Στο όνομα της …Δημοκρατίας

Εδώ κι ένα χρόνο ο πλανήτης έχει σκεπαστεί μ ένα πέπλο θανάτου από την πανδημία του κορωνοϊού.

Έχουμε δει κι έχουμε ακούσει χιλιάδες πράγματα μέσα σ αυτό τον χρόνο για τον κορωνοϊό, σχετικά, άσχετα, επικίνδυνα, εγκληματικά από διάφορους ανθρώπους, επιστήμονες και μη, αλλά και πολιτικούς χώρους, ομοίως σχετικούς, άσχετους, επικίνδυνους και εγκληματικά επιπόλαιους.

Η χώρα μας, στην δίνη της πανδημίας, προσπαθεί κι αυτή να μετριάσει, να ελαχιστοποιήσει τις απώλειες, ανθρώπων και οικονομίας, γιατί τελικά φίλοι μου, ο Κορωνοϊός δε είναι μια γριππούλα, μέσα σ ένα χρόνο σκότωσε περίπου 2.500.000 ανθρώπους.

Ο κόσμος μέσα στην δίνη της αυτής της πανδημίας έχει χωριστεί σε ομάδες, η ομάδα του νούσιμου πολίτη, η ομάδα του επιπόλαιου πολίτη, η ομάδα του ανεγκέφαλου πολίτη, η ομάδα του ψεκασμένου πολίτη και η ομάδα πολιτών του ΣΥΡΙΖΑ που μέσω της πανδημίας θυμήθηκαν το επαναστατικό τους φρόνημα, το δίκιο του μικρομεσαίου, του αδικημένου, του αδικημένου φοιτητή, του κακού Πανεπιστημίου, το δίκιο του υγειονομικού που δεν εμβολιάζεται, του γιατρού που δεν συμμετέχει για βοήθεια στο ΕΣΥ, θυμήθηκε και το δίκιο του τρομοκράτη δολοφόνου.

Ανακοινώθηκε, πως μέσα σε 52 μέρες, έγιναν  632 διαδηλώσεις, οι μισές για το δίκιο του τρομοκράτη δολοφόνου και μάλιστα  στην χειρότερη φάση της πανδημίας.

Όλες μα όλες αυτές οι διαδηλώσεις των πολιτών, των πολιτικών χώρων και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, έγιναν στο όνομα της δημοκρατίας.

Εγώ πάντως αυτήν την δημοκρατία την λυπάμαι, η εικόνα της μου προκαλεί θλίψη,  μου θυμίζει μια «ατυχήσασα» από Ελληνική ταινία, μια δυστυχισμένη, κατακρεουργημένη, προδομένη, κακοποιημένη δημοκρατία.

Η  δημοκρατία, σέβεται τον πολίτη, η δημοκρατία προστατεύει τον πολίτη, η δημοκρατία προσφέρει ασφάλεια στον πολίτη.

Ο Αριστοτέλης έγραψε ότι στη Δημοκρατία επικρατούν οι απόψεις της πλειοψηφίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι πολίτες που είναι μειοψηφία δεν έχουν κι αυτοί τα ίδια δικαιώματα, όμως αυτό προϋποθέτει, ότι οι πράξεις, οι ενέργειες όλων των πολιτών περιορίζονται μέσα σε ορισμένα όρια, τα όρια αυτά στις δημοκρατίες τα καθορίζουν οι νόμοι και δεν πρέπει να τα υπερβαίνει κανείς, γιατί η υπέρμετρη δραστηριότητα η η ασυδοσία του ενός, περιορίζει την ελευθερία του άλλου.

Αυτό λοιπόν γίνεται στην δική μας κακοποιημένη δημοκρατία, την κατακρεουργημένη δημοκρατία και με κάνει να καταλήξω σ ένα συμπέρασμα, αυτοί που στο όνομα της δημοκρατίας κάνουν αυτά που κάνουν, αυτό που τελικά καταφέρνουν δεν είναι φυσικά υπέρ κανενός πολίτη, αλλά χτυπάει κατευθείαν την καρδιά της δημοκρατίας μας, που κάποιος Κλεισθένης την θέσπισε στην Ελλάδα, στην Αθήνα, κάπου στο 508 π.Χ για να έρθει μετά από τόσα χρόνια ο Νεοέλληνας και με ασέβεια να προσπαθεί την κατακρεουργήσει.