Too little too late για τον ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ενδιαφέρον πολιτικό φαινόμενο των καιρών μας. Ήρθε, έμεινε και συνεχίζει την πορεία του, χωρίς να διατηρεί παραδοσιακές δομές ή αναφορές σε κοινωνικούς και οικονομικούς φορείς, πέρα από μια ιδιότυπη και σχεδόν προσωπολατρική ως προς τον αρχηγό του σχέση με τον κόσμο που παραμένει μη οργανωμένος. Εξ ου και το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ δεν «λέει» τίποτα, δεν έχει καμία σοβαρή μαζικότητα στα οργανωσιακά του, κι όμως την ώρα της κάλπης εμφανίζεται να διατηρεί τις βάσεις του στην κοινωνία. Έστω και αν δυσκολεύεται κανείς να φανταστεί ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ πλειοψηφικό κόμμα. 

Το ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντίπαλο. Αρκεί να δει κανείς τη χθεσινή έρευνα της Metron Analysis για το Mega. Σε αυτή τη μέτρηση, το πιο ενδιαφέρον είναι ότι το Κίνημα Αλλαγής, υπό τη νέα του ηγεσία, εμφανίζεται να αυξάνει κατά τι τα ποσοστά του ακόμα και σε σχέση με τις μετρήσεις που είχαν γίνει στα μέσα Δεκεμβρίου, αμέσως μετά από την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη. Kαταγράφεται με 15% στην πρόθεση ψήφου και με 18,5% στην εκτίμηση ψήφου. 

Το 15% ή 18% μπορεί να είναι πλασματικό αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν, άλλωστε, και άλλοι δημοσκόποι που αυτή τη στιγμή μετρούν το Κίνημα μεν διψήφιο, αλλά όχι στα επίπεδα της Metron. Δεν έχει σημασία για το βασικό συμπέρασμα: η εκλογή Ανδρουλάκη έχει δώσει νέα ώθηση στην Κεντροαριστερά, σε μια καλή περίοδο για τα αντίστοιχα κόμματα και στην Ευρώπη και αλλάζει τους όρους για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν παίζει πλέον απέναντι σε ένα στάσιμο ΚΙΝΑΛ του 8% που δεν πάει παραπάνω ούτε με αίτηση. 

Αυτός είναι και ο λόγος που ο κ. Τσίπρας θυμήθηκε τώρα τις διαδικασίες εκλογής από τη βάση και μια σειρά άλλων καταστατικών αλλαγών. Δεν είδε αίφνης το φως το αληθινόν, αλλά κατάλαβε ότι δεν μπορεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην κάνει ανοιχτές διαδικασίες, όταν το τρίτο και σαφώς μικρότερο κόσμο κάνει αντίστοιχη διαδικασία και ενεργοποιεί περίπου 270.000 ανθρώπους να ψηφίσουν για ένα κόμμα που δεν διεκδικεί εξουσία. Και μπορεί αυτό να ξεβολεύει εκείνα τα στελέχη που φοβούνται τις ανοιχτές διαδικασίες και φιλοδοξούν ότι θα πείσουν την κοινωνία με έναν αρτηριοσκληρωτικό αριστερό λόγο, ο κ. Τσίπρας, όμως, πιάνει τον παλμό. 

Το πρόβλημά του είναι ότι άργησε πολύ. Δυόμιση χρόνια πέρασαν από τις εκλογές και το τρένο προσπέρασε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν έχει κάνει καν σοβαρή αυτοκριτική να καταλάβει γιατί έχασε δύο φορές εμφατικά το 2019. Ούτε καν σοβαρό και επεξεργασμένο πρόγραμμα για την επόμενη μέρα υπάρχει ή έστω ένα πρόγραμμα που οι πολίτες να πιστεύουν ότι είναι υλοποιήσιμο, αν υποθέσουμε ότι το ξέρουν. Γι’ αυτό και το πραγματικό ερώτημα για τον κ. Τσίπρα είναι, μήπως όλα αυτά είναι too little too late, που θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες…