Μια μακροσκελέστατη ανάρτηση της συγγραφέως Χρ. Δημουλίδου για τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά έχει προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. Δεν βρίσκει το έγκλημα ειδεχθές, σχολιάζει το χαρακτήρα του θύματος και θεωρεί ότι ο δράστης την έπνιξε εν θερμώ. 

ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΕΓΚΛΗΜΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ SHOW…

(κοινοποίηση ελεύθερη)

Διαπιστώνω με λύπη μου πως το έγκλημα που διεπράχθη στα Γλυκά Νερά Αττικής μετατρέπεται σε τηλεοπτικό show από τους δημοσιογράφους και τηλεοπτικές εκπομπές, οι οποίοι αντιλαμβανόμενοι πως έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού, κοινώς πουλάει, έχουν μετατραπεί σε εγκληματολογικοί αναλυτές παραπλανώντας το κοινό με παραπληροφόρηση. Και διαπιστώνω, πως στο show αυτό συμμετέχει και η αστυνομία που συμπεριφέρεται σαν να συνέλαβε κάποιον serial killer που ψάχνει εδώ και χρόνια.

Τα πράγματα είναι απλά και όχι τόσο πολύπλοκα όσο τα παρουσιάζουν. Το θύμα, η 20χρονη Καρολάιν, εκδήλωνε μετά τη γέννηση του παιδιού της, περίεργη συμπεριφορά όχι μόνο λόγω ορμονικής ανισορροπίας από την επιλόχεια κατάθλιψη που όπως αναφέρεται βίωνε αλλά και από το γεγονός ότι δεν ήταν έτοιμη να αναλάβει τα «βάρη» του έγγαμου βίου και της μητρότητας που για εκείνη, ως τότε, είχαν χρώμα “ροζ”. Και πώς να μην έχουν; Δεν είχε προλάβει να αποκτήσει εμπειρίες δεν είχε ιδέα τι σήμαινε να είσαι μητέρα σε τόσο νεαρή ηλικία. Ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος τη γνώρισε στην τρυφερή ηλικία του 15,5 ετών και έκτοτε ήταν μαζί του, ήταν ο πρώτος και τελευταίος άνδρας της ζωής της. Γοητευμένη προφανώς από την ωραία του εμφάνιση, τα νιάτα του αλλά και το γεγονός πως ήταν πιλότος( βάση στατιστικών το επάγγελμα του πιλότου θεωρείται από τα πλέον γοητευτικά) στα μάτια της φάνταζε ως «θεός» που θα της χάριζε τον επίγειο παράδεισο και επομένως μια ζωή με ταχύτητες, πολύ ενδιαφέρουσα μακριά από την ήρεμη ζωή του νησιού που ζούσε από τότε που γεννήθηκε και που εκτός της καλοκαιρινής περιόδου, τους υπόλοιπους μήνες η ζωή ήταν μια ατέλειωτη ρουτίνα, αποκόπτοντας την από συγκινήσεις και ενδιαφέροντα που φυσιολογικό ήταν να θέλει να βιώσει μία έφηβη της ηλικίας της. Η Καρολάιν ομολογουμένως ήταν ένα πολύ εντυπωσιακό κορίτσι και πέρα από πολεμικές τέχνες που διδασκόταν, έπαιζε και ερασιτεχνικό θέατρο και θα μπορούσε να κάνει άνετα καριέρα μοντέλου, ηθοποιού ή οτιδήποτε επιθυμούσε., είχε όλα τα προσόντα. Είμαι σίγουρη πως αν δεν παρουσιαζόταν αυτός ο άνδρας, η ζωή της θα είχε πολύ διαφορετική πορεία.

