Ας το πούμε για χιλιοστή φορά: οι αγορές αποφασίζουν αν ένα χρέος είναι βιώσιμο (sustainable=διαχειρίσιμο) με το επιτόκιο που θα σου κόψουν κοστουμάκι. Όταν είσαι στη θερμοκοιτίδα της Ε.Ε., ΚΑΘΕ χρέος είναι βιώσιμο διότι σου δίνουν τη δόση οι εταίροι με χαριστικό επιτόκιο – κάτω από 1% και καθαρίζουν εκείνοι για σένα. Αν βγεις στις αγορές και οι υποψήφιοι επενδυτές δεν πιστεύουν ότι μπορείς να τους αποπληρώσεις, ΚΑΝΕΝΑ χρέος δεν είναι βιώσιμο, διότι κανένας δεν θα σου δανείσει – ή αν το κάνει θα ζητάει επιτόκιο 40% και βάλε.

Ας πούμε λοιπόν ότι οι γιουρογκρούπηδες αποφασίζουν να μας διαγράψουν 163,2  δισ. ευρώ, το μισό χρέος. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας βέβαια, αλλά ας το δεχθούμε ως υπόθεση εργασίας. “Αυτό δεν θες, αγόρι μου;” λένε στον Τσίπρα. “Σταματάς να δανείζεσαι από εμάς και από αύριο βγαίνεις στις αγορές.” Με τι επιτόκιο περιμένουμε να μας δανείσουν; Ειδικά όταν στις πληροφορίες που έχουν για την πλήρη διάλυση της ελληνικής οικονομίας και την απόλυτη παράλυση της κρατικής μηχανής (παράγοντες που ΔΕΝ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΙ από το χρέος) θα προσθέσουν και μία καινούργια: η Ελλάδα μόλις φέσωσε με 50% τους προηγούμενους δανειστές της!

Η Πορτογαλία που δεν της διέγραψαν ούτε μισό ευρώ και ήταν καλούτσικος μνημονιακός μαθητής (δεν έκανε βαθειές τομές, αλλά ούτε και πουλούσε μαγκιές και τρελίτσες σαν τους δικούς μας) βγήκε στις αγορές τον Μάιο του 2013. Όμως το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της είχε φτάσει πριν από μερικούς μήνες το 7,8%!

Η Ελλάδα θα βγει με μικρότερο επιτόκιο; Σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά ξανά ως υπόθεση εργασίας ας δεχθούμε ότι οι αγορές μας δανείζουν με 5%. Ποιο θα είναι το ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα για να πληρώνουμε μόνο τους τόκους ακόμα και ΜΕ ΤΟ ΜΙΣΟ ΧΡΕΟΣ; 8,2 δισ. ευρώ! Σήμερα θέλουμε “μόνο” 6,5 δισ. ευρώ. Βέβαια, θα μου πεις, ότι δεν θα δανειστούμε το σύνολο του ποσού με αυτό το επιτόκιο. Σωστά, αλλά όταν η Πορτογαλία, που χρωστάει πολύ λιγότερα από μας, έχει μεγαλύτερο ΑΕΠ άρα και καλύτερη σχέση χρέους προς ΑΕΠ και δεν έχει φεσώσει ούτε με ένα ευρώ κανέναν δανειστή της, δεν έχει καταφέρει μετά από 4 χρόνια να ρίξει το επιτόκιο κάτω από 4%, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι η Ελλάδα θα ανακυκλώνει το χρέος της με επιτόκιο Γερμανίας κι όχι Πορτογαλίας, τουλάχιστον;

Το πώς σχετίζεται εμπιστοσύνη και επιτόκιο μπορείς να το καταλάβεις αν ρωτήσεις έναν “κουρεμένο” Έλληνα ομολογιούχο από εκείνους που είδαν τους κόπους μιας ζωής να γίνονται σκόρπιες τρίχες στην πετσέτα των μπαρμπέρηδων του PSI. Θα ξαναγόραζε ομόλογα ελληνικού δημοσίου; Και αν ναι, με τι επιτόκιο; Και μάλιστα με εκδότη τον Τσίπρα!

