Βαθιά σοκαρισμένη, φοβισμένη, θλιμμένη ακόμα κι οργισμένη η ελληνική κοινωνία παρακολουθεί με βαθύ αποτροπιασμό τις τεράστιες πυρκαγιές που κατατρώγουν τα σωθικά της χώρας και καταστρέφουν περιουσίες, με σημαντικότερη όλων τον δασικό πλούτο της πατρίδας μας.  Είναι σαφές ότι πλέον αντιμετωπίζουμε ένα πολυ χειρότερο και πιό σύνθετο πρόβλημα, αυτό της κλιματικής αλλαγής, για το οποίο δεν είμαστε επαρκώς προετοιμασμένοι.

«Ρίχνουμε νερό, αλλά η πυρκαγιά δεν ακούει». Η διαπίστωση των πυροσβεστών που επιχειρούν στα μέτωπα της Αττικής, της Ηλείας και της Εύβοιας, σε συνδυασμό με την ανακοίνωση του πυράρχου και μετεωρολόγου του Πυροσβεστικού Σώματος, Αριστοτέλη Παπαδόπουλου, ότι οι μετεωρολογικές συνθήκες σήμερα θα θυμίζουν αυτές που επικράτησαν στη φωτιά στο Μάτι, συνθέτουν το σκηνικό της σημερινής μέρας. Προηγήθηκε μια νύχτα ξαγρύπνιας με αγωνία και ανείπωτης καταστροφής. Άνθρωποι εγκατέλειπαν τα σπίτια τους, μέσα σ ένα σκοτάδι που το έκανε απειλητικότερο το φως από τις φλόγες που πλησίαζαν. Τα εγκατέλειπαν, χωρίς να ξέρουν αν θα τα ξαναβρούν -κάποιοι, πολλοί θα τα βρουν κατεστραμμένα. Παρακολουθώντας, από τους δέκτες της τηλεόρασης, την ολονύχτια μάχη των πυροσβεστών, τις διαδρομές της φωτιάς και τον φόβο (ή την οργή) των ανθρώπων που απειλούνται, είχε κανείς την εντύπωση ότι ξαφνικά βρέθηκε σε μια ταινία, από εκείνες τις χολιγουντιανές destruction movies, ταινίες δράσης και καταστροφής, όπου όλα καίγονται, όλα γκρεμίζονται θεαματικά. Αλλά όχι. Με όρους σινεμά, βρεθήκαμε μάλλον στο πλατό μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, τύπου Blade Runner, από εκείνες που περιγράφουν έναν επερχόμενο δυστοπικό κόσμο.

Αττική κι Εύβοια. Αυτά είναι τα δύο μεγαλύτερα μέτωπα των συνολικά 150 και πλέον νέων πυρκαγιών και αναζωπυρώσεων τις τελευταίες μέρες μέχρι την στιγμή, που γράφονταν αυτές οι γραμμές. Δεν είναι τα μόνα: Ενεργά παραμένουν τα μέτωπα της φωτιάς στην Ηλεία, την Ανατολική Μάνη, στην Φωκίδα και στα Γρεβενά.

Οι πολλαπλές πυρκαγιές, στο έδαφος ενός ασυνήθιστα έντονου και διαρκούς καύσωνα, που τρέχουν από την Πάρνηθα ως την Ολυμπία, από την βόρεια Εύβοια ως την Φωκίδα δεν είναι μια επανάληψη, σε χειρότερη εκδοχή, καταστροφών που έχουμε ζήσει σε άλλες εποχές. Προαναγγέλλουν, ίσως, κάτι από την ζωή και τις απειλές μιας νέας εποχής, της εποχής της κλιματικής καταστροφής, όπου η άμυνα, η προστασία απέναντι σε διακινδυνεύσεις, τύπου πυρκαγιάς ή covid 19, θα είναι το πρώτο ζητούμενο, το μεγάλο διακύβευμα.

Απέναντι σε φυσικές καταστροφές σαν αυτές που ζούμε, η Ελλάδα είχε πάντα ένα έλλειμμα. Η θεσμική, νομική και επιχειρησιακή ετοιμότητα, η αποτελεσματική πρόληψη με σχέδιο και επιμέλεια, η αυστηρή τήρηση των νόμων για την δόμηση ή για την προστασία του δάσους, που ψηφίζονται και μένουν στα χαρτιά, η κατάρτιση σχεδίων για το χειρότερο ενδεχόμενο, που προβλέπεται αλλά δεν υπάρχει, όλα αυτά ήταν πάντα προβληματικά παρ ημίν. Και τώρα πρέπει όλα να θεμελιωθούν εξ αρχής, το θεσμικό και επιχειρησιακό μας οπλοστάσιο να βρεθεί στο μέτρο της συχνότητας και της έντασης που θα έχουν στο εξής όσα ως τώρα θεωρούσαμε «έκτακτα» και «ακραία» φαινόμενα

Ασφαλώς η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα και ιδίως το πολιτικό σύστημα απο δω και πέρα, είναι να μπορέσει να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή ως πραγματικότητα κι όχι ως μελλοντική απειλή. Το πρόβλημα είναι παρόν κι η πολιτική υστέρηση η αμηχανία δεν δικαιολογούνται πλέον

Facebook Comments