Όσο είχε σχέση μαζί του και πήγαινε σχολείο, οι ώρες της ήταν γεμάτες από μαθήματα και την αναμονή να τον ξαναδεί. Είχε κοντά της τους γονείς της, τις φίλες της, το γυμναστήριο της και στα μάτια της ένας γάμος με τον άνδρα της ζωής της όπως πίστευε, φάνταζε μαγικός. Δεν ήταν όμως έτοιμη. Όταν παντρεύτηκε στην ηλικία των 18 και κάτι ετών -λέγεται πως εκείνος την πίεσε να παντρευτούν και ότι έκαναν τον γάμο μόνοι τους, στην Πορτογαλία, δίχως παρουσία συγγενών- όλα έμοιαζαν ρόδινα δίχως εκείνη να συνειδητοποιεί πως γάμος και μητρότητα είναι μια σοβαρή απόφαση μακριά από την ανέμελη και χωρίς ευθύνες ζωή που ζούσε μέχρι τότε στο νησί. Δίχως τους γονείς της, τις φίλες της, τα οποιαδήποτε ενδιαφέροντα άρχισε να αντιλαμβάνεται τα πράγματα διαφορετικά, το ροζ άρχισε να ξεθωριάζει, να μεταβάλλεται σε γκρι. Ο άνδρας της εργαζόταν απουσιάζοντας πολλές ώρες κι εκείνη έπρεπε να βρίσκεται κλεισμένη στο σπίτι, σε μια απομακρυσμένη από το κέντρο περιοχή, περιμένοντας τον να επιστρέψει, να φροντίζει το σπιτικό τους, αναλαμβάνοντας και την πλήρη φροντίδα του παιδιού τους. Προφανώς την ώρα που ο σύζυγος απουσίαζε και το μωρό κοιμόταν εκείνη βρισκόταν στα social media ή το internet παρακολουθώντας τις ζωές άλλων γυναικών που φαινόταν να περνούν υπέροχα μέσα από τα ταξίδια τους, τις δραστηριότητες τους και αν ήταν influencers τις προτάσεις τους για μόδα μέσα από τις υπέροχες φωτογραφίες τους στο instagram. Εν τω μεταξύ το μωρό της είχε τις δικές του ανάγκες κι εκείνη αναλογιζόμενη πως ίσως είχε βιαστεί να κάνει αυτόν το γάμο, άρχισε να νοιώθει άβολα. Ο άνδρας της δεν κέρδιζε τόσα πολλά ούτε είχε τον χρόνο να της παρέχει την ονειρεμένη ζωή που φανταζόταν πως θα ζούσε με το γάμο τους ή της είχε υποσχεθεί. Ένα αγκαθάκι αμφιβολίας φύτρωσε μέσα της κι άρχισε να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα κάνοντας την συμπεριφορά της ν’ αλλάζει. Ο Αναγνωστόπουλος δήλωσε πως έγινε πολύ επιθετική μετά την γέννηση του παιδιού τους γι αυτό την παρακολουθούσε η ειδικός. Αν βίωνε επιλόχεια κατάθλιψη συν όλα όσα προανέφερα, φυσικό ήταν να ξεσπά με επιθετικότητα και να φέρεται περίεργα.

