Ο Τσίπρας πέρασε το Πάσχα σ’ ένα χωριό του νότιου Ρεθύμνου. Καλύτερα εκεί, παρά μέσα σε πολύ κόσμο, όπου υπήρχε η πιθανότητα να ακούσει και καμιά κουβέντα μέσα απ’ τον σωρό του κόσμου και να γίνει (αρνητικό) πρώτο θέμα στις ειδήσεις. Όμως με το τέλος των γιορτών, τελειώνουν τ’ αστεία. Οι εκλογές απέχουν μόλις έναν μήνα και σ’ αυτές δεν υπάρχει χωριουδάκι να κρυφτεί και να νομίζει ότι όλα πάνε περίφημα.

Οι δημοσκοπήσεις έχουν πάψει να είναι απλώς κακές για τον Σύριζα, αρχίζουν να γίνονται δραματικές. Οι συνεχείς παροχές που έρχονται κατά κύματα, αφήνουν κυριολεκτικά ανεπηρέαστο το εκλογικό σώμα. Λες και τα εκατομμύρια που μοιράζονται δεν έχουν αξία. Αντιθέτως, κάθε πρόβλημα που ανακύπτει για τον Σύριζα, καταλήγει να τον αποσαρθρώνει. Η επίθεση του Πολάκη στον Κιμπουρόπουλο έκανε δυσανάλογα μεγάλη ζημιά απ’ όση θα ανέμενε κάποιος ψύχραιμος παρατηρητής.

Είναι φανερό ότι έχει φθάσει το πλήρωμα του χρόνου για την πολιτική αλλαγή στην χώρα. Απ’ όποια πλευρά κι αν κοιτάξει κανείς τα πολιτικά δεδομένα, δεν υπάρχει απολύτως κανένα στοιχείο να δείχνει ότι η Συριζαϊκή ηγεμονία θα συνεχιστεί. Τουναντίον, οι δημοσκοπήσεις μάλλον επιβεβαιώνουν όσους πρόβλεπαν πως όσο θα πλησιάζουμε προς τις κάλπες, τόσο θα διευρύνεται η διαφορά υπέρ αυτού που όλοι πιστεύουν ότι κερδίζει την παρτίδα.

Βεβαίως, ο Αλέξης δεν πρόκειται να παραιτηθεί κι ας καταφεύγει στα πιο πεπαλαιωμένα πολιτικά όπλα, ελλείψει άλλων πιο πρωτότυπων επιλογών. Αναμένονται οι επόμενες παροχές του, που όπως λένε οι πληροφορίες θα ξεφύγουν από την λογική των έκτακτων επιδομάτων και θα πάρουν μόνιμο χαρακτήρα. Παροχές που θα ‘χουν στόχο την μεσαία τάξη, κυρίως με φοροαπαλλαγές.

Άργησε τελικά ο Σύριζα να καταλάβει ότι η παράταξη που θα χάσει την μεσαία τάξη, δεν έχει καμιά ελπίδα. Και πάει την τελευταία στιγμή, έναν μήνα πριν ανοίξουν οι κάλπες να την καλοπιάσει, πιστεύοντας προφανώς ότι η μεσαία τάξη αποτελείται από χρυσόψαρα που έχουν μνήμη λίγων δευτερολέπτων. Την τσάκισε επί πέντε χρόνια στηρίζοντας πάνω στο ξεζούμισμα της όλη την επιδοματική πολιτική του και τώρα θέλει με ένα φιλοδώρημα της τελευταίας στιγμής να αντιστρέψει τα πράγματα. Η κοινή λογική (και οι δημοσκόποι) λένε πως δεν γίνεται.

Μπαίνουμε λοιπόν στην διακεκαυμένη προεκλογική ζώνη. Είτε υπάρξει αιφνιδιασμός εθνικών εκλογών (που ακόμα δεν πρέπει να αποκλείεται) είτε στηθούν μόνο οι τρεις κάλπες  που γνωρίζουμε ήδη, η μάχη θα είναι σκληρή, πολωμένη και μακριά από λογικές χαλαρής ψήφου. Θα ζήσουμε τρομερές στιγμές, αρχής γενομένης από την πρόταση μομφής κατά του Πολάκη. Και στο τέλος αυτής της διακεκαυμένης περιόδου, η πολιτική αλλαγή είναι δεδομένη, όποια μορφή κι αν πάρει. Είτε αυτοδύναμη είτε συμμαχική.

Facebook Comments