Ανάγκη για ευρύ μέτωπο για τη Δημοκρατία & τις μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν σε μία ισχυρή Ελλάδα

Aν κάποιος πάρει στα σοβαρά δηλώσεις και εκτιμήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ η μισή Ελλάδα πεθαίνει από κορονοϊό και η άλλη μισή από την πείνα λόγω οικονομικής κρίσης, οι νέοι έχουν στοχοποιηθεί ειδικά από τους κυβερνώντες και γι αυτό τρώνε ξύλο το πρωί σε καταλήψεις, το απόγευμα στις γειτονιές και το βράδυ στις πλατείες. Άστε που η αντιδημοκρατική κατρακύλα είναι τεράστια και τέτοια πράγματα όπως αυτή την εποχή, δεν συνέβαιναν ούτε στην χούντα. Υπάρχει βλέπετε μια Κυβέρνηση άλλοτε νεοφιλελεύθερων και άλλοτε ακροδεξιών που έχουν αποτύχει σε όλα και δέρνοντας, έχοντας εξαγοράσει όλα τα Μ.Μ.Ε πιτ μπαρά με τα 14 εκατομ. ευρώ της λίστας Πέτσα ελέγχουν την κατάσταση και γι αυτό δεν μιλάει κανείς. Αυτό δεν είναι περίπου το αφήγημα ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ;

Και τότε γιατί δεν ζητάνε εκλογές, γιατί στις συνεχείς συγκεντρώσεις που κάνουν γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους δεν θέτουν ως κεντρικό το σύνθημα «Εδώ και τώρα εκλογές», ώστε να εκφραστούμε επιτέλους όλοι; Υποθέτω, γιατί όσο και η σχέση με την πραγματικότητα και την λογική δεν ήταν και από τα δυνατά σημεία αυτής της παρδαλής Αριστεράς, υπάρχει η αίσθηση της επικινδυνότητας. Όσο και να έβριζαν και να βρίζουν τώρα πιο συγκαλυμμένα της Δημοσκοπήσεις, μάτια έχουν και βλέπουν αριθμούς. Τι λένε αυτά; Ότι αυτή Κυβέρνηση αχρήστων και αποτυχημένων, αυτή η Κυβέρνηση που φλερτάρει συνέχεια με την ιδέα θεσμικών εκτροπών και επιβολής αστυνομικού Κράτους προηγείται από 14% έως 18% του ΣΥΡΙΖΑ , ότι αυτός ο άσχετος Πρωθυπουργός « ρίχνει » του αριστερού ηγέτη από 25% έως 30% στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργός, ότι η αντιπολιτευτική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ ικανοποιεί μόλις το 11%-13% της κοινωνίας και πως μόνο το 18% θεωρεί ότι αν είχαμε Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα πήγαιναν καλύτερα τα πράγματα. Πως να ζητήσεις μετά εκλογές; Είπαμε. Λέμε μια μπαρόλα μήπως και συσπειρώσουμε κανένα φανατικό δικό μας μη τους χάσουμε κι αυτούς, αλλά ξέρουμε την αλήθεια.

Αυτά βέβαια αφορούν στα υπαρξιακά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αφορούν όμως και στην Δημοκρατία μας και εδώ είναι πιο σοβαρά τα πράγματα. Ο ζαλισμένος ΣΥΡΙΖΑ που επιστρέφει στο 2008 ή στο 2011-2012 μπορεί να μην έχει καμία ελπίδα επιστροφής στην Κυβέρνηση αποκόμενος οριστικά από το Κέντρο, είναι επικίνδυνος όμως για την Δημοκρατία όπως και κάθε τυχοδιωκτικό λαϊκίστικο μόρφωμα. Είναι επικίνδυνο να ενθαρρύνεται η συμμετοχή μαζί με τους οπαδούς του Κουφοντίνα για να καταγγελθεί ο « τιμωρητικός χαρακτήρας της Δημοκρατίας μας » απέναντι τον δολοφόνο που έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του είτε στις Φυλακές Ανηλίκων είτε στην εξοχή των Αγροτικών Φυλακών. Είναι επικίνδυνο να συναντιούνται οι φίλοι ενός κόμματος σαν κι αυτό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με όσους θαυμάζουν τρομοκράτες εκτελεστές και χούλιγκαν ομάδων με διπλαρωμένους μετανάστες. Είναι επικίνδυνο να ρίχνεται λάδι στην φωτιά και να τονώνεται ένα κλίμα μίσους, φανατισμού και διχασμού. Είναι επικίνδυνο να απειλούν την Δημοκρατία είτε απειλώντας ότι θα καεί η Αθήνα αν πάθει κάτι ο δολοφόνος είτε ότι θα θα γίνεται της Νέας Σμύρνης αν εφαρμοστεί ο Νόμος για την φύλαξη των Πανεπιστημίων και αυτό να βρίσκει απήχηση σε τμήματα έστω του δεύτερου σε δύναμη κόμματος της χώρας. Είναι επικίνδυνο να στοχοποιεΙται π.χ ο Πρύτανης του Α.Π.Θ ως καταδότης από φιλική προς τον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδων επειδή εφάρμοσε τον Νόμο του ΣΥΡΙΖΑ και κάλεσε την Αστυνομία για να βάλει τέλος σε μια κατάληψη Πανεπιστημίου.

Η Δημοκρατία ασφαλώς πάντα στο τέλος νικάει και τα τελευταία δέκα χρόνια το αντιληφθήκαμε πολλές φορές. Ωστόσο, αυτό το παιχνίδι έντασης και αμφισβήτησής της, το ποντάρισμα στο μπάχαλο και ίσως σε μια εθνική καταστροφή, η ανοχή και και οι περίεργες συνεργασίες πίσω και μπροστά από την κουρτίνα δεν πρέπει να υποτιμάται. Είναι χρέος όλων των δυνάμεων που πιστεύουν στην Δημοκρατία, στο Κράτος Δικαίου, στην διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, στην ανάγκη η χώρα να προχωρήσει μπροστά ξεπερνώντας τις δυσκολίες της συγκυρίας να συγκροτήσουν ένα ευρύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο. Αυτό είναι το καθήκον όλων των σοβαρών, των δημοκρατικών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων πριν απ΄όλα χωρίς ανιστόρητους ισαποστακισμούς. Τότε, η χώρα θα κερδίσει, αλλά και όσοι συμμετέχουν θα κερδίσουν.