Για έναν ουσιαστικό διάλογο για την κεντροαριστερά

Ζώντας χρόνια πλέον μέσα στη κρίση, τείνουμε να ξεχάσουμε το πως ξεκίνησε. Μια τραπεζική κρίση στις ΗΠΑ έφτασε στο σημείο να διαλύσει τη κοινωνική συνοχή της χώρας και από μια χώρα ευημερίας να καταλήξει υποχείριο στα χέρια ψυχρών κεφαλαιοκρατών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους κοινωνικούς αγώνες που δόθηκαν δεκαετίες νωρίτερα για μια κοινωνία δικαιοσύνης με ανθρώπινο πρόσωπο. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ποια πρέπει να είναι τα θέματα που αφορούν το διάλογο με τη κοινωνία για το μέλλον της κεντροαριστεράς και την επανάκτηση όλων των κεκτημένων των Ελλήνων εργαζομένων; Ποιό πρέπει να είναι το όραμα και ο στόχος ενός ενιαίου μετώπου που θα συσπειρώνει όλες τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς από την ριζοσπαστική αριστερά μέχρι την σοσιαλδημοκρατία;

 Ας τα δούμε.

– Ανάπτυξη εκείνων των κοινωνικών δράσεων που θα φέρουν στο προσκήνιο τον πολίτη.

– Ανασύνταξη των συλλογικοτήτων ώστε να γίνει η διεκδίκηση πρόταγμα της πολιτικής δράσης.

– Ανάδειξη της αλληλεγγύης της κοινωνίας στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

– Συντονισμός του κράτους ώστε να αποτελέσει την ατμομηχανή της εργασιακής ανάκαμψης της χώρας.

– Ενίσχυση των δράσεων της τοπικής αυτοδιοίκησης ώστε να παρεμβαίνει αποφασιστικά σε κοινωνικά θέματα των τοπικών κοινωνιών.

Η λίστα των θέσεων και δράσεων δεν έχει τέλος ειδικά στη κατάσταση που βρίσκεται η Ελληνική κοινωνία. Αυτά όμως είναι η βάση του διαλόγου για την κεντροαριστερά. Προφανώς πολλές από αυτές τις θέσεις τις αναγνωρίζετε γιατί ουσιαστικά εδώ και δεκαετίες τα θέματα αυτά συμβάλουν στο προβληματισμό για μια προοδευτική πολιτική με επίκεντρο τον άνθρωπο.

Πάμε τώρα; Γνωστά δε σας φαίνονται όλα αυτά; Τη δεκαετία του ’80 και του ’90 και του 2000 πάνω κάτω η ίδια ατζέντα δεν υπήρξε στον διάλογο για τη κεντροαριστερά; Πάλι για την κοινωνία και τους αδύναμους δεν μιλούσαμε; Πως ερμηνεύονται λοιπόν όλα τα παραπάνω και αν προσπαθούσαμε να τα αποτιμήσουμε ρεαλιστικά και να τα μεταφράσουμε σε πραγματικά μέτρα, ποια θα ήταν αυτά;

Ιδού!

– Πότε θα αρχίσουν μαζικοί διορισμοί στο δημόσιο;

– Με ποιο τρόπο θα μπορέσει να αυξηθεί ο μισθός στο δημόσιο, να ελαττωθούν τα χρόνια υπηρεσίας και να αυξηθεί πάλι η σύνταξη;

– Κάποτε ένας υπάλληλος έπαιρνε αύξηση και με μια δικαστική απόφαση δεκάδες χιλιάδες εξίσωναν το μισθό ή τη σύνταξή τους προς τα πάνω. Πως θα  τα καταφέρουμε ξανά;

– Υπήρξαν εποχές που το κράτος όριζε συγκεκριμένα επαγγέλματα να είναι κλειστά και να έχουν κοινό ακριβό τιμοκατάλογο. Πως μπορούμε να τον επαναφέρουμε;

– Πριν από το ξέσπασμα της κρίσης οι συνδικαλιστές μπορούσαν να φτάνουν στα υψηλότερα αξιώματα του δημοσίου και των ΔΕΚΟ και ουσιαστικά να διοικούν το κράτος. Με ποιο τρόπο θα αποκτήσουν ξανά αυτή τη δύναμη;

– Η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν η χαρά της μικροδιαφθοράς (ή και μεγάλης όπου τους έπαιρνε). Με ποιο τρόπο θα μπορέσουμε να κάνουμε ρουσφετάκια;

– Πως θα μπορέσουμε να αυξήσουμε το δημόσιο πάνω από ένα εκατομμύριο και ταυτόχρονα να συνταξιοδοτούμε τις γυναίκες στα 15 χρόνια ώστε να χώσουμε μέσα όσους περισσότερους μπορούμε;

