Όταν πριν 30 περίπου χρόνια η πολιτική της ευρωπαϊκής ένωσης το επέβαλε οι ελληνικές κυβερνήσεις νομοθέτησαν την παύση σειράς δημοφιλών και επικερδών ως τότε αγροτικών εκμεταλλεύσεων όπως το βαμβάκι, ο καπνός και αργότερα η αμπελουργία και άλλοι τομείς.

Επειδή βέβαια δεν τολμούσαν να περάσουν μονοκοπανιά και χωρίς ανταλλάγματα μία τέτοια αλλαγή ζωτικής σημασίας για την Ελληνική οικονομία τότε ήταν που ξεκίνησαν οι λεγόμενες επιδοτήσεις -πέρα από όλα τα άλλα – σαν ένα είδος αντάλλαγματος για την υποχρεωτική αυτή αλλαγή αντικειμένου των επιτηδευματιών της αγροτικής οικονομίας. Και μάλιστα όσοι απασχολούνταν στους ανωτέρω κλάδους είχαν αποζημιωθεί γερά με έξτρα χρηματικές απολαβές πέρα από τις επιδοτήσεις εφόσον θα εγκατέλειπαν τις καλλιέργειες τους.

Μεσοπρόθεσμα βέβαια αυτή η πολιτική αποδείχτηκε καταστροφική για την Ελλάδα καθώς συρρικνώθηκε ο αγροτικός τομέας και η αυτοδυναμία της χώρας αλλά πρωτίστως συρρικνώθηκε η επιλογή των ανθρώπων που θα ήθελα να ασχοληθούν επικερδώς με το αγροτικό αντικείμενο σε ποσοστά απίθανα μικρά.

Την ίδια πρεμούρα έδειξε και το 2010 η ευρωπαϊκή ένωση όταν με τα δήθεν μέτρα εξορθολογισμού άλλοτε άμεσα και επιθετικά, άλλοτε πίσω από υπεκφυγές όπως η δήθεν φοροδιαφυγή, επιδίωξε με μανία να κατατροπώσει τις ατομικές επιχειρήσεις που είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας πέρα αυτή τη φορά από τον αγροτικό τομέα: Στο εμπόριο, την παροχή υπηρεσιών, τiς βιοτεχνίες ακόμη και τον επιστημονικό κλάδο.

Αφού νομοθέτησαν ότι φόρo υπήρχε και δεν υπήρχε και ακόμη και μέσω των ίδιων των ασφαλιστικών εισφορών στρίμωξαν και υπέρ χρέωσαν επί 13 ολόκληρα χρόνια την πλειοψηφία των ελεύθερων επαγγελματιών καθιστώντας τους μία ομάδα αποδιοπομπαία, επανέρχονται σήμερα σε θεωρητικά λιμνάζοντα και ήσυχα νερά να επιτεθούν ξανά εναντίον αυτης της ομάδας.

Να σημειώσουμε ότι ανάμεσα στους πληθυσμούς που αδυνατούν να δημιουργήσουν οικογένειες που τόσο ανάγκη έχει το δημογραφικό της χώρας άλλα πρωτίστως οι ίδιοι οι άνθρωποι ίσως την εξέχουσα θέση είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και ας λένε ότι δήθεν φοροδιαφεύγουν και άρα ότι είναι πλούσιοι. Με δεδομένο ότι οι μισές ατομικές επιχειρήσεις χρεώθηκαν από την σκόπιμη πολιτική ευρωπαϊκής ένωσης και κυβερνήσεων είναι ηλίου φαεινότερο ότι αδυνατούν σαν ανθρώπινες οντότητες να προχωρήσουνε στη δημιουργία οικογένειας – ας το σημειώσουμε αυτό.

Δεν θα υπεισέλθουμε στο γιατί όχι μόνο είναι λάθος και άδικο αυτό που συμβαίνει ξανά με τους ελεύθερους επαγγελματίες γιατί το έχουν κάνει άλλοι. Ούτε γιατί είναι αντισυνταγματικό και παράνομο. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε να σημειώσουμε όμως ότι αγγίζει πλέον και ξεπερνά τα όρια της συκοφαντίας για τον καθένα ξεχωριστά από όσους αγωνίζονται στον στίβο του ελεύθερου επαγγέλματος το να ακούει από πολιτικούς και κολλητούς των πολιτικών εντελώς άγνωστους που τους βάζουν να γράφουν στα μεγάλα site ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι φοροφυγάδες.

