Ο έλεγχος των ΜΜΕ από τον Παππαμπέρια, τον νέο υπουργό προπαγάνδας, η προσπάθεια ελέγχου και αποδυνάμωσης των Ανεξάρτητων Αρχών (των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια εμποδίζει την συμπλήρωση των Συμβουλίων με ανεξάρτητες προσωπικότητες, όπως του ΑΣΕΠ), η εκτεταμένη φίμωση της ελευθερίας του λόγου των Ακαδημαϊκών (ενδεικτικά η περίπτωση Μαραντζίδη, οι τραμπουκισμοί κατά αξιολογητών και οποιουδήποτε εκφράζει διαφορετική άποψη στα Πανεπιστήμια), οι οργανωμένοι τραμπουκισμοί (τρολάρισμα) ακόμη και στα social media, ο σταδιακός έλεγχος της Διοίκησης από τα ανώτατα (Σαββαΐδου) ως τα μεσαία και χαμηλότερα επίπεδα από ένα κόμμα, οι επιθέσεις αναρχοτραμπούκων κατά διαφωνούντων, και τώρα οι επιθέσεις του φασιστικού βραχίονα (αυτού που έβγαλαν από τη φυλακή οι ίδιοι) του υπό σχηματισμό νέου καθεστώτος κατά βουλευτών, όλα τούτα είναι βαθιά ανησυχητικά γεγονότα. Μαζί με την απομάκρυνση από τις γεωστρατηγικές επιλογές της χώρας μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κάθε καθεστώς που σέβεται τον εαυτό του έχει εξάλλου ανάγκη από συνωμότες εχθρούς κι ένα παρακράτος που κάποια στιγμή γίνεται επίλεκτο τμήμα του κράτους κι επίσημα, από τα τάγματα εφόδου ως τους ερυθροφρουρούς ή την ισλαμική εθνοφρουρά.

Αυτοί πράγματι τηρούν τις υποσχέσεις τους. Η Ελλάδα γίνεται σταδιακά μια άλλη χώρα. Τα φρένα της Δημοκρατίας (που δεν ήταν και ποτέ πολύ γερά) σπάνε. Ενώ οι βραχίονες του ολοκληρωτισμού συγκροτούνται επάνω στις αδυναμίες και τα άλυτα προβλήματα της Μεταπολίτευσης.

Σε αυτό συνέβαλαν όλοι όσοι νομιμοποίησαν έναν λόγο ολοκληρωτικά απαξιωτικό για αυτό που επικράτησε να αποκαλούμε Μεταπολίτευση. Περίοδος που εκτός από τα γνωστά και μυριάδες προβλήματα που όλοι γνωρίζουμε, τα καταδικά της (τάση προς την υπερβολή, λαϊκισμός) και όσα κληρονόμησε από το παρελθόν και δεν έλυσε ή ενέτεινε (πολλαπλή κομματοκρατία στη Διοίκηση, διαφθορά), υπήρξε ταυτόχρονα η πιο εξελιγμένη Δημοκρατία που έζησε το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος από την ίδρυσή του.

Αγνοήσαμε τα επιτεύγματά της συστηματικά: την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, την επέκταση του κράτους πρόνοιας, το καθολικό σύστημα υγείας, τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν, από τον Πολιτικό γάμο ως την αλλαγή του αστικού κώδικα, την οικονομική ανάπτυξη που αύξησε το ΑΕΠ δραματικά, τις επενδύσεις, τη σταδιακή συγκρότηση Ανεξάρτητων δομών στη διοίκηση, τις υποδομές που αναπτύχθηκαν, τη βελτίωση της προστασίας του περιβάλλοντος, την ανάπτυξη νέων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων, τη σταδιακή μείωση της επιρροής των μονοπωλίων και ολιγοπωλίων κρατικών και ιδιωτικών, την απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων, επιχειρήσεων, ανθρώπων, την ελευθερία του λόγου, τη μεγαλύτερη πρόσβαση στις συζητήσεις, τα κινήματα και την πληροφόρηση του ανεπτυγμένου κόσμου, τον (ανεπαρκή ακόμη) περιορισμό της επιρροής της θρησκείας στις κρατικές υποθέσεις, την (ανεπαρκή) επέκταση της καθολικής Παιδείας, τον περιορισμό του ελέγχου της πληροφόρησης από το Κράτος, την ενσωμάτωση στην Ευρώπη και στον σκληρό της πυρήνα και τις αλλαγές που επέφερε αυτό στη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας και πολλά-πολλά άλλα που θεωρούμε δεδομένα, αλλά δεν είναι. Απαξιώσαμε με ξινούς και κακόβουλους χαρακτηρισμούς το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, των διανοουμένων και των απλών ανθρώπων που τα πέτυχαν και όχι μόνον αυτούς που τα αντιστρατεύθηκαν ή αποδείχτηκαν λίγοι και έκαναν ζημιά μεγάλη.

