Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο…
Δεν γνωρίζω ούτε μπορώ να προσδιορίσω τον ελληνικό «χαμένο χρόνο» Είναι αρκετές δεκαετίες; Είναι δεκαπέντε-είκοσι χρόνια; Είναι μόνον τα χρόνια της κρίσης;
Δεν γνωρίζω ούτε μπορώ να προσδιορίσω τον ελληνικό «χαμένο χρόνο» Είναι αρκετές δεκαετίες; Είναι δεκαπέντε-είκοσι χρόνια; Είναι μόνον τα χρόνια της κρίσης;
Δεν γνωρίζω ούτε μπορώ να προσδιορίσω τον ελληνικό «χαμένο χρόνο» Είναι αρκετές δεκαετίες; Είναι δεκαπέντε-είκοσι χρόνια; Είναι μόνον τα χρόνια της κρίσης; Αν δεχτούμε ως «χαμένο» τον χρόνο που αποκλίνουμε αντί να συγκλίνουμε σε σχέση με τις προηγμένες χώρες του πλανήτη και διευρύνουμε το κριτήριο απόκλισης από το στενά οικονομικό (π.χ το κατά κεφαλήν εισόδημα ή το ΑΕΠ ) σε σειρά κριτηρίων κυρίως ποιοτικών τότε έχουμε χάσει πολλά πολλά χρόνια. Αυτά τα χρόνια εκατομμύρια λαμπρά μυαλά -μεταξύ των οποίων και Έλληνες του εξωτερικού- άλλαξαν την παγκόσμια κοινότητα με αιχμή τις νέες τεχνολογίες και τις εφαρμογές τους σε όλα τα πεδία: Από την υγεία και την εκπαίδευση ως την επικοινωνία και την αγροτική παραγωγή. Η ανθρωπότητα βιώνει τα θετικά και δευτερευόντως κάποια αρνητικά, αποτελέσματα της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε το εκπληκτικό Hi Tech boom στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και στο πρώτο μισό του 21ου….
Ποια ήταν η ελληνική συμβολή σ΄αυτή την παγκόσμια επανάσταση; Πέρα από τις μονάδες, πέρα από τα δικά μας ιδιοφυή μυαλά που μετείχαν σε ξένες ομάδες, σχεδόν μηδενική! Ούτε καν να συγχρονιστούμε δεν μπορέσαμε κι αγκομαχάμε σήμερα να περάσουμε στην ψηφιακή εποχή με τους διάφορους δεινόσαυρους να πυροβολούν όσους προσπαθούν να μας πάνε εκεί που ήδη βρίσκονται όλοι οι άλλοι. Στην χώρα που η ….ηλεκτρονική ψηφοφορία αντί της ανάτασης των χειρών στη Βουλή θεωρείται καινοτομία, όλα μπορεί να συμβούν και συμβαίνουν!
Δεν είναι λοιπόν ότι δεν μετέχουμε στην δημιουργία αυτού του νέου κόσμου, είμαστε και κάτι σαν τα καθυστερημένα της παγκόσμιας κοινότητας που ενώ μπορούν- διότι ανήκουν στην Ε.Ε κι όχι στην υποσαχάρια Αφρική- αρνούνται πεισματικά να προσαρμοστούν. Πάσχουμε από εθνική technophobia αλλά παριστάνουμε τους προοδευτικούς και τους σύγχρονους. Είχαμε όλο τον χρόνο να μετεξελίξουμε την Ανώτατη Εκπαίδευση και να στραφούμε όπως άλλοι, σε επιστημονικά πεδία του μέλλοντος αλλά εμείς ιδρύαμε νέες Νομικές. Είχαμε τις ευκαιρίες να στηρίξουμε ελληνικές νεοφυείς καινοτόμες εταιρείες νέων τεχνολογιών, αλλά προτιμούσαμε να εισάγουμε γιατί λεφτά υπήρχαν. Είχαμε κάθε λόγο να εκσυγχρονίσουμε την αγροτική μας παραγωγή εκμεταλλευόμενοι προς όφελος μας τις καινοτόμες λύσεις, αλλά επιλέξαμε τις επιδοτήσεις ανά στρέμμα. Είχαμε εκπληκτικό ανθρώπινο δυναμικό που θα μπορούσε να απογειώσει τη χώρα, αλλά στην καλύτερη του αναθέταμε να πηγαινοφέρνει τη δημοσιο-υπαλληλική στάμνα για νερό ενώ στην χειρότερη το διώχναμε γιατί δεν έβρισκε καν δουλειά. Είχαμε παραδείγματα άλλων χωρών μπροστά στα μάτια μας, που είδαν τις ευκαιρίες και άδραξαν τη μέρα αλλά εμείς είχαμε τις τσίμπλες του «ξερόλα» και του θεωρητικού του καφενέ.
Λυπάμαι αλλά ακόμη δεν βλέπουμε…. Πρώτοι δεν βλέπουν οι πολιτικοί μας με ελάχιστες εξαιρέσεις -οι περισσότερες των οποίων στη νυν κυβέρνηση κι αυτό κάπως με παρηγορεί- οι οποίοι πολιτεύονται αντί να εργάζονται. Οι πολιτικοί στην Ελλάδα δεν έχουν ιδέα από σύγχρονη διακυβέρνηση αλλά ξέρουν πολύ καλά πώς να μαζεύουν χαζές , αφελείς ψήφους και θυμωμένες με τους απέναντι ψήφους.
Μετά δεν βλέπουν οι δημοσιολόγοι και δημοσιογράφοι κοινώς οι opinion makers αυτής της χώρας- πάλι με ελάχιστες εξαιρέσεις- που έχουν καταντήσει επιθετικοί δεινόσαυροι γιατί δεν ξέρουν να διαχειριστούν τη νέα εποχή και τις νέες απαιτήσεις.
Δεν βλέπει συνειδητά η ακαδημαϊκή κοινότητα που βρίθει «φιλοσόφων» αλλά υστερεί «επιστημόνων». Έχει κλείσει τα μάτια και παριστάνει ότι ζούμε στην μετεμφυλιακή Ελλάδα όχι στην παγκοσμιοποιημένη ψηφιακή εποχή. Και το χειρότερο; Πυροβολεί κατά ριπάς όσους συναδέλφους τους επιχειρούν να ξεκολλήσουν το σύστημα από το τέλμα.
Τέλος ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας μισοβλέπει καθώς ναι μεν είναι στην αιχμή αλλά προτιμά να επενδύει στις λογικές του χθες και στις ευκαιρίες του εύκολου χρήματος όπως πριν την χρεωκοπία.
Αν όλοι οι παραπάνω είναι με την τσίμπλα στο μάτι, τι ακριβώς μπορεί να δει η κοινωνία που οδηγήθηκε από το ευρωπαϊκό όνειρο στην πτωχευτική διαδικασία; Να ηγηθεί των ….ηγετών της; Και κάπως έτσι περνά και πάλι ο χρόνος όχι εντελώς χαμένος αλλά σίγουρα όχι σύγχρονος.
Facebook Comments