Θα σταθούμε όμως ειδικά σε ένα σημείο. Η υπόσχεση της ευρωπαϊκής Ένωσης το 2010 – 11 που μας έβαλε στα μνημόνια ήταν ότι μετά τα μέτρα αυτά θα ερχόντουσαν μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα να ανοίξουν υποκαταστήματα και άρα θα απορροφούσαν όλους αυτούς τους ελεύθερους επαγγελματίες που τα δικά τους μέτρα θα οδηγούσαν εκτός επαγγέλματος.

Όπως έχει γραφτεί αναλυτικά πρόκειται για κοροϊδία πρώτου μεγέθους και αυτό δεν συνέβη ποτέ. Με άλλα λόγια η εργασία ανάγκης που έθρεψε και μεγάλωσε γενιές και γενιές Ελλήνων που λέγεται αυτόαπασχόληση εξακολουθεί να παραμένει ο μόνος τρόπος μείωσης της ανεργίας στην Ελλάδα αλλά και ανάπτυξης παρόλες τις ηλιθιότητες και συκοφαντικές αηδίες που γράφουν οι φίλοι των υπουργών και γείτονες τους στα βόρεια προάστια της Αττικής πλήρως αποκομμένοι από την Ελληνική πραγματικότητα και παραδοση. Οι εκσυχρονιστες της πλάκας.

Πρόκειται λοιπόν για μία αισχρή επίθεση σε βάρος μιας μερίδας ανθρώπων χωρίς καμία δικαιολογία μιας και τα ψέματα έχουν καταρρεύσει και ούτε καν ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ζητάει τουλάχιστον φανερά πλέον κάτι τέτοιο μιας και υποτίθεται ότι είμαστε εκτός μνημονίων πλέον. Ή μήπως όχι;

Αν θέλουν λοιπόν να αλλάξει η μορφή της οικονομίας πρώτα εξασφαλίζεις την επόμενη μέρα δηλαδή τις θέσεις εργασίας ή οτιδήποτε άλλο χρειαστεί και μετά προχωράς με διάλογο και πρόγραμμα σε μία γενικευμένη κοινωνική μεταρρύθμιση όπως είναι η αλλαγή επαγγέλματος των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.

Το θέμα είναι τους ρώτησε κανείς αν αυτοί θέλουν να αλλάξουν; Η απάντηση είναι ότι δεν θέλουν έτσι τους αρέσει. Σε άλλον του αρέσει να δουλεύει πολύ σε άλλον του αρέσει να δουλεύει λίγο αλλά πρωτίστως να έχουν την ελευθερία τους κάτι που δεν έχουν στη μισθωτή εργασία.

Αλλά ακόμα και έτσι μετά από 13 ολόκληρα χρόνια δεν υπάρχει εναλλακτική για να στραφούν οι άνθρωποι της αυτοαπασχόλησης.

Αν σταθούμε στον πληθωρισμό ποικίλων επαγγελμάτων όπως για παράδειγμα των καφετεριών ή ακόμη και τον νομικών υπηρεσιών θα δούμε ότι στη δεύτερη περίπτωση για παράδειγμα οι κυβερνήσεις ενώ έβλεπαν τον υπεπληθωρισμό των δικηγόρων ποτέ δεν μείωσαν τον αριθμό των εισακτέων στις νομικές σχολές όπως θα επιβάλλοταν πιθανότατα μην τυχόν μείνουν άνεργοι καθηγητές των σχολών αυτών.

Αντίθετα επέτρεψαν να μπαίνουν στα ΑΕΙ και ΤΕΙ όλοι οι αγράμματοι και επέτρεψαν και τις σχολές του εξωτερικού πιθανότατα επειδή τα δικά τους παιδιά είναι μπουμούνες ώστε να τους εξασφαλίσουν ένα κοινωνικό στάτους με το ζόρι. Έπειτα τσαμπούνανε κάτι ηλιθιότητες περί αυτορρύθμισης της αγοράς. Εσένα ρε φίλε που σε βάλαμε να κυβερνήσεις, γιατί δεν προβαίνεις σε διορθωτικές κινήσεις, την αγορά ψηφίσαμε ή εσένα; Αν είναι έτσι ας αφήσουμε χωρίς άμυνα και το Αιγαίο. Η αγορά θα αυτορυθμίσει το ποιος ακριβώς θα το κατέχει -με άλλα ο Ερντογάν.

Είναι αδύνατον να μην αναφέρουμε ανάμεσα στα εκατοντάδες ψεύδη που λέγονται στα τηλεοπτικά και άλλα μέσα από βάλτους και ανίδεους ότι όχι μόνο ελεύθεροι επαγγελματίες δεν λαμβάνουν επιδόματα αλλά είναι και οι πρώτοι που κόβονται από αυτά. Ελάχιστοι έχουν καταφέρει να πάρουν επίδομα ανεργίας ή επιδόματα τέκνων και άλλες παροχές επειδή οι προϋποθέσεις είναι τόσο αυστηρές για αυτούς που μένουν στην πλειοψηφία τους απ έξω.

