Τις τελευταίες δεκαετίες, η πολιτική συντάξεων στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο μέρος τους χρέους του Ελληνικού κράτους. Η σύνταξη, από βοήθημα για να μπορέσει να ζήσει κάποιος ηλικιωμένος, μετατράπηκε σε πεδίο αναδιανομής πόρων. Ο καθένας, ανάλογα με την συνδικαλιστική επιρροή της ομάδας πίεσης που ανήκει, προσπαθεί να επιτύχει όσο γίνεται υψηλότερη αύξηση της σύνταξης του, την οποία καλούνται να πληρώσουν άλλοι.

Το «σύστημα» λειτουργεί ως εξής: Οι «ασφαλιστικές» εισφορές των εργαζομένων δεν επενδύονται ώστε να υπάρχουν χρήματα για να τους δοθούν όταν θα πάρουν σύνταξη. Απεναντίας, οι εισφορές των σημερινών εργαζομένων χρηματοδοτούν τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων. Έχουμε, δηλαδή, μεταβίβαση πόρων από τον έναν πολίτη στον άλλο: από τους νεότερους στους μεγαλύτερους. Όσοι πληρώνουν έχουν κίνητρο να πληρώνουν λιγότερα και όσοι εισπράττουν έχουν κίνητρο να ζητούν υψηλότερες συντάξεις. Ο καθένας προσπαθεί να αποκτήσει περισσότερα αγαθά, όχι από την εργασία του, αλλά από τον συμπολίτη του.

Επειδή το «σύστημα» δεν είναι ανταποδοτικό, όσοι θεωρούν ότι δεν τους συμφέρει η ανωτέρω διαδικασία, δεν επιθυμούν να συμμετέχουν. Πολλοί εξ αυτών επιλέγουν να μεταναστεύσουν σε άλλα κράτη και δεν πληρώνουν καθόλου εισφορές για τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων. Άλλοι μειώνουν τις επαγγελματικές δραστηριότητες τους, για να πληρώνουν μικρότερες εισφορές. Από την άλλη πλευρά, έχουμε όλο και περισσότερους συνταξιούχους οι οποίοι λαμβάνουν συντάξεις υψηλότερες όσων αναλογούν στις εισφορές τους. Την διαφορά καλύπτει το κράτος με χρήματα που δανείζεται, αυξάνοντας το χρέος της Ελλάδος, ή με χρήματα που εισπράττει αυξάνοντας την φορολόγηση.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η αιτία του προβλήματος είναι η αναντιστοιχία των εισφορών ενός πολίτη και των χρημάτων που εισπράττει ως συντάξεις. Εδώ βρίσκεται και η λύση του προβλήματος: να υπάρχει πλήρης αντιστοιχία των εισφορών ενός πολίτη και των χρημάτων που θα λάβει ως συντάξεις. Για να λυθεί το πρόβλημα, θα  μπορούσαν να γίνουν τα εξής βήματα:

1)  Κατάργηση υποχρεωτικής «ασφάλισης». Ο κάθε πολίτης να λαμβάνει ολόκληρο τον μισθό του και να τον δαπανά κατά την κρίση του. Αν επιθυμεί, μπορεί να συνάψει σύμβαση για κάποιο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα με κάποιον αντισυμβαλλόμενο (ασφαλιστική επιχείρηση).

2)  Εφ’ όσον δεν θα υπάρχει υποχρεωτική «ασφάλιση», πολλοί εργαζόμενοι θα επιλέξουν να μην συνεισφέρουν στους κρατικούς «ασφαλιστικούς» οργανισμούς. Επίσης, το κράτος θα έχει λιγότερες δαπάνες, εφ’ όσον θα μειωθεί ο αριθμός των «ασφαλισμένων» στο κράτος.

3)  Θα υπολογιστούν οι εισφορές των σημερινών συνταξιούχων και η αναλογούσα σύνταξη στον καθένα. Θα υπολογιστεί εάν μέχρι σήμερα έλαβαν περισσότερα ή λιγότερα χρήματα από αυτά που αναλογούν στις εισφορές τους, και θα γίνει προσαρμογή της σύνταξης. Δηλαδή, αν κάποιος έχει λάβει περισσότερα χρήματα από όσα αναλογούν στις εισφορές του, θα γίνει ανάλογη μείωση στις επόμενες συντάξεις που θα λάβει.

Χρειαζόμαστε μια λύση που θα δώσει έναυσμα προόδου στην χώρα… Μια χώρα χωρίς τις υψηλές υποχρεωτικές «ασφαλιστικές» εισφορές που εμποδίζουν την πρόοδο, την δημιουργικότητα, το επιχειρείν. Το συνταξιοδοτικό έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα γερόντων… Είναι ασύμφορο να είσαι νέος στην Ελλάδα του 2020… Στο χέρι μας είναι να βάλουμε τα σωστά θεμέλια για το μέλλον της χώρας μας.

Facebook Comments