Μετά τον Άλκη ο Μιχάλης ήταν θέμα χρόνου. Όποιος δεν το περίμενε ήταν το λιγότερο αφελής.


Μπορεί στα ΜΜΕ να εξαντλήσαμε το θέμα της βίας, του χουλιγκανισμού και τώρα και του φασισμού ως ακόμη ενός συστατικού του φαινομένου που αφήνει πίσω του νεκρούς οπαδούς, μπορεί να ενημερώθηκε και να ευαισθητοποιήθηκε ο κόσμος για τις κοινωνικές ασθένειες του χουλιγκανισμού και του φασισμού αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.

Στην πραγματικότητα ασχολούμαστε με την αρρώστια με έναν κουτσομπολίστικο τρόπο. Την περιγράφουμε, την φωτογραφίζουμε, την καταγράφουμε αλλά δεν κάνουμε το πιο απλό. Δεν αναρωτιόμαστε γιατί δεν την σταματήσαμε εγκαίρως;  Γιατί δεν την αντιμετωπίσαμε και έτσι κατάφερε να επιφέρει πλήγμα στο σώμα; Η απάντηση αν και απλή δεν ακούγεται στα ΜΜΕ.

Η ασθένεια οδηγεί στον θάνατο όταν το σώμα είναι τόσο άρρωστο που δεν μπορεί πια να αντιδράσει.

Αντίστοιχα και οι κοινωνικές αρρώστιες επιφέρουν πλήγματα όταν το κοινωνικό σώμα έχει χαμηλό ανοσοποιητικό, αδύναμα ανακλαστικά και κακές θεραπείες ώστε να αδυνατεί να ανταπεξέλθει αποτελεσματικά.

Πολυάριθμα τάγματα κρούσης με καλυμμένα πρόσωπα και στιλιάρια στα χέρια διέσχισαν ανενόχλητα την μισή Αθήνα (και προηγουμένως τη μισή χώρα) χωρίς κανείς να τους σταματήσει.

Ομόφωνη ήταν η απόφαση ότι ήταν ευθύνη της αστυνομίας να τους αναχαιτίσει και δεν το έκανε.

Πρώτη ίσως φορά ακούμε από όλο το πολιτικό φάσμα την ερώτηση «γιατί η αστυνομία δεν ενήργησε;». Συνήθως η επωδός είναι ότι η αστυνομία δεν πρέπει να ενεργεί.

Από το ’81 και μετά έγινε συστηματική προσπάθεια για την απονεύρωση και τον αφοπλισμό της. Δεν πρέπει να μπαίνει στα πανεπιστήμια γιατί είναι ο μαύρος Πιτ της κοινωνίας. Δεν της επιτρέπεται να έχει πρωτοβουλία κατά πιθανών εγκληματιών γιατί είναι σίγουρο ότι θα αυθαιρετήσει.

Η μόνη περίπτωση άσκησης βίας από μέρους της είναι όταν δέχεται επίθεση και πάλι αυστηρά περιορισμένα. Η χρήση όπλου σχεδόν απαγορεύεται. Η κοινωνία έχει αποφασίσει ότι καλύτερα να υπάρχει νεκρός αστυνομικός παρά πολίτης. Και ας είναι ο πολίτης σεσημασμένος εγκληματίας.

Άπειρες οι περιπτώσεις αστυνομικών που προσπάθησαν να αποτρέψουν εγκληματικές ενέργειες χρησιμοποιώντας το όπλο τους και απλά κατέστρεψαν την καριέρα και τη ζωή τους από τα επακόλουθα της «κοινωνικής ευαισθησίας» υπέρ των «ευάλωτων ομάδων».

Επομένως ποιος αποφάσισε την απονεύρωση της αστυνομίας; Ποιος την υποχρέωσε και την έθισε να παρακολουθεί διακριτικά την εγκληματική δράση; Οι ίδιοι που χαϊδεύουν τους δικούς μας εγχώριους χούλιγκανς. Που δείχνουν ανεξήγητη ανοχή στα «δικά μας παιδιά» να καίνε και να σπάνε εδώ και δεκαετίες τις πόλεις μας. Πόσο εξωφρενικά κροκοδείλια τα δάκρυά τους, πόσο ανυπόφορες οι φωνές τους που τώρα ψέγουν την αδράνεια της αστυνομίας.

Το κοινωνικό μας σώμα λοιπόν δεν έχει λειτουργική αστυνομία, δεν έχει δηλαδή τα λευκά αιμοσφαίρια που εξουδετερώνουν τους εισβολείς, δεν έχει άμυνα. Γι αυτό και αρρωσταίνει κάθε μέρα και περισσότερο με συμπτώματα αυξανόμενης βίας.

Δεύτερο σημείο που αξίζει να αναφερθεί κανείς είναι ο τρόπος θανάτου του άτυχου Μιχάλη.

Δεν είναι συχνό να πεθαίνει κανείς από τραύμα στο χέρι. Πρέπει να έχουμε παρακολουθήσει εκατοντάδες φορές σκηνές από ταινίες δράσης στις οποίες οι ήρωες δένουν σφιχτά τα τραύματα ώστε να καταστείλουν την αιμορραγία παρατείνοντας τον χρόνο αναμονής μέχρι να καταφτάσει βοήθεια.

Απ’ ότι φαίνεται κανείς από τους παρισταμένους δεν σκέφτηκε να ενεργήσει ανάλογα. Και αυτό δεν είναι άλλο από βασικές γνώσεις πρώτων βοηθειών.

Κι όμως στο εξοντωτικό ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, με τις ατελείωτες ώρες διδασκαλίας και αποστήθισης δεν περιλαμβάνεται ως βασικό το μάθημα των πρώτων βοηθειών. Το αναχρονιστικό ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα βασανίζει αλύπητα τα ελληνόπουλα βγάζοντάς τα στην κοινωνία ανεπαρκή, αγενή, χωρίς βασικές γνώσεις επιβίωσης.

Κοινωνικά και λειτουργικά αναλφάβητους πολίτες που δεν μπορούν να βοηθήσουν ούτε τον εαυτό τους ούτε τον συνάνθρωπό τους.

Με λίγα λόγια μιλάμε για ένα κοινωνικό σώμα που δεν μπορεί ούτε να προλάβει, ούτε να αντιμετωπίσει τις ασθένειες που αναπόφευκτα θα έλθουν.

Εννοείται ότι επιβάλλεται και δράση για τον περιορισμό της δημιουργίας νέων εστιών ασθένειας αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα.

Η κοινωνία είναι μια πυραμίδα. Στηρίζεται στη βάση και καταρρέει όχι όταν πέσει η κορυφή αλλά όταν αποσαρθρωθεί η βάση.

Εν έτει 2023 η βάση αποσαρθρώνεται επικίνδυνα.
Όλοι, ως ανήκοντες στη βάση, οφείλουμε να αναζητήσουμε τις ευθύνες μας.

Facebook Comments