Η παιδεία είναι ένα πολύτιμο εφόδιο για την ζωή μας. Κάπου, όμως, χάσαμε το μέτρο. Το διαρκές «λιβάνισμα» της παιδείας ως κάτι «ανώτερο» με έχει προβληματίσει. Από τότε που τελείωσα το σχολείο είχα γλυτώσει από τον φανατισμό για την παιδεία ως κάτι «ανώτερο», και φέτος είδα ότι στις πανελλαδικές εξετάσεις, στα αρχαία ελληνικά, «έπεσε» πάλι κείμενο για τον καθοριστικό ρόλο της παιδείας.

Ως γνωστόν, το πολύ το «κύριε ελέησον» το βαριέται και ο παπάς. Είναι άκομψο να λέει κάποιος πόσο σπουδαίο είναι το επάγγελμα του (άρα και ο ίδιος). Πόσο σημαντική είναι η συνεισφορά του στην «κοινωνία». Ότι ο ίδιος δεν ασκεί ένα απλό επάγγελμα, αλλά ασκεί ένα λειτούργημα! Λειτούργημα ασκούν, λοιπόν, οι εκπαιδευτικοί. Λειτούργημα ασκούν, όμως, και οι ιατροί. Λειτούργημα, βεβαίως, ασκούν και οι νομικοί. Λειτούργημα ασκούν οι λιμενικοί, οι αστυνομικοί, οι ιερείς, οι εταίρες. Στην Ελλάδα κανείς δεν εργάζεται… Όλοι ασκούν λειτούργημα!

Αν οι εκπαιδευτικοί περιορίζονταν στον αυτοέπαινο θα ήταν μικρό το κακό. Θα ήταν απλώς μια αγένεια, μια ιδιοτροπία, μια υποτίμηση όλων των ανθρώπων που κοπιάζουν στην «απλή» εργασία τους και δεν ασκούν «λειτούργημα». Όμως το λιβάνισμα της παιδείας ως «λειτούργημα» είναι απλώς το «πάτημα» επί του οποίου αναπτύσσεται μια διαρκής συνδικαλιστική πίεση για μεγαλύτερο μερίδιο από τον κρατικό προϋπολογισμό, για περισσότερες θέσεις εργασίας.  Ξαφνικά το «ιδανικό» της παιδείας καταπίπτει στο «ευτελές» επίπεδο των χρημάτων. Είναι μία απολύτως κατανοητή ανθρώπινη ανάγκη,  η οποία, για να είναι κοινωνικά αποδεκτή, και συνδικαλιστικά εφικτή, πρέπει να ενδυθεί με τον μανδύα της ανωτερότητας.

Πίσω, λοιπόν, από την υπερπροβολή της «παιδείας» κρύβεται ο συνδικαλισμός εκπαιδευτικών για να δικαιολογήσουν τον ρόλο τους, ώστε να δικαιολογούν τα χρήματα που λαμβάνουν από το κρατικό ταμείο ως μισθό. Ένα ταμείο το οποίο γεμίζει από τον ιδρώτα και την προσπάθεια όσων αποκαλούνται «εγωιστές» και «κατώτεροι» από τους «ανώτερους» ανθρώπους του «πνεύματος», οι οποίοι θεωρούν υποδεέστερη δραστηριότητα την απόκτηση χρημάτων.

Νομίζω είναι καιρός να κατανοήσουν οι σιτιζόμενοι από το κρατικό ταμείο ότι το να βγάζεις χρήματα είναι η πιο αγνή δραστηριότητα του ανθρώπου. Είναι η προσπάθεια του να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, αφοσιώνοντας το «είναι» του για να είναι καλός στην εργασία του, και με την αμοιβή που λαμβάνει μπορεί να παρέχει τα απαραίτητα αγαθά στους ανθρώπους που αγαπάει και φροντίζει. Αυτήν την ιερή προσπάθεια των ανθρώπων να «βγάλουν το ψωμί τους» δεν μπορούμε να αφήνουμε να την δυσφημούν άλλο οι «ανώτεροι» άνθρωποι του «πνεύματος», οι οποίοι έχουν αναγάγει τον παρασιτισμό σε ιδανικό.

Facebook Comments