Αρχές του 2012, και η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ κάλπαζε. Ήταν η εποχή που το σύστημα δεν είχε αντιληφθεί ακόμα πόσο το απειλούσαμε και τα μεγάλα ΜΜΕ με καλούσαν πού και πού να συμμετέχω σε συζητήσεις με εκπροσώπους κοινοβουλευτικών κομμάτων. (Όταν αρνηθήκαμε όλα τα deals που μας πρότεινε το σύστημα, άλλαξε και η στάση των ΜΜΕ: αποκλεισμός και λάσπη.)

Πριν να βγούμε στο πάνελ, περνούσαμε όλοι από το μακιγιάζ, να μας βάλουν λίγη πούδρα στο πρόσωπο για να μην γυαλίζουμε στο φακό. Θυμάμαι την πρώτη φορά. Ήταν άλλοι τρεις, βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΚΚΕ. Καθισμένοι στο σαλονάκι περιμένοντας τη σειρά τους να πουδραριστούν, συζητούσαν. Πολιτικά, θα νομίζετε. Όχι! Συζητούσαν ήρεμα και χαλαρά, προσωπικά θέματα, σαν παλιόφιλοι, που συναντιούνται και τα λένε τακτικά στο καφενείο: “Τι έγινε, ρε συ, τελικά με κείνη την περίπτωση που μου έλεγες τις προάλλες; Προχώρησε;”

Χάρηκα κι εγώ. Ευτυχώς, σκέφτηκα, έπεσα σε πολιτικούς που έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους, άρα θα κάνουμε πολιτισμένο διάλογο. Μπήκαμε στο πλατώ, καθίσαμε σεμνά στις καρέκλες μας, μας έβαλαν τα μικρόφωνα, και το ευχάριστο κλίμα συνεχιζόταν – χα χα, χου χου, γελάκια, πλακίτσες. Μέχρι που βγήκαμε στον αέρα. Τι μεταμόρφωση ήταν αυτή! Πώς τα κολλητάρια μεταλλάχθηκαν εν ριπή οφθαλμού σε μαινάδες έτοιμες να κατασπαράξουν η μία την άλλη;

–       Σας καταγγέλλω γιατί εξαπατήσατε τον ελληνικό λαό!

–       Εμείς; Εσείς τον εξαπατήσατε! Δεν ντρέπεστε!

Φαινόταν ότι στο τσακ ήταν να αρπάξει ο ένας τον άλλον από τον λαιμό. Κάτι προσπάθησα να πω κι εγώ για την υπερφορολόγηση, με κατακεραύνωσαν όλοι μαζί ως ανάλγητο νεοφιλελεύθερο που δεν ξέρει ότι το κράτος έχει έξοδα, και συνέχιζαν να σφάζονται on camera. Μέχρι που τέλειωσε η εκπομπή. Και, ω του θαύματος, το ουράνιο (δημοκρατικό) τόξο ξαναβγήκε στον ορίζοντα του studio: φιλαράκια ξανά. Χτυπήματα στην πλάτη, κατευόδια: «άντε ρε, να είσαι καλά, τα ξαναλέμε.» Είχα πάθει σοκ. Έπαιζαν θέατρο. Εντελώς επαγγελματικά. Εντελώς ξεδιάντροπα.

Αυτή είναι η πολιτική. Ένα θέατρο που ντοπάρει τους θεατές, πείθοντάς τους πως το σενάριο είναι και η πραγματικότητα. Κι αυτοί είναι οι πολιτικοί. Μια προνομιούχος συντεχνία, με συμπαγή αλληλοκάλυψη. Διότι αλλοίμονο αν σπάσει το φράγμα. Θα πλημμυρίσουμε με τα άπλυτα και των μεν και των δε. Δεν συμφέρει.

Έτσι έγινε και με τον Πολάκη. Σας έχω, τους έλεγε με νόημα. Και τους είχε. Αν η υπόθεση έφτανε στο ακροατήριο θα έβγαιναν στη φόρα όλα τα σκάνδαλα του ΚΕΕΛΠΝΟ. Διότι, τι ήταν το ΚΕΕΛΠΝΟ; Το επίσημο πλυντήριο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Από κει περνούσε με τη μορφή της κρατικής διαφήμισης και διάφορων άλλων αναθέσεων το μαύρο χρήμα που έπεφτε σε δημοσιογράφους, ΜΜΕ, πολιτικούς και παρατρεχάμενους του συστήματος. Ήθελες να δώσεις 100.000 ευρώ στον Μήτσο, ας πούμε. Έφτιαχνε ένα δήθεν ενημερωτικό site η γυναίκα του Μήτσου και έριχνε εκεί με τη σέσουλα το ΚΕΕΛΠΝΟ κρατική διαφήμιση, για την προστασία του κοινού από τη γρίπη, το AIDS, τον βέλιουρα, τη μουχρίτσα. Ήθελες να προσλάβεις ρουσφέτια στο υπουργικό γραφείο και δεν μπορούσες κατ’ ευθείαν; Τους προσλάμβανε το ΚΕΕΛΠΝΟ και σου τους έστελνε με απόσπαση. Το σπορ το ξεκίνησε ο Δημήτριος ο Μεγαλοπρεπής και το συνέχισαν οι πάντες. Προσέξτε: νομότυπα! Κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να καταδικάσει κανέναν πολιτικό διότι το ΚΕΕΛΠΝΟ ανέθεσε τη δουλειά στην κουμπάρα του, ούτε γιατί έδωσε διαφήμιση στην «Ηχώ της Άνω Ραχούλας», από την οποία, κατά σύμπτωση, κατάγεται.