Σωστά παρατηρήθηκε επίσης από ελάχιστους εχέφρονες ότι η αντιπαράθεση για το ζήτημα υπό κρύβει και την μεγάλη ψυχολογική και κοινωνική απόσταση Αθήνας και επαρχίας μιας και η συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών εργάζεται στην αττική με συνέπεια τα μέτρα εναντίον των ελευθέρων επαγγελμάτων να πληττουν δυσανάλογα την επαρχία. Οι δήθεν εξαιρέσεις χωριών 300 κατοίκων είναι γελοίες μιας και ολόκληρες κωμοπόλεις των πέντε και δέκα χιλιάδων κατοίκων έχουν δεκάδες μικρό καταστήματα με ελάχιστους τζίρους εδώ και πάρα πολλά χρόνια και αυτό το γνωρίζουν στην κυβέρνηση. Αν περασει κανείς από αυτές τις πόλεις ακόμα και την ίδια τη Θεσσαλονίκη θα δει εκατοντάδες ισόγεια μικρά καταστήματα που κάποτε ήταν περίπτερα μπακάλικα μίνι μάρκετ να έχουν αδειάσει επί μία ολόκληρη δεκαετία δίνοντας μία καταθλιπτική εικόνα. Πρόσφατα μάλιστα είχε γίνει ρεπορτάζ πως δήθεν είχαν τη φαεινή ιδέα τα καταστήματα αυτά στη Θεσσαλονίκη για παράδειγμα να τα μετατρέψουν σε γκαράζ που τόσο ανάγκη είχε η πόλη. Και δεν λέμε καλή είναι η ιδέα αυτή αλλά δεν προκαλεί θλίψη σε όλους ότι εκεί που παρκάρει κάποιος το αυτοκίνητο του σήμερα 20 και 30 χρόνια πριν οι άνθρωποι μπορούσαν και μεγάλωναν ολόκληρες οικογένειες με ένα μικρό μαγαζί;  Αντί να είχαμε ως πρότυπα επιχειρηματικότητας αυτούς τους ανθρώπους, εξευτελίζουμε τον τρόπο ζωής τους και βραβεύουμε τα ευρωποδίαιτα μαμόθρεφτα τέκνα των πολιτικών που κάνουν σταρτ απ της πλάκας;

Δεν καταλάβαμε λοιπόν από πού κι ως που πρέπει να εξαφανίσουμε αυτό τον τρόπο ζωής για να γίνουμε όλοι οι μισθωτοί σε δουλειές που δεν υπάρχουν και ακόμα χειρότερα να δουλεύουν όλοι 12 ώρες τη μέρα χωρίς χρόνο ούτε για να κάνουν οικογένειες ούτε για να ευχαριστηθούν τίποτα γιατί αυτό υπόσχεται ο νέος κόσμος που μας τάζουν.

Όπως είδαμε, για να συνοψίσουμε, όταν καταργήθηκαν οι κλάδοι της παλιάς αγροτικής παραγωγής όπως το βαμβάκι κι ο καπνός οι κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση πρώτα αποζημίωσαν και  έπειτα επιδότησαν και έτσι έδωσαν χρόνο στους ανθρώπους αυτούς αλλά και χρήμα για να αλλάξουν αντικείμενο και δραστηριότητα ακόμη και να εγκαταλείψουν το αγροτικό επάγγελμα.

Εδώ όχι μόνο δεν παρέχουν απολύτως τίποτα αλλά μέσα από κυριολεκτικό ξυλοκόπημα φόρων, ψεμάτων και συκοφαντιών και άλλων κακουχιών ωθεί αφενός τους ελεύθερους επαγγελματίες σε χρόνια δυστυχία μην αφήνοντας τους χρόνο ούτε να ασχοληθούνε με αυτό που αγαπούν παρά μόνο με την γραφειοκρατία τους και ταυτόχρονα αντί να τους επιδοτεί οικονομικά με στοχευμένο πρόγραμμα για να αλλάξουν αντικείμενο τους υπερχρεώνει για να φύγουν ντροπιασμένοι και πιθανώς ισόβια δεμένοι με προβλήματα από το επάγγελμά τους.

Αυτό το παράδειγμα πρέπει να γραφτεί στην ιστορία μαζί με όλους τους φιλελέδες και των υπολοίπων συρφετό που υποστηρίζει αυτές τις αισχροτητες σαν έγκλημα εναντίον της ελληνικής κοινωνίας και τίποτα λιγότερο.

Facebook Comments