Έχουμε διαβάσει κι ακούσει πολλά τρομερά, σημεία και τέρατα για τον δημόσιο τομέα, που είναι σε διαρκή κομματική εκμετάλλευση από συστάσεως του ελληνικού κράτους.

Ταυτόχρονα ακούμε αλλά τόσα για τον ταλαίπωρο και αδικημένο ιδιωτικό τομέα.

Υπάρχουν όμως κάποια σημεία που η κακοδαιμονία του ελληνικού κράτους φέρνει και τους δυο τομείς μαζι.

Ελλείψει δυνατότητας αθρόων διορισμών στο δημόσιο από μνημονίου 2010, που τέθηκαν ποικίλοι περιορισμοί,  το πολιτικό προσωπικό της χώρας αξιοποιούσε τους φίλους του στις τελευταίες καλές θέσεις που απέμεναν: Προνομιακές (και μη) θέσεις εργασίας του ιδιωτικού τομέα σε μεγάλες εταιρίες σε Ελλάδα και εξωτερικό.

Το πολιτικό μας προσωπικό, έχοντας κλείσει αδιάλειπτη παραμονή 30 ετών στην εξουσία, είχε αναπτύξει στενές σχέσεις όπως ήταν φυσικό με την πλειοψηφία των επιχειρήσεων που λειτουργούσαν στη χώρα, απ΄ την τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι τη νομοθετική εξουσία, και ασφαλώς δεν ήταν ασυνήθιστο να τους ζητούν να προσλάβουν και “δικά τους άτομα”.

Τούτο μας δείχνει ότι η εξουσία που απολαμβάνει η παραδοσιακή πολιτική ελίτ, δεν περιορίζεται στο στενό δημόσιο, αλλά εκτείνεται στο άπειρο.

Μας δείχνει επίσης ότι η αξιοκρατία του ιδιωτικού τομέα δεν είναι όπως παρουσιάζεται πάντα.

Οι επιχειρήσεις που απέμειναν στην Ελλάδα διακρίνονται πλέον στη μεγάλη πλειοψηφία των ασθμαινουσών μικρομεσαίων ελληνικών επιχειρήσεων με τους επαχθείς και επισφαλείς συνήθως εργασιακούς και οικονομικούς όρους, και σε μια μικρότερη ομάδα μεγάλων επιχειρήσεων και πολυεθνικών με ιδιαίτερα αξιοζήλευτα εργασιακά πακέτα, προνομιακή πρόσβαση στα οποία έχουν ημέτεροι.

Παράλληλα δεν είναι ασυνήθιστο, πάλι ημέτεροι να αποτελούν και  τους κύριους εντολοδόχους σημαντικού κύκλου εργασιών υπηρεσιών τόσο του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού τομέα, χωρίς να υπάρχει εμφανής λόγος προς τούτο, δοθέντος ότι υπάρχει υπερπληθώρα προσφοράς στην αγορά για προμήθειες και υπηρεσίες.

Η  ευνοιοκρατία του ιδιωτικού τομέα, εκδηλώνεται και με θέσεις μισθωτών στελεχών και με αναθέσεις παροχής ανεξάρτητων υπηρεσιών.

Και έχει σημασία ότι το φαινόμενο αφορά το πιο δυναμικό μέρος του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή το πιο κερδοφόρο και σταθερό, που στην ουσία οι θέσεις εργασίας σε αυτό είναι εφάμιλλα σταθερές και αποδοτικές όσο  στο δημόσιο αν όχι παραπάνω.

Όλα αυτά ασφαλώς και δείχνουν  μια έκπτωση της αξιοκρατίας σε ευρύτερο απ΄ το δημόσιο τομέα επίπεδο στην Ελλάδα, τη δύναμη της πολιτικής εξουσίας και κομματοκρατίας και ασφαλώς ότι τα βιογραφικά και οι ικανότητες έχουν πολύ μικρότερη αξία απ΄ όση κανείς μπορεί να υποθέσει στην Ελλάδα.

Και σε αυτό το σημείο ασφαλώς και δεν μπορεί να ομιλεί κανείς για τις αυτονόητα καλές κοινωνικές δεξιότητες που απαιτούνται ειδικά στη σημερινή εποχή για την επαγγελματική πορεία κάθε ενός. Δεν αρκούν.

Όσο η διαφθορά αλλά και η γραφειοκρατία θα εξαρτούν τις επιχειρήσεις από πάσης φύσεως καλοθελητές της δημόσιας διοίκησης, τόσο η ευνοιοκρατία θα είναι παρούσα και στον ιδιωτικό τομέα.

Ακόμα και αν υπάρξουν τεκτονικές αλλαγές στην Ελλάδα, το πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης που δημιούργησε μια ευρεία τάξη ευνοούμενων του 20% -30% θα συνεχίσει για πολλά χρόνια ακόμα, λογω κεκτημένης ταχύτητας,  να νέμεται τα λάφυρα των εξαρτήσεων  και διευκολύνσεων που δημιούργησε.

Κι αυτός είναι κι ο λόγος της σταθερής πορείας του ιδίου πολιτικού προσωπικού στη χώρα επί 30 συναπτά έτη.

Φυσικά το φαινόμενο είναι πανευρωπαϊκό αν όχι παγκόσμιο.

Facebook Comments