Επιτεύγματα ατελή; Ναι, ατελή. Πολλά μετρίως οργανωμένα; Ναι, μετρίως έως κακο-οργανωμένα. Τα εκμεταλλεύθηκαν ιδιοτελώς πολλοί (όχι όλοι); Ναι, τα εκμεταλλεύθηκαν. Δημιούργησαν στρεβλώσεις; Ναι, δημιούργησαν. Δεν πήγαν τόσο γρήγορα τόσο μακριά όσο ήταν αναγκαίο και όσο πήγαν σε χώρες που ξεκίνησαν από συγκρίσιμη βάση (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία) ; Ναι, δεν πήγαν.

Αν όμως κάνει κανείς τη σούμα, τον απολογισμό, ήταν μια περίοδος αλλαγών, έστω αργών, προς μια κατεύθυνση εκπολιτισμού, Δημοκρατίας και ανάπτυξης. Μια πορεία με χίλια δυο προβλήματα, χίλιες δυο στρεβλώσεις, αλλά μια πορεία προς το καλύτερο. Η διαρκέστερη και σταθερότερη στη σύγχρονη Ελληνική ιστορία. Αυτή η απαξία για τον εαυτό της ήταν ίσως το μεγαλύτερο ατόπημα που γέννησε η μεταπολίτευση. Κοιτάξαμε όλοι μόνο τα άρρωστα και κουτσουρεμένα δένδρα και σβήσαμε από την οπτική μας το μεγάλο πράσινο δάσος. Όλα αυτά που σήμερα υπερασπιζόμαστε με πάθος, χωρίς να καταφέρνουμε όμως να προτείνουμε ένα σοβαρό σχέδιο βελτίωσής τους, είναι επιτυχίες της μεταπολίτευσης, που δεν τις ομολογήσαμε, δεν τις πιστώσαμε ποτέ. Ούτε στην ιστορική περίοδο ούτε στα πρόσωπα που τις επέτυχαν.

Ο μηδενιστικός λόγος πολλών ανάμεσά μας, χωρίς προτάσεις βελτίωσης, χωρίς καταγραφή των επιτυχιών για να χτίσουμε πάνω σε αυτές, χωρίς ψύχραιμη αποτίμηση και χωρίς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, με ανάλυση των αποτυχιών για να τις διορθώσουμε, δεν επιτάχυνε την εξέλιξη προς μεγαλύτερη ελευθερία, περισσότερη διαφάνεια και ανάπτυξη. Είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Νομιμοποίησε την αντι-μεταπολίτευση, μια αντι-μεταρρύθμιση που ορίζεται ως αλλαγή στόχων και όχι μέσων. Την πορεία προς το κακό.

Ακυρώνει σταδιακά την ίδια την προοπτική της εμβάθυνσης και επέκτασης της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και νομιμοποιεί ένα άλλο πρότζεκτ για τη χώρα, μιαν άλλη (εφιαλτική) προοπτική, αυτήν που τα σημάδια και τα γεγονότα κάθε μέρα και περισσότερο διαγράφουν.

Facebook Comments