Το ότι οι δύο προτάσεις Προανακριτικής που κατατέθηκαν από την αντιπολίτευση δεν είχαν την παραμικρή τύχη, το ήξεραν καλύτερα απ’ όλους εκείνοι που τις κατέθεσαν. Κι ακόμα πιο καλά ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπόρεσε, παρά τις παρακλήσεις, να συγκεντρώσει τις 30 ψήφους που απαιτούνταν.

Το ήξεραν, αλλά είχαν μια ελπίδα. Να μην περάσει η πρόταση της Ν.Δ. ή, αν περάσει, να είναι τόσο οριακή η πλειοψηφία, ώστε να συνεχιστεί το αφήγημα της αδύναμης κυβέρνησης, η οποία όπου να ’ναι πέφτει. Προσεύχονταν για το 149, άντε 151. Βγήκε 154. Όσοι ακριβώς οι βουλευτές που έχει η Ν.Δ., δεδομένου ότι ο παραπεμπόμενος, Κ. Καραμανλής, δεν είχε δικαίωμα ψήφου.

Και τώρα πού θα συνεχιστούν τα ευφάνταστα πονήματα δεξιάς και αριστερής προέλευσης; Πώς θα μπορεί να πλανάται έστω και σαν υποψία ότι «θα πέσει η κυβέρνηση», ότι τα νέα κόμματα θα την ρίξουν ή ότι θα γίνει αλλαγή ηγεσίας «εν κινήσει»; Από πού θα αντλούν μια κάποια αισιοδοξία οι απελπισμένοι, που περιμένουν «από μηχανής θεούς» να κάνουν κάτι από όλα αυτά που δεν μπορούν να κάνουν οι ίδιοι με την πολιτική καχεξία τους;

Προφανώς είναι αποκλειστικά δικό τους θέμα. Άλλοι ίσως καταφύγουν στους άκυρους αυτοματισμούς του Μαρξ που έχουν διαψευστεί ιστορικά. Άλλοι ίσως θα αναζητήσουν νέες πηγές μίσους. Άλλοι ίσως προμηθευτούν νέες ποσότητες υλικού για ψεκασμούς. Άλλοι ίσως αφιερώσουν περισσότερες ώρες στην προσευχή. Κι άλλοι θα περιμένουν κάποιο θαύμα.

Ενόσω συμβαίνουν όλα αυτά, η κυβέρνηση θα μπορεί με μεγαλύτερη άνεση να ξεδιπλώνει την πολιτική των «παραδοτέων» στην Υγεία, στην Παιδεία, στην αγορά εργασίας, στην προστασία των εργαζομένων, στον νέο ΚΟΚ, στα έργα υποδομής (δρόμοι, σιδηρόδρομος, λιμάνια κ.λπ.), στην αντιμετώπιση της νέας ενεργειακής κρίσης, στο πρόβλημα της στέγης και στο νέο μοντέλο ανάπτυξης.

Facebook Comments