Για πέντε λεπτά δημοσιότητας – Ν. Μωραΐτης: όταν ο νεκρός δεν δεδικαίωται

Να γίνουμε υποκριτές; Να τιμήσουμε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μόνο και μόνο επειδή πέθανε ή να μείνουμε στην ιστορική αλήθεια ενός από τα πιο σκοτεινά πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής; Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς. Για πέντε λεπτά δημοσιότητας γκρεμίζουμε τα πάντα.
Απόδειξη το παρακάτω κείμενο…

του Νίκου Μωραΐτη

Αν και η φράση είναι παρεξηγημένη -δηλαδή το «δεδικαίωται» δεν σημαίνει εδώ «δικαιώνεται» αλλά «απαλλάσσεται» (από τις αμαρτίες)-, λέω να μείνουμε στη ρήση όπως τη χρησιμοποιούν οι πολλοί. Τι γίνεται λοιπόν; Ο νεκρός δεδικαίωται πάντα; Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τον καθιστά ως δια μαγείας ένα τιμώμενο πολιτικό πρόσωπο;

Κι αν είναι έτσι, τότε πώς μπορεί να κρύψει κανείς το πρόσωπο μίας υποκριτικής κοινωνίας, η οποία είναι έτοιμη να αλλάξει γνώμη για ένα πρόσωπο μόνο και μόνο επειδή αυτό πέθανε;

Σήμερα έχουν υπηρεσία οι νεοφιλελεύθεροι. Και έχουν κάθε λόγο να κάνουν υπερωρίες. Διότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν ένας πολιτικός που ξεχείλιζε από τον κυνισμό του νεοφιλελευθερισμού. Κοινωνικά ανάλγητος. Θατσερικός. «Έχομε πιο πολλούς συνταξιούχους από ό,τι πρέπει». Κι όμως -αυτό είναι το μεγάλο θαύμα του- επί των ημερών του κατάφερε να εκτινάξει το δημόσιο χρέος της χώρας από το 65% σε άνω του 100% του ΑΕΠ χωρίς να κάνει κοινωνικές παροχές! Θέλει πραγματικό ταλέντο για να το καταφέρεις αυτό. Το ταλέντο ενός Πινοτσέτ, μίας Σχολής του Σικάγου.

Δικαίως λοιπόν θα τον κλάψουν οι Πορτοσάλτε αυτής της χώρας. Έλα όμως που πλάι σε αυτούς ενέσκυψαν και οι… αισθηματίες απολιτίκ του διαδικτύου! RIP στον Μητσοτάκη επειδή έζησε πολλά χρόνια, επειδή έκανε μεγάλη οικογένεια – ως και ότι ήταν «ευγενής πολιτικός» διαβάσαμε, αυτός που κάθε του ομιλία στη βουλή ήταν γεμάτη ύβρεις, αυτός που για να κερδίσει εκλογές έπρεπε πρώτα να στείλει τον αντίπαλό του υπόδικο.

Το 1985, το βράδυ της δεύτερης εκλογικής του νίκης, οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου αν του τηλεφώνησε ο αντίπαλός του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για να τον συγχαρεί, όπως είχε κάνει ο Γεώργιος Ράλλης το 1981. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου απάντησε: «Ο Ράλλης ήταν άλλος».

Πέρα όμως απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ο άνθρωπος που ανέτρεψε την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου το 1965, μία κυβέρνηση εκλεγμένη από το 52% του ελληνικού λαού. Και οδήγησε σε ένα απίστευτο τσίρκο τη δημοκρατία μας, με δοτούς παλατιανούς πρωθυπουργούς, χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Η δημοκρατία εξασθένισε, τα τανκ βγήκαν στους δρόμους. Η ιστορική του ευθύνη είναι τεράστια και έχει καταγραφεί.

Σε δεκάδες συνεντεύξεις του τα τελευταία χρόνια, σε Παπαχελάδες και Τσίμες, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσπάθησε να ξαναγράψει την Ιστορία της Αποστασίας για να βγει λάδι. Δεν μπορούσε, μάλιστα, κανείς να του απαντήσει. Βλέπετε, όλοι οι άλλοι είχαν ήδη πεθάνει…

«Εγώ έκαμα, εγώ κατόρθωσα, εγώ επήρα, εγώ έδωσα». Ο λόγος του, ένα τεράστιο εγώ. Η κληρονομιά του, η κόρη των μυστικών κονδυλίων του υπουργείου εξωτερικών και ο γιος της Siemens. Δεκάδες συντάξεις, συλλογές αρχαίων – μία οικογένεια που ζούσε κυνικά απομυζώντας το δημόσιο και πουλώντας «ιδιωτικές επενδύσεις».

Λένε ότι υπήρξε προφητικός ως προς την οικονομική κρίση. Μα, αν είσαι καταστροφολόγος και δυσοίωνος εκ φύσεως, σίγουρα θα πέσεις μέσα όταν έρθει η καταστροφή. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για την καταστροφή στην οποία συνέβαλες.

πηγή: http://www.altsantiri.gr