Από τότε που συγκροτήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση με την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, είμαι ένθερμος υποστηρικτής της, παρά τις αμφιβολίες που μου προκαλούνται από τις δυσχέρειες που προκαλούν οι εθνικές αντιδικίες και η διαρκής διεύρυνση της χωρίς όμως ουσιαστική σύγκλιση.

Σε πρόσφατο ταξίδι μου στις Βρυξέλλες είχα την ευκαιρία να πιστοποιήσω αυτές τις δυσχέρειες σε μια σειρά από ζητήματα, με πρώτο και κύριο το μεταναστευτικό που δοκιμάζει σκληρά την συνοχή των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Και κατά τη γνώμη μου θα είναι μαζί με την κλιματική αλλαγή και την τεχνητή νοημοσύνη, τα κυριότερα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει το προσεχές διάστημα ο κόσμος ολόκληρος κι οι δυτικές κοινωνίες ειδικότερα.

Τα διαρκή, καθημερινά προβλήματα στα σύνορα της Ευρώπης με τις προσπάθειες οργανωμένων συμφερόντων να εκμεταλλευθούν τον πόνο απελπισμένων ανθρώπων και να τους μεταφέρουν παράνομα σε ευρωπαϊκό έδαφος, πρέπει να μας ξεσηκώσουν όλους στην αντιμετώπιση αυτού του τόσο πολύπλοκου, σύνθετου και δύσκολου στη διαχείριση του προβλήματος, που είναι το μεταναστευτικό. Αλλά αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι έχουν δικαίωμα κάποιοι ανάμεσα τους και αρκετοί έλληνες δυστυχώς να επιρρίπτουν ευθύνες στο ελληνικό κράτος και στο Λιμενικό Σώμα που έπραξαν στο έπακρον το καθήκον του. Η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να προστατεύσει τα σύνορα της, αλλά με πλήρη σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Ελλάδα θέτει ως προτεραιότητα της την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Και αυτό το ‘χει αποδείξει σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Η μαύρη προπαγάνδα ακόμα κι απο ελληνικά πολιτικά κόμματα περί του αντιθέτου, είναι επιεικώς απαράδεκτη.

Ασφαλώς και το μεταναστευτικό είναι ένα πάρα πολύ δυσχερές πρόβλημα, το οποίο δυστυχώς θα μας απασχολεί ακόμα πιο έντονα στις δεκαετίες που έρχονται. Είναι τόσο πολύπλοκο και σύνθετο που ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει βρει τη λύση του. Αντιθέτως, εξαιτίας του υπερπληθυσμού, της κλιματικής αλλαγής, της φτώχειας, των εμφύλιων πολέμων, των αυταρχικών καθεστώτων στην Ασία και την Αφρική, είναι αλίμονο βέβαιος οτι θα γίνει πολύ χειρότερο στα χρόνια, που θα ακολουθήσουν. Κι η Ελλάδα μόνη της δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει. Αμφιβάλλω πλέον αν μπορεί να το αντιμετωπίσει η Ευρώπη, η οποία από τη μιά φοβάται την αδυναμία της να ενσωματώσει στις κοινωνίες της τους μετανάστες και από την άλλη λυγίζει υπό το βάρος του δημογραφικού της προβλήματος και της γήρανσης του πληθυσμού της. Κι είναι μοιραίο όσο ο πληθυσμός στις υπανάπτυκτες χώρες Ασίας κι Αφρικής αυξάνεται, τόσο να αυξάνονται κι οι μεταναστευτικές ροές στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής στη Δύση, που στα μάτια των μεταναστών φαντάζει, χωρίς να είναι, κάποιου είδους παράδεισος.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι η ιστορία των μεταναστεύσεων είναι η ιστορία της ανθρωπότητας από τότε που υπάρχει. Αυτό ισχύει. Αυτό που δεν ισχύει πλέον είναι οτι δεν μιλάμε πια για μικρές μετακινήσεις του ούτε για μικρούς πληθυσμούς. Μέχρι το 2100 ο παγκόσμιος πληθυσμός θα έχει ξεπεράσει τα 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως στην Ασία και στην Αφρική, με αποτέλεσμα οι ροές αυτές να φτάσουν σε συγκλονιστικά επίπεδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Νιγηρία η οποία έχει φτάσει από τα 80 εκατομμύρια που ήταν στη δεκαετία του 1960, σήμερα να έχει πληθυσμό πάνω από 200 εκατομμύρια. Και μέχρι το 2100 να θεωρείται οτι θα ξεπεράσει ακόμα και τα 700 εκατομμύρια. Ήδη ο ΟΗΕ υποστηρίζει ότι 500 εκατομμύρια άνθρωποι επιδιώκουν να έρθουν στην Ευρώπη. Όπως καταλαβαίνει κάθε πολίτης της Γηραιάς Ηπείρου, κάτι τέτοιο θα σήμαινε, αν γινόταν ξαφνικά κι απότομα, και την κατάρρευση της Δύσης και του δυτικού τρόπου ζωής.

Άρα το πρόβλημα είναι πολυσύνθετο. Και χρειάζεται άλλου είδους προσεγγίσεις. Που δυστυχώς οι ηγεσίες των δυτικών κοινωνιών δεν έχουν κατορθώσει να βρουν τις πιο λυσιτελείς και για τις ίδιες αλλά και για τις κοινωνίες του Τρίτου Κόσμου, που υποφέρουν. Γι’ αυτό το μεταναστευτικό είναι και θα παραμείνει το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ανθρωπότητας. Στο οποίο δεν χωρούν εύκολες, εύπεπτες κι απλοϊκές εξηγήσεις κι ερμηνείες

Facebook Comments