Το πραγματικό πρόβλημα με τη ΔΙ.ΑΣ.

Ακούω και διαβάζω διάφορα δύο μέρες τώρα ως προς το περιστατικό που έγινε με την εμπλοκή των μελών της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και των κακοποιών που είχαν κλέψει το αυτοκίνητο από του Ρέντη και κατέληξε με ένα κρεσέντο πυροβολισμών. 

Αρχικά, ορισμένες παρατηρήσεις, χωρίς καθόλου ρεπορτάζ. Δεν μπορεί να αδειάζουν τόσα όπλα μέσα σε κατοικημένη περιοχή, όταν δεν έχει υπάρξει απειλή με όπλο. Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να περιμένει από τους Αστυνομικούς να μην κάνουν και τίποτα απέναντι σε κακοποιούς που έρχονται κατά πάνω τους. Και, βεβαίως, κάτι πάει λάθος με το κέντρο επιχειρήσεων που γενικώς και ανυπερθέτως ζητά από αστυνομικούς στο πεδίο να μην εμπλακούν σε καταδίωξη, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι η παρανομία μπορεί να περάσει ατιμώρητη. 

Υπάρχει, όμως, ένα θεμελιώδες πρόβλημα που το βρίσκουμε πλέον διαρκώς μπροστά μας: η απώλεια ψυχραιμίας προκύπτει σαφώς από την πλημμελή εκπαίδευση. Είναι πολλά μέλη της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. που έχουν περάσει fast track εκπαίδευση προκειμένου να ενταχθούν στα πληρώματα, να βγουν στους δρόμους και να ενισχυθεί η αστυνόμευση, τόσο ως γεγονός όσο και ως αίσθημα στους πολίτες. Κάπως έτσι, πάνω σε μια μηχανή μπορεί να βρεθούν ένας αστυνομικός πλήρους εκπαίδευσης και ένας που πέρασε τη…γρήγορη, με αποτέλεσμα πολλές φορές ο ένας εκ των δύο να αποτελεί δυνητικό κίνδυνο στο σενάριο απώλειας ψυχραιμίας ή έλλειψης επίγνωσης διαχείρισης. 

Όσο, λοιπόν, επιτακτική και αν είναι η ανάγκη να βελτιωθεί η αστυνόμευση στις γειτονιές, άλλο τόσο είναι αναγκαίο η αστυνόμευση να γίνεται και με κανόνες για τους ίδιους τους αστυνομεύοντες. Κάτι που θα τους βοηθήσει ακόμα και σε σενάρια εμπλοκής με κακοποιούς.