Ήταν μια φορά κι έναν καιρό…

Έτσι πιθανόν θα ξεκινήσει και σε εκατό χρόνια ο αυριανός παραμυθάς, το αφήγημα για τα ελληνικά ΜΜΕ. Αλλά τι να πρωτοχωρέσει μέσα. Η ιστορία είναι παλιά. Κι επαναλαμβάνεται.  Κι η δύναμη των μέσων…

Απ’ τα τηλεπαράθυρα με τους διαξιφισμούς των μέσων του 1990, στην ανατολή των riality shows, τότε που η κατάργηση της ιδιωτικότητας έγινε καθεστώς, στα πρωινάδικα που έκαναν μόδα μαγειρικές και ζώδια, στα μεξικάνικα καθημερινά, τα μεταγλωττισμένα που αλλού άνοιγε το στόμα κι αλλού εκσφενδονιζόταν η φωνή, στη θρυλική Λάμψη που έφτιαξε το καλούπι ως τα σήμερα, ύστερα στα μεσημεριανά που ανέδειξαν πλήθος από κατατρεγμένες, παθολογικές, εγωπαθείς ψυχές.  Κι έπειτα στις στρατευμένες εφημερίδες, στα περιοδικά με τους ψεύτικους γάμους και τα ψεύτικα διαζύγια, στο lifestyle, στις διαδικτυακές πλατφόρμες, στις διαδικτυακές γνωριμίες, στους ατομικούς αυνανισμούς.

Όλα αυτά γνωστά. Τριάντα χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης πέρασαν και γεμάτα δεκαπέντε ευρύτερης χρήσης διαδικτύου. Αλλά τι καλυτέρευσε; Τίποτα. Τα μέσα γίναν χειρότερα. Ή έβγαλαν απροκάλυπτα τον κακό τους εαυτό. Κι εμείς οι θεατές, ακροατές, αναγνώστες γίναμε αδηφάγα όντα που τρεφόμαστε όλη μέρα από αυτόν τον κακό εαυτό.

Ήρθε ένας covid κι ύστερα οι διάττοντες αστέρες. Οι αστέρες του ενός μήνα, της μιας βδομάδας. Οι αστέρες που δεν έχουν φωτοστέφανο αγιοσύνης, αλλά εγκλιμάτισαν, κακοποίησαν. Τα τηλεοπτικά δικαστήρια στήθηκαν. Στελεχώθηκαν από ξεπεσμένους παρουσιαστές, κατευθυνόμενους δημοσιογράφους και αμόρφωτους πανελίστες. Μέχρι και φυσιογνωμιστές επιστρατεύτηκαν. Στόχος να γεμίσουν κενό χρόνο και τσέπες. Και να φανούν αντάξιοι συστημικοί. Και μαζί τους οι διάττοντες αστέρες  παρέσυραν και τον στιγματισμό των τόπων. Γλυκά Νερά, Πάτρα, Κολωνός… Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, υπεράνω κάθε υποψίας, όπως εσύ κι εγώ. Κι ύστερα όλοι μπήκαν σε μία κιβωτό που κάνει συχνά στάσεις και γεμίζει. Ως πότε όμως; Πότε θα μπατάρει απ’ το ακανόνιστο βάρος και θα βουλιάξει;

Σανίδα σωτηρίας δεν υπάρχει. Είναι έτσι δομημένο το έργο που δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Γιατί χωρίς τηλεόραση μπορείς να ζήσεις. Αλλά χωρίς διαδίκτυο; Χωρίς κινητό; Χωρίς Facebook; Χωρίς Google;

Κι όλα τα παραπάνω δεν αναδύθηκαν ξαφνικά. Γιατί σε δύο χρόνια έγινε τέτοια έκρηξη εγκλημάτων και κακοποιήσεων. Υπήρχαν, καλλιεργούνταν, αποσιωπούνταν. Κάτι άλλο τάραξε, αναμόχλευσε την ηρεμία των νερών.

Και πολύ φοβάμαι ότι έτσι όπως πάμε, το παραμύθι δεν θα κλείνει με τον γνωστό τρόπο, αλλά:

Και ζήσαν αυτοί καλύτερα κι εμείς καλά.  

Facebook Comments