Γιατί λοιπόν επιμένουν οι συριζαίοι σε κάτι που αν συμβεί θα επιδεινώσει τη θέση της χώρας και φυσικά και τη δική τους; Πρώτον γιατί είναι ηλίθιοι. Να το διευκρινίσω για πολλοστή φορά: χρησιμοποιώ τον όρο με την ιατρική του σημασία – άτομα με βαρειά νοητική υστέρηση. Εκτός από το μεγαλολαμόγιο με τα λαχούρια που έκανε το δικό του show off, όλοι οι άλλοι έχουν ευφυΐα προκαρυωτικού κυττάρου και δεν τους ξεκολλάς από τις ιδεοληψίες τους ούτε με εγχείρηση. Δεύτερον διότι όλη αυτή η ιστορία με την περήφανη αντίσταση στους κακούς (τραπεζίτες, κεφάλαιο, λέσχες, Νεφελίμ κ.λπ) που τελικά δεν πετυχαίνει, και πέφτουν ηρωικά στο πεδίο της μάχης, είναι το πάγιο υλικό μυθοπλασίας του αριστερού πολιτικού. Δυστυχώς και του αριστερού ψηφοφόρου.

Αδυνατώντας να κατανοήσει, πολλώ δε μάλλον να διαχειριστεί την πραγματικότητα, ο αριστερός, μπορεί να προσλάβει τον εαυτό του μόνον ως θύμα. Διότι το θύμα δεν έχει καμμία ευθύνη. Ο νικητής πρέπει να διαχειρισθεί και το σήμερα και το αύριο. Ο αριστερός απεχθάνεται τη διαχείριση. (Και ο αριστερίζων δεξιός επίσης.) Η διαχείριση έχει να κάνει με αριθμούς και ο αριστερός τούς απεχθάνεται. Άλλωστε οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς! Κι η καλύτερη διαχείριση, ακόμα και με τις ευνοϊκότερες προϋποθέσεις, θα έχει πολλούς παραπονεμένους. Ο αριστερός όμως πουλάει ένα ιδανικό κόσμο. Ως όνειρο, όχι ως πράξη. Ο μόνος τρόπος να συνεχίσει αυτό να είναι όνειρο είναι να μην ξεκινήσει να πραγματοποιείται. Άρα ο αριστερός επιδιώκει τη θυματοποίησή του. Αν μάλιστα μπορούσε να συμπαρασύρει στην πτώση του και τον κακό καπιταλισμό, θα έκανε μπίγκο. “Αποθανέτω η ψυχή μου μετά τον αλλοφύλων!” Ο Τσίπρας είναι ο παρακμιακός Σαμψών του λαϊκισμού που μολονότι η Δαλιδά των αγορών τον έχει κουρέψει γουλί, εξακολουθεί να πιστεύει ότι κάποια μαγικά νταούλια – δεν μπορεί – θα βρεθούν για να κάνει το χορευτικό του νούμερο. Αυτή είναι και η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στη δική μας αντιπροσωπεία και σε αυτές των εταίρων σε κάθε διεθνή συνάντηση. (Το θυμάστε το καρφί της Λαγκάρντ για τους ενήλικες που δεν υπήρχαν στο δωμάτιο;) Οι άλλοι στέλνουν σοβαρούς τεχνοκράτες κι εμείς ένα υβρίδιο καραγκιόζη και μαρμαρωμένου βασιλιά. Κανένα βιώσιμο αποτέλεσμα δεν προκύπτει έτσι. Απλώς, κάθε φορά, οι πανελίστες της κυβερνητικής προπαγάνδας έχουν ένα καινούργιο κεφάλαιο παραμυθιού να διαβάσουν: της ανήλικης (κυβέρνησης) στη χώρα των θυμάτων.

Facebook Comments