«Θα νικήσουμε την Ακτή Ελεφαντοστού;» ρώτησε ο ρεπόρτερ της ΝΕΡΙΤ τον 10χρονο πιτσιρικά που έπαιζε σε ένα γήπεδο 5Χ5. «Σίγουρα! Τους έχουμε!» απάντησε ο εκκολαπτόμενος Καραγκούνης. «Θα βάλουμε πολλά γκολ» πρόσθεσε ένας συνομήλικος συμπαίκτης του. Μετά το μικρόφωνο στράφηκε στους ενήλικες της παρέας: «Στα δύσκολα δείχνουμε τι αξίζουμε» λέει ο ένας. «Θα μιλήσει η ελληνική ψυχή» αποφάνθηκε ο άλλος.

Θα ρωτούσα τον πιτσιρικά: τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μια ομάδα που με την «εύκολη» Ιαπωνία δεν έβαλε κανένα γκολ, θα βάλει πολλά στους, κλάσεις καλύτερους, Αϊβορέζους;  Θα ρωτούσα και τους ενήλικες: σε όλα τα προηγούμενα Παγκόσμια Κύπελλα που πατώσαμε και, είτε δεν πήγαμε καν είτε αποκλειστήκαμε από τον πρώτο γύρο, δεν ήταν επαρκής ο βαθμός δυσκολίας ή η ελληνική ψυχή είχε δυσλεξία;

Σκέφτομαι τη δύναμη των στερεότυπων. Πόσες γενιές δεν μεγάλωσαν κάνοντας προπόνηση στους εθνικούς μας μύθους! Έχοντας αποκούμπι τις μαγικές δυνάμεις της ελληνικής ψυχής. Λες και οι άλλοι λαοί έχουν στη θέση της, μπαταρία. Εξυψώνουμε τις στιγμές των εθνικών μας επιτυχιών, αποσιωπούμε τις πολύ μεγαλύτερες περιόδους εθνικής καταισχύνης και χορεύουμε σαν τους Ινδιάνους τον χορό της βροχής. Για να βρέξει γκολ, εθνικές επιτυχίες, λεφτά, επενδύσεις.

Κάποιο ρεπορτάζ για τον σωστό σχεδιασμό; Μπα, δεν πουλάει! Κανένα σχόλιο για τη συνέπεια και τη σταθερότητα στην απόδοση; Έλα τώρα, με τι ασχολείσαι! Εδώ έχουμε την ελληνική ψυχή, έτοιμη να ισοπεδώσει τους αντιπάλους. Μόνο που συνήθως ισοπεδώνουμε τον εαυτό μας.

Αναρρωτιέμαι τι να περιμένει άραγε η ελληνική ψυχή των πολιτικών για να μιλήσει; Πόσο πιο δύσκολα πρέπει να γίνουν τα πράγματα για να παρουσιάσουν ένα εθνικό διακομματικό σχέδιο ανάπτυξης; Να σκίσουμε τα μνημόνια; Να τα κάνουμε κομματάκια! Χαρτοπόλεμο! Αλλά κάτι θα πρέπει να γράψουμε στη θέση τους. Κάτι που να λέει βου και α, βα. Για αρχή. Γιατί μετά θα πρέπει να λέει κι άλλα. Πώς θα μειωθεί η ανεργία όταν κυνηγάς κάθε προσπάθεια κάθε ανθρώπου να στήσει μια δουλειά; Πώς θα αυξηθεί η φορολογική βάση όταν ανεβάζεις τόσο πολύ τον φόρο που δίνεις κίνητρα στη φοροδιαφυγή; Πώς ζητάς από τον κόσμο φορολογική συνείδηση, όταν δεν έχεις ούτε ίχνος; Όταν καλύπτεις τους μεγάλους φοροφυγάδες γιατί είναι οι κομματικοί σου στυλοβάτες; Πώς θα αποκτήσουμε οικονομική ασφάλεια όταν αλλάζεις τον φορολογικό νόμο κάθε δεύτερη μέρα; Πώς θα λειτουργήσει ανεξάρτητα η Δικαιοσύνη όταν την έχεις κάνει τσιράκι της κυβέρνησης; Πώς θα επιταχυνθεί το έργο της όταν ακούς πληροφορική και σε πιάνει τεταρταίος; Δεν βλέπω να γράφει κανένας.

Όμως, η ελληνική πολιτική ψυχή όλον αυτόν τον καιρό μιλούσε. Μιλούσε και δυνατά και πολύ εκφραστικά, αλλά με λάθος θέμα: εκπροσωπώντας τις συντεχνίες και τους κομματικούς πελάτες.