Από αποσπάσματα του προσωπικού της ημερολογίου που δημοσιεύτηκαν δείχνει φανερά παγιδευμένη σε ρόλους και συναισθήματα που δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει. Και πώς να τα αντιμετωπίσει όταν δεν είχε προλάβει να έχει εμπειρίες ζωής ούτε συμπαράσταση; Ήταν άοπλη μπροστά σε συμπεριφορές και γεγονότα που προέκυπταν μέρα με την μέρα ξεβάφοντας τα χρώματα του έρωτα που μέχρι τότε βίωνε στην αγκαλιά του άνδρα που θεωρούσε θεό. Ο θεός άρχισε να μεταβάλλεται σε συνηθισμένο άνθρωπο με τις οποιαδήποτε αδυναμίες του, κούραση, λάθη, κακή συμπεριφορά. Ήταν εκεί που άρχισε να σκέπτεται πως ίσως ο γάμος της να ήταν λάθος, να μιλά για χωρισμό και να ψάχνει για σπίτι ώστε να φύγει από κοντά του. Ο Αναγνωστόπουλος ως ωριμότερος και πατέρας που δεν ήθελε να αποχωριστεί το παιδί του, άρχισε να φοβάται πως θα τον εγκαταλείψει και όλος αυτός φόβος να μετατρέπεται σε στρες που είναι το χειρότερο για ένα πιλότο. Ήθελε να έχει κι εκείνος την ηρεμία του πλάι σε μια γυναίκα που θα του πρόσφερε γαλήνη, στήριξη και όχι γκρίνια και αμφιβολίες. Οι προστριβές άρχισαν να γίνονται όλο και πιο συχνές και εκείνος αδυνατώντας να αντιληφθεί τι συνέβαινε στο μυαλό μιας νέας κοπέλας που μόλις γέννησε, αντί να της παρέχει ουσιαστική βοήθεια, την άφηνε να βιώνει το εσωτερικό της μαρτύριο.

Μετά από όλα όσα δήλωσε ο ίδιος δεν πιστεύω πως είχε προσχεδιάσει τον φόνο της όπως ειπώθηκε από δημοσιογράφους και πως όλα έγιναν σε μια στιγμή έντασης, θυμού, κούρασης και μεγάλης ανασφάλειας που του δημιουργούσαν οι απειλές της πως θέλει να χωρίσουν και ίσως τον εγκατέλειπε. Επίσης δήλωσε πως η Καρολάιν, προφανώς λόγω την σύγχυσης που και ή ίδια περνούσε ήταν κάπως αδιάφορη με την κόρη τους ίσως και επικίνδυνη (τουλάχιστον αυτό άφησε να εννοηθεί) Όχι πως δεν αγαπούσε το παιδί της, αλλά οι ευθύνες που προερχόταν από αυτό, την έκαναν να μη έχει τον πλήρη έλεγχο των πράξεών της. Εξ άλλου δεν είχε καμία βοήθεια. Κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς ειπώθηκε μεταξύ τους εκείνο το μοιραίο βράδυ, το γεγονός είναι ένα. Κόπηκε το νήμα της ζωής της. Και μετά αντιλαμβανόμενος τι έκανε, δημιούργησε ένα επιπόλαιο σκηνικό για να μη φυλακιστεί και μείνει, όπως είπε, η κόρη του δίχως έστω τον ένα γονέα.

Είμαι άνθρωπος που εστιάζω πάντα στην ουσία ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης και δύναμαι να διακρίνω αμέσως και δίχως πολλά λόγια και επαναλαμβανόμενες αναλύσεις, την ουσία ή τι κρύβεται παρασκηνιακά. . Κατάλαβα αμέσως πως εκείνος διέπραξε τον φόνο όμως δεν γνώριζα τον λόγο. Μετά την ομολογία του και κάποιες αστυνομικές αναφορές, αντιλήφθηκα τι συνέβη. Τα πράγματα είναι πολύ απλά κι ας μη ψάχνουν οι δημοσιογράφοι για «λαβράκια», δεν υπάρχουν. Ούτε μου αρέσει να παρουσιάζουν ως εθνικό ήρωα τον αστυνομικό επειδή κράτησε ένα απροστάτευτο μωρό στην αγκαλιά του για μισή ώρα. Όλοι θα το έκαναν, δεν το έσωσε από τα χέρια ενός στυγερού δολοφόνου που απειλούσε τη ζωή του, δεν απειλήθηκε η δική του ζωή.

