Πολλά τα χρόνια που πέρασαν και ακούμε -και βλέπουμε -ακόμα χειρότερα – όλη αυτή την παλαβομάρα με τις σύγχρονες διατροφές και οι δίαιτες που έχουνε καταντήσει εμμονές.

Κοντολογίς  την πίστη ότι μόνη η διατροφή είναι το α και το ω για μία καλή σωματική και ενδεχομένως ψυχική υγεία.

Το πρόβλημα είναι ότι το έχουνε φτάσει στο άλλο άκρο με συνέπεια να αποκλείονται για παράδειγμα από τους vegan και άλλες ομάδες τροφές και φαγητά παραδοσιακά και ενδεχομένως απαραίτητα για τη σωστή λειτουργία του οργανισμού.

Το ζήτημα όμως είναι ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος και καμιά αναφορά πέρα από το κομμάτι της διατροφής προς την κατεύθυνση της συνολικής σωματικής και ψυχικής υγείας παρά την ανάδειξη όλα αυτά τα χρόνια της σύνδεσης μεταξύ τρόπου ζωής και σωματικής και ψυχικής υγείας.

Η ηχορύπανση έχει γίνει απολύτως αποδεκτή. Κανείς δεν διαμαρτύρεται για αυτή. Το καθημερινό στρες έχει γίνει αποδεκτό. Τα εξοντωτικά ωράρια  της μισθωτής εργασίας και στα ελευθέρια επαγγέλματα έχουν γίνει αποδεκτά – αν όχι και ενοχικως επιβαλλόμενα. Οποιοσδήποτε δεν απασχολείται 14 ώρες την ημέρα εργασιακά θεωρείται τεμπέλης.

Έρευνες δείχνουν ότι υπάρχει μια μικρή μειοψηφία ανθρώπων, λιγότερο από 1% που καταφέρνουν και κοιμούνται μόνο 4 ώρες ανά 24 ωρο και είναι άκρως ακμαίοι και παραγωγικοί. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα οι άνθρωποι αυτοί, συχνά οικονομικά επιτυχημένοι να έχουν επιβάλλει τον σημερινό τρόπο ζωής σε όλους τους υπολοίπους με τη διαφορά ότι για τους ίδιους δεν υπάρχει κανένα κόστος.

Το πρόβλημα, περεταίρω,  είναι ότι στις έρευνες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα για τη σωματική και ψυχική υγεία και τη μακροβιότητα αποδεικνύεται πανηγυρικά ότι το φαγητό είναι μία σημαντική αλλά μικρή παράμετρος.

Είναι πολλά πράγματα που λαμβάνουν επίσης χώρα και τα οποία δεν συζητούνται ούτε και εφαρμόζονται.

Η μεσογειακή διατροφή δεν ήταν κάτι που υπήρχε από μόνο του στους Έλληνες και τους υπόλοιπους λαούς της Μεσογείου προς την κατεύθυνση του υγιεινού τρόπου ζωής τους.

Όταν λέμε μεσογειακή διατροφή μάλιστα πρέπει να εννοήσουμε ότι πολλοί από τους προγόνους μας ως τέτοια αντιλαμβάνονταν ένα κομμάτι ψωμί ψημένο σε φούρνο από τους παλιούς οικιακούς φούρνους, λίγες ελιές και σκόρδο.

Με αυτά τα υλικά στο δισάκι τους πήγαιναν στα χωράφια και περνούσαν ολόκληρη την ημέρα μέχρι να έρθουν το βράδυ σπίτι και να φάνε και ένα πιάτο φακή.

Δεν εννοούσαν ντε και καλά ότι πρέπει να τρώνε και ψάρι και χίλια δυο άλλα πράγματα – γενικώς δεν τρώγανε πολύ.

Πέραν τούτου οι λαοί της Μεσογείου είχαν και ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν θέλουν αλλά και δεν μπορούν να ακολουθήσουν οι περισσότεροι σημερινή τους απόγονοι:

Κάναν τα πάντα αργά.

Με το πάσο τους πήγαιναν στο χωράφι, με το πάσο τους γύριζαν.

Αργά έτρωγαν και αργά μιλούσαν.

