Το πρόσωπο στον καθρέπτη

Αγανακτισμένοι πολίτες βγαίνουν στους δρόμους. Κι όταν η αστυνομία απειλεί με πρόστιμα, η απάντηση είναι «βάλε με φυλακή, τουλάχιστον να με ταϊζετε εσείς. Και το σπίτι μου φυλακή είναι και δεν έχω να φάω.»

Υπάρχουν πολίτες άνεργοι εδώ και μήνες που δεν έχουν βγάλει ούτε ένα ευρώ.  Και τα έξοδα τρέχουν. Δεν ανήκουν σε συνδικάτα, δεν αντιπροσωπεύονται στις τηλεοράσεις και άρα δεν ενδιαφέρουν την ψηφοθηρική κυβέρνηση.

Σαν πολίτης δεν μπορείς να επιλέξεις πότε θα εργαστείς. Και άρα δεν σου επιτρέπεται να γνωρίζεις πότε θα έχεις ξανά εισόδημα. Για σκεφτείτε το αυτό για ένα λεπτό. Θέλεις να εργαστείς, αλλά δεν σου το επιτρέπει η κυβέρνηση. Θέλεις να βγάλεις λεφτά, να θρέψεις την οικογένειά σου, αλλά δεν σου το επιτρέπει η κυβέρνηση!

«Μας δίνουν επιδόματα» λένε οι αφελείς. Σε κάποιους. Όχι σε όλους. Αλλά και τα επιδόματα, δικά μας λεφτά είναι. Τα παίρνουν από την μια μας τσέπη, για να τα βάλουν στην άλλη. Και φυσικά μετά, θα έρθουν να τα ξαναπάρουν, με ληστρικούς φόρους, θα τα ζητήσουν διπλά και τρίδιπλα. Πάλι εμείς θα τα πληρώσουμε, όπως πληρώνουμε αδρά τα «δωρεάν» εμβόλια.

Και η επιστρεπτέα προκαταβολή, δικά μας κλεμμένα λεφτά είναι. Λεφτά που τα πληρώσαμε προκαταβολικά, για εισόδημα που δεν βγάλαμε ποτέ. Και μας τα επιστρέφουν τώρα, αλλά κι αυτά με τόκο!

Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να μας προστατεύσει με το ζόρι. Ατομική ευθύνη έχεις για να υπακούς, όχι για να αποφασίζεις. Η κυβέρνηση δεν σε θεωρεί ώριμο και ικανό να προστατεύσεις ούτε τον εαυτό σου. Μόνο για να ψηφίζεις είσαι ώριμος, όταν χρειάζεται. Κι αυτοί που ψηφίζεις ζουν μια χαρά, με τα δικά σου λεφτά, αυτά που εσύ δεν έχεις.

Η πανδημία που μας αφορά όλους, δεν μας αφορά όλους. Δεν αφορά αυτούς. Αυτοί πληρώνονται κανονικά, κινούνται κι εργάζονται ελεύθερα. Και βολεμένοι όλοι τους, αποφασίζουν πώς θα ζήσεις εσύ. Και πότε θα ζήσεις. Και αν θα ζήσεις.

Χρειάζεσαι την κυβέρνηση να σου πει πότε θα βγεις, γιατί θα βγεις, πού θα πας, πότε θα πας, πώς θα πας, αν θα πας, τί θα ψωνίσεις, πότε θα το ψωνίσεις, πώς θα το ψωνίσεις. Με τί λεφτά θα το ψωνίσεις;;

«Μα δεν είναι μόνο η δική μας κυβέρνηση, και οι άλλες τα ίδια κάνουν.» Το λάθος της πλειοψηφίας, δεν είναι λιγότερο λάθος. Είναι ένα καταστροφικό λάθος σε μεγάλη κλίμακα!

Αγανακτισμένοι, εξαθλιωμένοι, απογοητευμένοι, ψυχολογικά και οικονομικά διαλυμένοι πολίτες, βγαίνουν στους δρόμους να εκτονώσουν την ένταση και την απόγνωσή τους. Ανοίγουν πόλεμο με την αστυνομία. Καταλήγουν οι πολίτες να τσακώνονται μεταξύ τους, γιατί αδυνατούν να τιμωρήσουν τον πραγματικό θύτη. Τη ρίζα του κακού. Αυτός περιέργως, δεν τιμωρείται ποτέ.

Η κυβέρνηση και οι πολιτικοί μας δεν έχουν πληγεί απ΄ την πανδημία. Όσο εσύ τους ψηφίζεις, γι΄ αυτούς δεν υπάρχει ανεργία. Εσύ φροντίζεις να τους προσφέρεις δουλειά, κι αυτοί φροντίζουν να μείνεις άνεργος. 

Αν θα έπρεπε πραγματικά να τσακωθείς με κάποιον, αυτός θα ήταν το πρόσωπο στον καθρέφτη.
Αυτός που εμπιστεύεται τη ζωή του στους ίδιους ανίκανους, εκμεταλλευτές, ψεύτες, βολεμένους. Αυτός που επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος κι εκπλήσσεται μονίμως όταν εισπράττει το ίδιο αποτέλεσμα.

Ζω για την ημέρα που όλοι αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια, που την φτωχοποίησαν, που την ξεπούλησαν, που την εξευτέλισαν παγκοσμίως, μόνο και μόνο για να βολευτούν σε μια καρέκλα, θα μείνουν επιτέλους άνεργοι!! Γιατί δεν είμαστε ικανοί να τους δικάσουμε για εσχάτη προδοσία. Αλλά βλέποντας γύρω μου, δυστυχώς ξέρω ότι δεν θα ζήσω να το δω.