιστασιακές εκρήξεις βίας, προφανέστατα είμαστε όλοι προβληματισμένοι για το τι συμβαίνει σε ορισμένους χώρους και τι πρακτικές αναπτύσσονται στο εσωτερικό τους, ανήσυχοι είμαστε για την πολιτική κάλυψη που ενδεχομένως δίνουν κοινοβουλευτικά κόμματα  σε τέτοιες συμπεριφορές, αλλά δεν μας βλέπω να ακονίζουμε και τα μαχαίρια για να σφαχτούμε μεταξύ μας. Προφανώς αυτή η εικόνα διχασμού και αλληλοσκοτωμού είναι ο μύχιος πόθος ορισμένων πολιτικών κομμάτων ή προσωπικοτήτων που ψάχνουν τρόπο να βρεθούν στην επιφάνεια, οι πόθοι όμως δεν συμβαδίζουν πάντα με την πραγματικότητα.

Άλλα είναι τα θέματα που απασχολούν τον κόσμο πατριώτες. Να ξεμπλέξουν με την πανδημία, να ανοίξουν οι δουλειές, να δουν τι θα απογίνουν οι επιχειρήσεις και τα μαγαζιά τους, να βρουν στον υπολογιστή τους καμιά κράτηση από τουρίστα, να βρουν έναν τρόπο να διαχειριστούν τα χρέη που επισώρευσε ο κορονοϊός, να καταλάβουν ποιο θα είναι το εργασιακό τους περιβάλλον στην νέα εποχή. Όλα τα άλλα είναι συμπληρωματικά και παρεμπίπτοντα, ενδιαφέροντα για κουβέντα στο τραπέζι έστω με διαφωνίες, αλλά όχι καθοριστικά. Δεν είναι το πρώτο θέμα που θα σκεφτεί ο καθένας μας το πρωί που ξυπνά, ούτε είναι το τελευταίο που θα τον κρατήσει ξάγρυπνο το βράδυ. Κοντολογίς, αλλού πονά η κοινωνία, με άλλα βουρλίζεται.

Κάποιοι βέβαια, στην αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος, ονειρεύονται λαϊκή οργή και διχασμούς που θ’ αλλάξουν την ατζέντα υπέρ τους. Καλά κάνουν και προσπαθούν να γίνουν πρωταγωνιστές του σκηνικού, το παλεύουν όμως με λάθος τρόπο και σε λάθος πεδίο. Δεν θα τους βγάλει πουθενά αυτό.

Facebook Comments