Υπήρχαν 100 παροιμίες αρνητικές για την έννοια της βιασύνης.

Σήμερα με το 70% του πληθυσμού να κατοικεί σε μεγάλες και μεσαίες πόλεις και να έχουν απολέσει την ικανότητα αυτόνομης διαβίωσης μέσω της εγκατάλειψης των ελευθεριών και αγροτικών επαγγελμάτων και της προσάρτησης τους στη μισθωτή εργασία και τους εξοντωτικούς ρυθμούς είναι αδύνατον όλοι αυτοί οι άνθρωποι να παρακολουθήσουν και να συνεχίσουν τον τρόπο ζωής των μεσογειακών προγόνων τους.

Πλην όμως όσο και ποιοτικά εντός εισαγωγικών να διατρέφονται οι σημερινοί άνθρωπoi,  όταν ακολουθούν μεμονωμένα μόνο τους  κανόνες της διατροφής και μάλιστα ακόμα και αυτούς εσφαλμένα, ενώ ο γενικός τρόπος ζωής τους είναι ακριβώς αντίθετος από αυτόν των προγόνων τους προφανώς σύμφωνα τουλάχιστον με τα ευρήματα που έχουμε μέχρι σήμερα ούτε σωματική και ψυχική υγεία θα έχουν καλή ούτε τη μακροβιότητα.

Οι σημερινοί αστοί της Μεσογείου που ζουν μέσα σε φοβερή ηχορύπανση από μηχανές, ζώα και πάσης φύσεως άλλους θορύβους, μέσα σε φοβερή εξάρτηση για την επιβίωσή τους από πηγές τριτογενείς όπως το κράτος και ο εργοδότης, σε  δύσκολες εργασιακές συνθήκες υπέρ απασχόλησης και σωματικής κόπωσης και βιασύνης και multitasking, σε χρόνια έλλειψη ύπνου και ξεκούρασης, είναι προφανές ότι καίνε πολύ γρήγορα τις σωματικές μπαταρίες και πνευματικές αντοχές τους με συνέπεια ποικίλες ασθένειες που θα προκύψουν αργά ή γρήγορα.

Πέραν τούτων η κοινωνική εμπιστοσύνη ανάμεσα στη δεκαετία του 80 για παράδειγμα και τη δεκαετία του 2020 έχει υποστεί τεράστια πτώση

Η πολυδιαφημισμένη πολυπολιτισμική κοινωνία ειδικά όπως εφαρμόστηκε στο μπάχαλο της Ελλάδας δημιουργεί τρομερή κοινωνική ανασφάλεια και όχι εμπιστοσύνη ανάμεσα στις οικογένειες, στις γειτονιές και τις ομάδες των ανθρώπων με συνέπεια να προκύπτει αβίαστα το συναίσθημα της νοσταλγίας για τις παλαιότερες εποχές της ομοιογένειας που η παράδοση και οι θεσμοί κρατούσαν τους ανθρώπους όχι μόνο κοντά αλλά και σε σχέσεις εμπιστοσύνης και ασφάλειας.

Ακόμη και το παραδοσιακό καφενείο της μικρής κοινωνίας -με τα όποια μικρά ελαττώματα της – δημιουργούσε συνθήκες απόλυτης χαλάρωσης την οποία σήμερα ειδικά οι άντρες δεν μπορούν να συναντήσουν πουθενά ούτε και να αντικαταστήσουν τον αυθορμητισμό και τη χαρά της αβίαστης της συνάθροισης που λειτουργούσε λυτρωτικά από την καθημερινή εργασιακή και οικογενειακή τους πίεση.

Εν κατακλείδι είναι μεγάλη υποκρισία να υποδύονται πολλοί άνθρωποι ότι ακολουθούν ένα παραδοσιακό τρόπο ζωής πατώντας μόνο σε ορισμένα σημεία του αλλά όχι στο σύνολο του τρόπου ζωής των μεσογειακών λαών που έδιδε ποιοτικά χαρακτηριστικά στις ζωές τους σε προηγούμενες εποχές.

Είναι το ίδιο παράλογο όπως η μόδα των rebirth virgin μετά από χρόνια ατασθαλιών.

Facebook Comments