Κατ’ αρχάς να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το συλλαλητήριο στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Αρκετά πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πλημύρισαν το κέντρο της Αθήνας για να διαδηλώσουν ένα πράγμα: Μην τολμήσετε να δώσετε το όνομα με τον τρόπο που το κάνετε. Ο κόσμος αυτός είχε πολλές διαφορετικές καταβολές. Υπήρχαν ανάμεσά μας λίγοι χρυσαυγίτες, λίγοι χουντοβασιλικοί, λίγοι αριστεροί, πολλοί δεξιοί, πολλοί κεντρώοι, όλοι πατριώτες. ΟΛΟΙ. Με συντριπτική πλειοψηφία αστούς, οικογένειες και νέο, ευγενικό κόσμο, που ακόμα και όταν στριμωχνόμασταν στα κατάμεστα στενά γύρω από το συλλαλητήριο δεν δημιουργούνταν εντάσεις και προσπαθούσαμε όλοι να βρούμε χώρο για να μην στριμωχτούν άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, γονείς με καροτσάκια και άνθρωποι με σωματικές δυσκολίες. Από όλο το συλλαλητήριο, μου άρεσαν κάποια λίγα πράγματα λίγο παραπάνω.

Πρώτον, κατάλαβε η κυβέρνηση ότι δεν μπορεί να φέρει σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία χωρίς να έχει λύσει όλα τα αλυτρωτικά και επεκτατικά θέματα (με αδιαπραγμάτευτη την αλλαγή του συντάγματος της γειτονικής χώρας), χωρίς να πέσει το ποσοστό και των δύο συγκυβερνώντων κομμάτων μαζί στο 9-10%.

Δεύτερον, κατάλαβαν τα άκρα του πολιτικού φάσματος ότι οι θέσεις τους και οι πρακτικές τους δεν περνάνε πλέον στη χώρα. Ένας φόβος που είχα ήταν ότι θα ξεκίναγαν αντιδημοκρατικά συνθήματα (βλέπε αγανακτισμένοι με «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή» και «Αλήτες προδότες πολιτικοί») να εξαπλώνονται και να αναπαράγονται πάνω στην ένταση, με την ψυχολογία του όχλου.

Με απίστευτη έκπληξη και χαρά είδα ότι όποτε προσπάθησε κάποιος πυρήνας χρυσαυγιτών (από τους ελάχιστους που υπήρχαν διάσπαρτοι) να ξεκινήσει να φωνάζει τέτοιου τύπου συνθήματα, η πλειοψηφία του κόσμου τα αγνοούσε και τα αποδοκίμαζε, οπότε έσβηναν πριν την πρώτη επανάληψη.

Από την άλλη, η αντισυγκέντρωση που πραγματοποίησαν οι ακροαριστερές οργανώσεις και τα «δικά τους (της κυβέρνησης) παιδιά» (ο Ρουβίκωνας) δεν έγιναν καν αντιληπτές, πόσο μάλλον άξια αναφοράς έστω στα media, διότι όσο τσαμπουκάδες και τραμπούκοι να είναι, ξέρουν ότι αν πάνε να βλάψουν τις οικογένειες αστών, δεν θα έχουν καλά ξεμπερδέματα. Τέλος, οι 1-2 ομιλητές που έβγαλαν αντιευρωπαϊκές και «αντιμνημονιακές» ομιλίες, όχι απλά δεν χειροκροτήθηκαν, όπως έλπιζαν, αλλά αντιμετώπισαν αδιαφορία του κόσμου.

Τρίτον, ήταν το μεγαλύτερο συλλαλητήριο που έχει γίνει τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα, με ξεκάθαρα αντικυβερνητικό χαρακτήρα, και ήταν, εκτιμώ, το πρώτο από πολλά μέχρι να απαλλαγούμε από αυτή την κυβέρνηση. Για πρώτη φορά ο πρωθυπουργός που ανέβηκε στην εξουσία εκμεταλλευόμενος τα συλλαλητήρια και τις διαμαρτυρίες, έρχεται αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο συλλαλητήριο που έχει δει στα 42 χρόνια της ζωής του στο δρόμο και στις πορείες. Και αυτό τον πονάει. Γι’ αυτό και έχει ενεργοποιήσει όλο τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του Μεγάρου Μαξίμου (φιλικές εφημερίδες, φιλικά και κρατικά κανάλια, troll του Facebook και του Twitter) για να υποβιβάσουν/υποτιμήσουν την έκταση και την ποιότητα του κόσμου που συμμετείχε.

Τέταρτον, αξίζει να παρατηρήσουμε ότι μιλάμε για μία συγκέντρωση περίπου 1.5 εκατομμυρίου «φασιστών» (σύμφωνα με την κυβέρνηση), και δεν υπήρξε η παραμικρή ζημιά, φασαρία, επεισόδιο, οτιδήποτε. Ενώ σε πολύ μικρότερες (ούτε καν συγκρίσιμες με αυτή) εκδηλώσεις των «δικών τους παιδιών», μετράμε σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τις ζημιές που προκαλούν οι συμμετέχοντες, για να μη μιλήσουμε για τις μολότοφ και τις πέτρες σε αστυνομικούς. Από αυτό φαίνεται ξεκάθαρα η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στους μπαχαλάκηδες και τους αστούς.

Τέλος, χάρηκα με την εικασία ότι κατάλαβαν οι αστοί πώς αντιμετωπίζεις αυτή την κυβέρνηση μπαχαλάκηδων. Και ότι δεν χρειάζεται να φοβάσαι να διαμαρτυρηθείς όταν σου στερούν την οποιαδήποτε ελευθερία σου. Αυτό όμως παραμένει εικασία, μένει να το δούμε στις επόμενες εβδομάδες, οι οποίες προμηνύονται πάρα πολύ ενδιαφέρουσες για το πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Facebook Comments