Δεν ήταν “η κακιά η ώρα”

Είναι πάντα πιο εύκολο να κάνεις το κακό από ό,τι το καλό.
Το καλό θέλει δουλειά πρώτα.

Θέλει να λειάνεις τις κοφτερές σου γωνίες. Ακόμα και το βραχώδες ακατέργαστο διαμάντι θα σε ματώσει, αν σε αγγίξει άγαρμπα.

Θέλει να το σκεφτείς το καλό, χωρίς μόρφωση και βιβλία.

Θέλει να καταλάβεις πως η ξιπασιά σου, η έπαρσή σου, το σύμπλεγμα ανωτερότητας λόγω στολής, λόγω θέσης, λόγω μυϊκής δύναμης, λόγω μη διεγνωσμένου συνδρόμου υπερκινητικότητας, ΔΕΝ σε κάνει καλό ή σωστό άνθρωπο. Θέλει ψυχή, για να είσαι συνειδητά καλός άνθρωπος.

Αν δεν έχεις συνδεθεί ποτέ με την ψυχή σου, δεν είσαι απαραίτητα καλός άνθρωπος. Είσαι – κατά τύχη – όχι κακός, επειδή απλώς δεν σε έφεραν οι συνθήκες σε στιγμή να φανεί η αυθόρμητη κακία σου. Όπως ακριβώς, και αν βλέπεις το “κακό” να συμβαίνει δίπλα σου και εσύ δεν ανακατεύεσαι και “κοιτάς μόνο τη δουλειά σου”, όπως σε έμαθε η μανούλα από μικρό, τότε πάλι είσαι ένοχος, γιατί ακολούθησες την κακία της απραξίας. Όπως εσύ, που δεν έριξες την τελειωτική σπρωξιά στον Αντώνη, αλλά κοιτούσες σαν αναίσθητο θηρίο και γύρισες μαζί με τον άλλον την πλάτη σου στον άνθρωπο, που πνιγόταν, αφού δε σε είδε κανείς, νόμιζες…

Το κρύο αίμα είναι τρόπος ζωής και ρέει άφθονο εκεί έξω, γιατί δεν έχει κόπο μέσα του.

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ καλού και κακού περνά κατευθείαν μέσα από κάθε ανθρώπινη καρδιά. Αυτό σημαίνει πως αυτή η γραμμή δε βρίσκεται εκεί έξω. Είναι μια απόφαση, που πρέπει ο καθένας μας να πάρει τη στιγμή την κρίσιμη. Είναι μια προσωπική επιλογή, αν θα σπρώξεις τον άνθρωπο να φύγει με βία από την μπουκαπορτα ή αν θα τρέξεις να τον βοηθήσεις να μη γλιστρήσει, όταν τον είδες αγχωμένο να τρέχει να προλάβει. Είναι όλα μια προσωπική επιλογή.

Χθες δεν ήταν η κακιά η ώρα. Ούτε συνέβη δυστύχημα λόγω άγνοιας, λόγω απουσίας από τη θέση σου, λόγω ελλιπούς κατάρτισης. Ήταν μόνο ότι την ύστατη στιγμή επέλεξες το κακό, και εσύ και ο άλλος, που μαζί τον απωθήσατε με όση κακία είχατε στην ψυχή σας, σου ήταν αυθόρμητα πιο γνώριμο στη φτώχεια, που έχεις μέσα σου, στην σκατοψυχιά σου, που βρήκε την ευκαιρία της να αποδείξει ότι ειναι εκεί και είναι δική σου, αφού εσύ την συντηρείς, εσύ την αφήνεις να ζει μέσα σου.

Αν χθες είχες δεχθεί τον Αντώνη ως επιβάτη στο τσιφλίκι σου, τώρα δε θα το είχε μάθει κανένας, ούτε θα ήσουν κάποιος ήρωας. Αλλά αλήθεια, δε θα είχες αισθανθεί χαρούμενος – ή έστω λίγο σοβαρός – ότι χάρη σε εσένα ένας άνθρωπος δεν έχασε το πλοίο της γραμμής;

Ε, σήμερα και εσύ και ο άλλος δεν είστε χαρούμενοι, γιατί δεν πήρατε τα εύσημα από κανέναν. Σήμερα δεν είστε ανώτεροι από τον Αντώνη, που τον τελειώσατε με δυο σπρωξιές, σήμερα είστε ακόμα δυο όντα σαν πολλά άλλα ανάμεσα μας, που δεν το έχουν σε τίποτα να βγάζουν την κακία τους και τη μαγκιά τους, όπου νομίζουν ότι τους παίρνει, είτε σκοτώνουν τελικά είτε όχι.

Σκατόψυχοι θα ήσασταν ακόμα και αν ο Αντώνης τελικά ζούσε, απλά δε θα σας φώναζαν σήμερα δολοφόνους. Όμως έτσι, σε μια στιγμή, χωρίς να το θέλετε και να το έχετε οργανώσει, σας στήνουν και εσάς στον τοίχο. Αυτή είναι η τόσο λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ καλού και κακού. Και εσείς το επιλέξατε το κακό…

Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν ασχοληθήκατε ποτέ πώς να μην είστε αυθόρμητα κακοί. Γιατί θέλει δουλειά να ελέγχεις την ξιπασιά σου, τα νεύρα σου, τη φτήνια σου, ΣΕ ΟΛΑ και ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ κάθε στιγμή και με κάθε ευκαιρία.

Δεν ήταν η κακιά η ώρα, που σκότωσε τον Αντώνη.
Ήταν η κακία, που έχουν μέσα τους αυτοί οι δυο και τόσοι άλλοι εκεί έξω, και την επιλέγουν, γιατί είναι πιο εύκολη, πιο γρήγορη, πιο βολική.

Με τρομάξατε πολύ, που τελειώσατε έτσι τον Αντώνη.
Γιατί δεν ξέρω τελικά πόσοι πολλοί ίδιοι είστε τελικά εκεί έξω…