14χρονος αυτοκτόνησε μην αντέχοντας την ψυχολγική και σωματική πίεση από το bullying των συμμαθητών του. Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν πάλι οι γνωστές: «απέτυχε η κοινωνία μας», «είναι ευθύνη όλων μας» κλπ. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να μην σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα. Όταν διαχέεις την ευθύνη σε περισσότερους από τους πραγματικούς υπαίτιους, πόσω μάλλον αν το κάνεις στο σύνολο του κόσμου, παύει να υπάρχει.

Για την αυτοκτονία του 14χρονου δεν ευθύνεται ούτε η κοινωνία μας, ούτε η παιδεία μας, ούτε κάτι άλλο γενικό και αόριστο. Φταίνε συγκεκριμένα άτομα και το κάθε ένα από αυτά έχει πολύ συγκεκριμένες ευθύνες.

Φταίνε τα κωλόπαιδα που τον έβριζαν/χτυπούσαν και οι γονείς τους που δεν είχαν καταλάβει/δεν τους έννοιαζε ότι μεγαλώνουν τέρατα και δεν πήραν τα μέτρα τους. Αυτοί είναι οι άμεσοι υπεύθυνοι, που πρέπει να τους επιβληθούν αυστηρότατες, παραδιγματικές ποινές χωρίς καμία δικαιολογία, ώστε να ξέρει όποιος το ξανακάνει ότι δεν θα έχει καθόλου ελαφριά μεταχείριση.

Φταίνε οι καθηγητές του σχολείου, που δεν είχαν καταλάβει/δεν τους έννοιαζε τι γινόταν στο σχολείο. Όλοι τους πρέπει να απωληθούν ως απαράδεκτα ανίκανοι και να τους απαγορευτεί να ξαναδιδάξουν. Φταίνε οι συμμαθητές του παιδιού, οι οποίοι δεν το είπαν σε κανέναν, αλλά δεν έχουν κάποια πρακτική ευθύνη, οι οποίοι πρέπει να τους εξηγηθεί τι έγινε και οι συνέπειές του σε όλη του την ωμότητα, ώστε να καταλάβουν ποιές είναι οι συνέπειες της αδιαφορίας.

Τέλος, φταίνε οι γονείς του παιδιού, οι οποίοι δεν κατάλαβαν ότι τους χρειαζόταν. Δεν κατάλαβαν ότι είχε προβλήματα. Δεν πρέπει να τους επιβληθεί κάποια ποινή προφανώς, είναι αρκετά βαριά από μόνη της η απώλεια του παιδιού τους. Έχουν όμως και μία άλλη ευθύνη, που είναι και η μεγαλύτερη. Έχουν ευθύνη που δεν ετοίμασαν το παιδί τους για τη ζωή.

Και αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι η πλειοψηφία των οικογενειών που μεγαλώνουν τα παιδιά τους μέσα σε μία γυάλινη προστατευτική σφαίρα, η οποία τα καθιστά ανίκανα να ανταπεξέλθουν σε δυσκολίες. Τα καθιστά ανίκανα να αμυνθούν, γιατί νομίζουν ότι θα έπρεπε να τα προστατέψει η μαμά τους ή ο μπαμπάς τους. Δεν πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να δούμε με καμία στάλα συμπάθεια τους φυσικούς υπεύθυνους. Δεν είναι παιδιά. Δεν είναι ανήλικοι. Δεν είναι «θύματα του πώς μεγάλωσαν». Είναι τέρατα που κακοποιούσαν ένα παιδί γιατί ήταν πιο αδύναμος από αυτά. Η ποινή, και η δική τους και των γονιών τους, πρέπει να είναι βαρύτατη σε εξευτελιστικό βαθμό και στα όρια της αγριότητας.

Πρέπει να είναι μία ποινή που ο κάθε ένας που θα σκεφτεί να κάνει κάτι αντίστοιχο να την φοβάται. Να είναι τόσο σκληρή που θα παρακαλάνε να μην είχαν κάνει αυτό που έκαναν. Γιατί δυστυχώς, δεν είναι όλοι οι ανήλικοι αθώοι. Υπάρχουν και τέρατα. Και τα τέρατα φοβούνται μόνο ένα πράγμα: Το μεγαλύερο τέρας.

Facebook Comments