Φυσικά, την εξυπηρετική κομπίνα τη συνέχισε και το αλλοτροπικό ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα φίλα προσκείμενα ΜΜΕ, δίνοντας, με τη σειρά του, ξανά τη σκυτάλη στη ΝΔ. Η καμπάνια για τον κορονοϊό ήταν μια μορφή αυτού του αλισβερισιού, που, επειδή τα λεφτά ήταν πολλά δεν μπορούσαν να διοχετευθούν εν κρυπτώ, δημοσιοποιήθηκε. Και για ξεκάρφωμα, μοίρασε και στους «απέναντι». Κανένας δεν έχει σκοπό να αλλάξει αυτό το απαράδεκτο καθεστώς, μολονότι η λύση είναι απλή: μηδενισμός της κρατικής διαφήμισης! Το κράτος έχει άπειρους τρόπους να κοινοποιεί θέματα γενικού ενδιαφέροντος. Έχει κανάλια, έχει ραδιοφωνικούς σταθμούς, έχει ειδησεογραφικό πρακτορείο, στέλνει δελτία τύπου, στέλνει τους εκπροσώπους του από το πρωί μέχρι το βράδυ σε ειδησεογραφικές εκπομπές, έχει νομοθετήσει για δωρεάν προβολή από τα ΜΜΕ κοινωνικών μηνυμάτων, ό,τι θέλει κάνει. Το να πληρώνει χρήματα σε ΜΜΕ για να το προβάλλουν είναι μία ανήθικη πρακτική η οποία διαιωνίζει τη διαπλοκή ΜΜΕ – κομμάτων και την αλληλεξάρτησή τους. Τώρα μάλιστα μπήκαν στον χορό και ο Περιφέρειες, με πολλά εκατομμύρια να πέφτουν στη διαφημιστική πιάτσα. Μέχρι και η ΕΡΤ κάνει διαγωνισμό για να αναθέσει σε εξωτερικούς συνεργάτες την προβολή της!

Σκεφθείτε λοιπόν να πάει ο Πολάκης στο δικαστήριο και να μπλέξουν Νεοδημοκράτες, Πασόκοι, Συριζαίοι κατηγορώντας όλοι όλους. Πώς ζωγράφιζε ο Ουντερζό στον Αστερίξ, Ρωμαίους και Γαλάτες να δέρνονται όλοι μαζί; Έτσι. Δεν είμαστε για τέτοια αποφάσισαν τα μέλη της συντεχνίας. Και ο Άδωνις που ορυόταν «Εγώ θα σε κλείσω φυλακή» και η Ντόρα και διάφοροι άλλοι συριζοφάγοι, Βορίδης και Κυρανάκης ας πούμε, ξεχάστηκαν και δεν πήγαν στη Βουλή. Το χειρότερο είναι πως αυτή την οργανωμένη κάλυψη του θανάσιμου (σύμφωνα με το σενάριο) εχθρού τους την παρουσιάζουν οι κομματικές ντουντούκες (πολιτικές και δημοσιογραφικές) ως κομματική… αστοχία για την οποία θα… τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Άνθρωποι είμαστε  βρε αδερφέ, είχαμε στόχο να άρουμε την ασυλία του Πολάκη, αλλά… ξεχαστήκαμε! Αστοχήσαμε. Δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Τον αρχικό εξευτελισμό της δήθεν απουσίας, τον κατοπινό της δήθεν αγανάκτησης αυτών που οργάνωσαν την απουσία εναντίον αυτών που συνεμορφώθησαν προς τα υποδείξεις ή το αιτιολογικό; Δηλαδή το να είναι τόσο ασυντόνιστο και τόσο ζαμάν φου το κυβερνητικό κόμμα σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα είναι καλύτερο;

Όσο μακιγιάζ και να βάλεις δεν καλύπτεται η διακομματική ομερτά. Καιρός είναι η πολιτική μας σκηνή να αλλάξει και ρεπερτόριο και πρωταγωνιστές.

Facebook Comments