Το κακό είναι ότι συνεχίζει να μιλάει. Και να λέει τα ίδια. Γιατί μάλλον δεν έχει καταλάβει ότι όχι μόνο ήρθαν τα δύσκολα, αλλά κάνουμε τα πάντα για να έρθουν και τα τραγικά. Οι απαντήσεις του πολιτικού κόσμου δεν διαφέρουν και πολύ από αυτές των 10χρονων του ρεπορτάζ. «Έρχεται η ανάπτυξη» λέει ο πρωθυπουργός επειδή κατακρεουργώντας τον φορολογούμενο βρέθηκε να έχει, μόνο για λίγους μήνες, κάτι ψιλά παραπάνω από όσα ξοδεύει – χωρίς να υπολογιστούν τα τοκοχρεωλύσια των δανείων. «Θα σκίσουμε τα μνημόνια» λέει το δεκαπενταμελές του ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας ότι η διεθνής πολιτική είναι κάτι σαν το μπουγιέλωμα στο τέλος της χρονιάς, στην μοναδική ενδεχομένως σχολική δραστηριότητα που συμμετείχε ο πρόεδρός του.

Δεν ξέρω πόσο θα έρθει ο αγώνας με την Ακτή Ελεφαντοστού, καθώς αυτό το άρθρο γράφτηκε λίγο πριν το σφύριγμα της έναρξης. Μπορεί να νικήσουμε, δεν αποκλείεται. Αλλά έχουμε χάσει εδώ και πολύ καιρό τη σοβαρότητά μας. Αυτή που προέρχεται από τη συνεπή, σταθερή πορεία. Αυτή που βασίζεται σε σχέδιο, σε οργάνωση και σε πολύ δουλειά. Αυτή που θα κάνει τα γραφεία στοιχημάτων να μας θεωρήσουν, κάποτε, φαβορί.

Γιατί έτσι λειτουργούν και οι αγορές, σαν μπουκμέηκερς. Θα ποντάριζες εσύ, που εκθειάζεις την ελληνική ψυχή, χίλια ευρώ στοιχηματίζοντας ότι η εθνική μας θα κατακτήσει το Μουντιάλ; Θα ποντάριζες ένα εκατομμύριο ευρώ στοιχηματίζοντας στο ότι η ελληνική γραφειοκρατία που συνεχώς διογκώνεται (και συνεχώς δικαιώνεται στα δικαστήρια!) θα μπορέσει να οδηγήσει την Ελλάδα σε ρυθμούς ανάπτυξης 8% κάθε χρόνο για τα επόμενα 10 χρόνια; Μα αυτό ακριβώς ζητάμε να κάνουν οι επενδυτές, και με πολλά περισσότερα, καθώς ένα εκατομμύριο ευρώ είναι το κόστος μιας μικρής, διεθνώς, επένδυσης. Αν δεν ποντάριζες εσύ στην προοπτική της χώρας σου, γιατί να το κάνει ο ξένος;

Ποιοι λοιπόν ποντάρουν στο ελληνικό κύπελλο; Ούτε καν οι παράτολμοι τζογαδόροι. Μόνο οι σιγουράντζες: αυτοί που μαγειρεύουν τους αγώνες. Στο Μουντιάλ, αυτό μάλλον δεν γίνεται (αν και ποτέ δεν είσαι 100% σίγουρος…). Στην πολιτική γίνεται. Λέγεται κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα. Βάζω τα λεφτά, αλλά έχω κλείσει ήδη αποκλειστικές δουλειές με το γκουβέρνο. Το έχουμε συνηθίσει, γι’ αυτό δεν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν διαφέρει καθόλου από τα στημένα παιχνίδια. Ακόμα κι αν δεν περιλαμβάνει μίζα, στρεβλώνει τόσο πολύ την αγορά που η ζημιά που προκαλεί είναι σαν δέκα Άκηδες μαζί.

Χρειαζόμαστε λοιπόν προπόνηση. Γερή προπόνηση. Και οργάνωση. Και θεσμούς. Ναι, αλλά η ψυχή; Δεν θα την βάλουμε στον λογαριασμό; Θα τη βάλουμε. Όχι όμως μόνη της. Αν κάπου αξίζει να ποντάρουμε είναι στην εθνική ομοψυχία. Τότε ναι, μπορούν να μας ακούσουν. Μπορούμε να νικήσουμε. Μπορούμε να συνεχίσουμε να νικάμε. Και να «τους έχουμε» μόνιμα.

Υ.Γ. Μετά τη επικράτηση, τελικά, της Εθνικής: μπράβο, γιατί την αξίζαμε τη νίκη. Θα προτιμούσα, βέβαια, το δεύτερο γκολ να ήταν ένα από τα δοκάρια, κατά προτίμηση η βολίδα του Χολέβα, κι όχι το αποτέλεσμα ενός “πέτσινου” πέναλτι. Η ελληνική ψυχή έχει και ένα άλλο ταλέντο: μέχρι να τα καταφέρει σού βγάζει την ψυχή! Θα μου πεις πως έτσι δεν πλήττεις… Σωστό κι αυτό. Πειράζει, όμως, να ονειρεύομαι την εποχή που θα μας θεωρούν και θα είμαστε φαβορί – σε όλα;

Facebook Comments