Από πρωταγωνιστής σε σαπουνόπερα του Χόλυγουντ σε πρωταγωνιστή του .. Μπόλιγουντ

Αυτό που βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες μέρες, ίσως κάποτε να διδάσκεται σε μάθημα στη σχολή των Πολιτικών Επιστημών.

Μεγάλο, σπουδαίο πράγμα η Ηγεσία! Απαραίτητο, αδιαπραγμάτευτο, εκ των ουκ άνευ συστατικό ο Ηγέτης, για την εύρυθμη, σταθερή, πετυχημένη πορεία των κοινωνικών συνόλων.

Από τα μικρότερα, την οικογένεια πχ, μέχρι τα μεγαλύτερα, όπως τους κομματικούς σχηματισμούς.

Ο Στέφανος Κασσελάκης αποδείχτηκε ο μοιραίος καταλύτης, που πυροδότησε μια αλυσιδωτή αντίδραση η οποία είναι αδύνατον να σταματήσει.

Θυμάμαι στα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιζε τη χώρα στα ζάρια σαν κυβέρνηση, αλλά και με την ανεύθυνη και συχνά αντικοινωνική κι ανθελληνική συμπεριφορά του ως αντιπολίτευση, γράφαμε άρθρα πύρινα τα οποία κατέληγαν με τη φράση ” Είθε η καταστροφή τους να είναι τέλεια!” Εννοώντας την απαξίωση των πολιτών προς το αλλοπρόσαλλο αυτό συνοθύλευμα πολιτικών πρακτικών.

Κανείς μα κανείς όμως, δεν φανταζόταν αυτό που συμβαίνει τώρα που μιλάμε… Ούτε το ρεζίλεμα, ούτε την απίστευτη εχθρότητα μεταξύ πρώην συντρόφων, ούτε ότι το κόμμα θα παραδοθεί από τους ίδιους τους ψηφοφόρους του σε ένα τόσο ακατάλληλο άτομο!

Όταν επιλέγουμε κι επιλεγόμαστε από τον ιδανικό για εμάς σύντροφο, απώτερος σκοπός και στόχος είναι συνήθως η δημιουργία οικογένειας! Όταν όμως επιλέγουμε κι επιλεγόμαστε από ένα κόμμα ως ηγέτες, απώτερος σκοπός και στόχος πρεπει να είναι η συναίνεση, η δημιουργία, η αυτοκριτική, η υπευθυνότητα, οι προυποθέσεις δηλαδή για την “πετυχημένη επιστροφή του”. Τα γυμναστήρια, τα ακροβατικά, η υπερπροβολή των ερωτικών επιλογών, ο ναρκισσισμός και οι προκλητικές δηλώσεις, προκειμένου να καλυφθεί το κενό γνώσης, ήθους και πολιτικού λόγου, σε καθιστούν πρωταγωνιστή, αλλά όχι στη πολιτική.   Σε σαπουνόπερα ίσως του Χόλυγουντ, για να μην πω του.. Μπόλιγουντ.