Όταν μιλάμε για διάλογο για την κεντροαριστερά αυτά είναι τα θέματα. Αυτή είναι η ουσία, κράτος, συνδικαλισμός, ρουσφέτια, διαπλοκή. Διαμαρτύρονται πολλοί γιατί λένε ότι οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Ότι εκτοξεύονται κατηγορίες για «φασίστες», «εθνίκια», «γερμανοτσολιάδες» και πολλά άλλα σε όσους απλά διατυπώνουν μια άλλη άποψη. Νομίζω ότι κοιμάστε. Πότε μίλησε η αριστερά ρεαλιστικά για να το κάνει τώρα; Τόσα χρόνια όλη η ρεμούλα γύρω από το δημόσιο δεν ντύνονταν με όμορφες λέξεις; Σήμερα νομίζετε ότι άλλαξε η συμπεριφορά της; Όχι βέβαια. Απλά σήμερα όλο και περισσότεροι ανοίγουν τα μάτια τους και βλέπουν. Και η ατζέντα που αναφέραμε στην αρχή; Είναι ψέματα; Είναι θέματα που τόσα χρόνια που κυβέρνησε η κεντροαριστερά δεν τα έλυσε και δεν θα τα λύσει ούτε τα επόμενα 100 χρόνια αν κυβερνούσε συνεχώς. Απλά πρόκειται για θέματα που συγκινούσαν και συγκινούν τον καθένα που αφελώς δεν ερευνά αν τα όμορφα λόγια έγιναν ποτέ πράξη.

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί τόσα χρόνια κρίσης δεν έβαλε ποτέ ένα κανάλι μια συζήτηση της βουλής του 2005 με 2007, τότε που η κυβέρνηση Καραμανλή ξεπερνώντας και τα πιο τρελά όνειρα της αριστεράς διέλυε το κράτος μοιράζοντας χρήμα όχι κρατικό, χρήμα δανεικό από ομόλογα, αυτά που λήγουν σήμερα και αδυνατούμε να πληρώσουμε. Να θυμηθούμε πως την ώρα που οι υπουργοί μοίραζαν τζάμπα χρήμα οι βουλευτές της αριστεράς και της κεντροαριστεράς εξανίστατο γιατί οι παροχές δεν ήταν «δίκαιες», ήταν μικρές και έπρεπε να δοθούν περισσότερες;

Ωραία λοιπόν, και τότε όλοι αυτοί που μαζεύονται και συζητούν και ξανασυζητούν και πιάνουν όλα τα θέματα από κάθε πιθανή εκδοχή τους, τι κάνουν; Αναρωτηθήκατε; Τι κάνουν; Συνέδρια, ημερίδες με Συριζαίους, ποταμίσιους, κιναλήτες, παπανδρεϊκούς, Κουβελικούς, ξέμπαρκους, τι κάνουν; Η απάντηση είναι απλή. Κάνουν δημόσιες σχέσεις και τίποτα άλλο. Μετράν κουκιά και ψάχνουν για την επόμενη φυσιογνωμία που μπορεί να αμολάει μπούρδες και οι πολίτες από κάτω να χειροκροτούν. Ψάχνουν αυτόν που θα συσπειρώσει τους πάντες γύρω του ακόμα και αυτούς που η πολιτική είναι ενάντια στα συμφέροντά τους, γνωρίζουν άλλωστε ότι η συμπαθής τάξη των αφελών είναι από τις πλέον πολυπληθείς.

Και ο λαός; Που είναι ο λαός σε αυτή την εξίσωση. Τόσα χρόνια δεν πήρε είδηση το παραμύθι; Αν μιλάμε για το λαό που λέει ότι «σαράντα χρόνια μας έφεραν οι πολιτικοί σε αυτό το χάλι» εννοεί – όπως και οι πολιτικοί – κάτι άλλο. Βλέπετε την ίδια λογική «άλλα λέω και άλλα εννοώ» την έχει και λαός. Και όποιος λέει ότι εσύ είσαι παλιός πολιτικός και μας έφερες σε αυτό το χάλι εννοεί ότι αφού δεν μπορείς να διορίσεις το παιδί μου και να δώσεις σε μένα τζάμπα επιδόματα είσαι πλέον άχρηστος. Φύγε γρήγορα μπας και εμφανιστεί κάποιος άλλος που σαν νέος και άφθαρτος θα μπορεί να διορίζει όπως τα παλιά καλά χρόνια όπου λίγες εβδομάδες ενασχόλησης κάθε τέσσερα χρόνια κολλώντας αφίσες εξασφάλιζαν πλουσιοπάροχα τα προς το ζην αΐδρωτα.

Έλα όμως που αυτό το παραμύθι φαίνεται ότι τελείωσε. Ότι ουσιαστικά η χώρα έχει χάσει οποιαδήποτε αξιοπιστία είχε και η επαναφορά στις παλιές καλές εποχές είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δε μπορεί να γίνει. Γιατί αν γίνει θα γίνει μόνο με ένα τρόπο, αυτό της Βενεζουέλας όπου οι Μαδουρικοί τρώνε με χρυσά κουτάλια και ο απλός λαός πεθαίνει.

Αν λοιπόν θέλει κανείς ουσιαστικό διάλογο οφείλει να ψάξει αυτούς που μιλάνε τη πολιτική ωμά όπως πρέπει να είναι, χωρίς υπονοούμενα ή ευχολόγια. Σήμερα δεν έχει πλέον νόημα να μιλάμε ούτε για διάλογο στη κεντροαριστερά ούτε στη κεντροδεξιά, γιατί το μόνο που χρειάζεται ο τόπος είναι κοινή λογική και ελευθερία να δημιουργήσει. Υπάρχουν κάποιοι και στην κεντροαριστερά, είναι αλήθεια, που μιλούν αυτή τη γλώσσα, αλλά είναι τόσο λίγοι που πιο χρήσιμοι θα ήταν αν ξεχώριζαν τη θέση τους και εντάσσονταν σε κάποιο άλλο σχήμα παρά ακολουθώντας τη καρναβαλική παρέλαση των λαϊκιστών.