Η υπόθεση αυτή «φώναζε» από την πρώτη μέρα πως ήταν ο υπαίτιος. Για μένα το φανέρωσε το κρέμασμα του σκύλου, αυτό μου υπέδειξε τον δολοφόνο. Αν υπήρχαν κλέφτες ο σκύλος θα τους καταλάβαινε από την αυλή, πριν εισχωρήσουν μέσα, θα είχε ξεσηκώσει τον κόσμο. Αυτός παρέμεινε σιωπηλός ακόμη και όταν το πλησίασαν, του φόρεσαν λουρί και τον κρέμασαν. Κανείς σκύλος δεν φοράς λουρί στο σπίτι, που το εντόπισαν, πως τον πλησίασαν άγνωστοι άνθρωποι, οι σκύλοι είναι φύλακες, ειδοποιούν, δεν πιανουν φιλίες με άγνωστους εισβολείς. Ακόμη και αναισθησία να του είχαν κάνει, εκείνος θα είχε προλάβει να γαβγίσει. Όλα ήταν τόσο άσχημα σκηνοθετημένα που και ο πλέον αδαής καταλάβαινε πως ο δολοφόνος ήταν οικείο πρόσωπο. Θεωρώ πως η αστυνομία δεν πρέπει να μετατρέπεται σε τηλεοπτική περσόνα, η δουλειά της είναι να ενεργεί άμεσα και παρασκηνιακά. Ήξεραν από την αρχή ποιος ήταν ο δολοφόνος αλλά έπρεπε να ακολουθήσουν την νόμιμη διαδικασία, ο φόνος δεν είχε δύσκολα σημεία ήταν φως φανάρι τι συνέβη. Τώρα γιατί το καθυστέρησαν τόσο, δεν το καταλαβαίνω, τράβηξε , έπρεπε να είναι θέμα εβδομάδας το πολύ, να τον εξαντλήσουν ψυχολογικά και σωματικά, θα ομολογούσε, ήθελε να ομολογήσει, απλά του άφηναν περιθώρια.
Δεν πρόκειται για ειδεχθές έγκλημα όπως αναφέρουν οι δημοσιογράφοι, πρόκειται για πνιγμό με μαξιλάρι, ούτε καν στραγγαλισμό. Η λέξη ειδεχθές ανήκει σε εγκλήματα που εμπεριέχουν ιδιαίτερο βασανισμό, τεμαχισμό, αίματα, φρικτές εικόνες. Για μένα, τώρα που ξεκαθάρισαν τα πράγματα, είναι ένα έγκλημα που έγινε σε κατάσταση ψυχικής φόρτισης, κοινώς θόλωσε το μυαλό, κάτω από συνεχόμενες καθημερινές εντάσεις. Πιστεύω πως δεν ήθελε να τη σκοτώσει, ούτε να στερηθεί το παιδί τους τη μητέρα του κι εκείνον. Παίζει και να υποψιαζόταν πως είχε βρει ήδη τον αντικαταστάτη του. Όμως η εγκληματική πράξη είναι δικάσιμος και ο νόμος επιβάλει να τιμωρηθεί όπως του αξίζει διότι πέρα από δολοφονία, εμπεριέχει παραπλάνηση Αρχών, βασανισμό και θανάτωση ζώου εν ψυχρώ.

Όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή. Σε μια μόνο στιγμή κατέστρεψε τη ζωή του, έχασε τη γυναίκα που πιστεύω πως αγαπούσε, το παιδί του διότι αμφιβάλλω αν του επιτρέψουν οι δικοί της να το ξαναδεί με τις τύψεις να τον βασανίζουν και θα τον βασανίζουν.
Και τέλος, εφόσον ομολόγησε, καλό είναι τα τηλεοπτικά σόου με τόση παραπληροφόρηση να εκλείψουν και να αφήσουν τα δικαστήρια να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Το να θέλουν κάποιοι να ανεβάσουν την τηλεθέαση λέγοντας «βλακείες» γιατί άκουσα πάρα πολλές και από σοβαρούς δημοσιογράφους και να παριστάνουν τους ειδήμονες, μειώνει τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, την φερεγγυότητα τους ως δημοσιογράφους και καταντά κουραστικό.

Χρυσηίδα Δημουλίδου

 

Facebook Comments