Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου, το ενδιαφέρον όλου του κόσμου στράφηκε, όπως φυσικό ήταν, στους λόγους για την πρωτοφανή κατάρρευση του ΣυΡιζΑ και του Αλέξη Τσίπρα.

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένα κόμμα εξουσίας που κυβέρνησε επί 4,5 χρόνια τη χώρα θα οδηγείτο σε τέτοια συντριβή. Όντας μάλιστα  στην  αντιπολίτευση και όχι κυβερνητικό.

Το μεγάλο ερώτημα παραμένει για ποιους λόγους υπέστη αυτή την καθίζηση ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πιο προφανής λόγος, που τον είχαμε επισημάνει από καιρό ήταν ότι δεν είχε σαφή πρόταση για την διακυβέρνηση της χώρας.

Η απλή αναλογική στράφηκε εις βάρος του καθώς δεν είχε κατορθώσει να εξασφαλίσει κομματικές συνεργασίες και να προτείνει αξιόπιστο κυβερνητικό σχήμα. Με αποτέλεσμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που μιλούσε για το μέλλον και για το πώς θέλει να κυβερνηθεί η χώρα την προσεχή τετραετία, να φαντάζει ως η μοναδική επιλογή και ως ο μοναδικός υποψήφιος πρωθυπουργός.

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εγκλωβιστεί σε έναν ξεπερασμένο πολιτικό λόγο, στοχεύοντας στον διχασμό ανάμεσα σε δεξιά κι αριστερά, στοχοποιώντας προσωπικά τον Μητσοτάκη και προσπαθώντας να δημιουργήσει μια ψευδή εικόνα περί δήθεν αυταρχικού κράτους, όπου οι πολίτες πεινάνε και υποφέρουν. Κάτι που φυσικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Όπως φάνηκε κι από την έντονη αντίδραση του εκλογικού σώματος.

Η εκτίμησή μας όμως είναι ότι τα αίτια της συντριβής του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ βαθύτερα. Κι αφορούν κυρίως στην αδυναμία του να προσδιορίσει τι είδους κόμμα είναι και να προσαρμοσθεί στις σύγχρονες συνθήκες, που δεν έχουν πλέον σχέση με τον αντιμνημονιακό αγώνα του παρελθόντος, που τον είχε φέρει στην εξουσία το 2015.

Μιλούσε με ξύλινη γλώσσα χωρίς να επιλέγει τι είδους κόμμα είναι. Ήθελε να είναι κόμμα της αριστεράς ή της κεντροαριστεράς. Ενα κόμμα εξουσίας που έχει σύγχρονη, πραγματικά προοδευτική ατζέντα για την διακυβέρνηση της χώρας. Ή ένα κόμμα της λαϊκίστικης αριστεράς, που αναβιώνει διαρκώς αρνητικές και εμφυλιοπολεμικές ιδεοληψίες, που δεν αγγίζουν πλέον την κοινωνία, κι ιδίως τη νέα γενιά στην οποίαν στόχευε αλλά έχασε, όπως κατέδειξε το εκλογικό αποτέλεσμα.

Η εποχή του να τάζεις τα πάντα στους πάντες, όταν μάλιστα πίσω σου έχεις μια αποτυχημένη κυβερνητική θητεία, με ψέματα κι υποσχέσεις, που ουδέποτε εκπληρώθηκαν, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Ο νηφάλιος, πολιτισμένος πολιτικός λόγος που έχει ανάγκη η χώρα για να κυβερνηθεί πλέον στη μεταμνημονιακή εποχή, εξαφανίστηκε μπροστά στον υπερβολικό λαϊκισμό των στελεχών του και καλύφθηκε από τις εμπρηστικές δηλώσεις του Πολάκη, τις ιδεοληψίες του Τσακαλώτου για τοπικά νομίσματα, τις αερολογίες της Θεανώς Φωτίου για τη μεσαία τάξη και τις απειλές του Κατρούγκαλου εναντίον των ελεύθερων επαγγελματιών.

Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε ένα κόμμα παρωχημένο, ιδεοληπτικό, ξεπερασμένο από την σκληρή πραγματικότητα στην οποίαν δεν μπορούσε να προσαρμοσθεί. Και πλέον δεν γνωρίζω αν έχει τη δυνατότητα ή το κουράγιο να αλλάξει.

<!– important to use

Facebook Comments