Οδός Πανεπιστημίου. Η ώρα δεν έχει σημασία. Ήταν την στιγμή που χιλιάδες κόσμου είχαν μαζευτεί για ένα κοινό σκοπό, να αντισταθούν απέναντι στα αυστηρά μέτρα του 3ου Μνημονίου αλλά και στην κυβέρνηση που παρά τις προγραμματικές τις δηλώσεις τα εφάρμοσε.

Τα επεισόδια δεν άργησαν να συμβούν… Από την μία άνθρωποι να κρατούν πανό, φωνάζοντας με μια φωνή για τα δικαιώματα στην παιδεία, την εργασία, τη κοινωνία και από την άλλη «άνθρωποι» με κουκούλες ή και χωρίς έσπαγαν, έκαιγαν, κατέστρεφαν ότι έβρισκαν μπροστά τους. Με μιας η ομοψυχία χάθηκε, το όποιο μήνυμα και αν ήθελαν να δώσουν καταστράφηκε.

Περπατώντας στους ιστορικούς δρόμους του Κέντρου της Αθήνας ένιωσα μπερδεμένη. Κτίρια και πόρτες επιβλητικές, Εθνική Βιβλιοθήκη, Ακαδημία Αθηνών, Αρσάκειον και άλλα πολλά έμοιαζαν ξένα σε έναν δρόμο που υπάρχει ακριβώς επειδή βρίσκονται και αυτά εκεί. Σκέφτηκα, ποιο το νόημα όταν κάποιοι δεν τα υπολογίζουν, τα βανδαλίζουν μέχρι τέλους; Ποιο το νόημα της ενότητας, όταν τελικά χωρίζει και διχάζει; Κανένα. Άρα αυτοί που ουρλιάζουν για δικαιώματα έχουν δει τι επικρατεί όταν τα φώτα «ηρεμούν» σε αυτό τον πολυσύχναστο δρόμο;

Δεν σταματάω να περπατάω… μόνη με πολλές σκέψεις να με βασανίζουν . Η νύχτα είχε ήδη έρθει, τόσο αθόρυβα όσο και όταν ξεχάστηκαν από πολλούς τα γεγονότα της πορείας. Τα κτίρια έχαναν ακόμα περισσότερο την λάμψη τους, η επιβλητικότητα τους όμως μεγάλωνε.

Καθώς περπατούσα στο στενό της Ρήγα Φεραίου να βγω Ακαδημίας η εικόνα μου ήταν γνωστή. Ναρκομανείς, άνθρωποι άστεγοι, πεινασμένοι, ίσως και αρκετά νευριασμένοι. Τα μεσημεριανά γεγονότα είχαν χαλάσει το «σπίτι» τους, είχαν ταράξει την όποια ησυχία τους παρέχει το στενό. Στα μάτια μου ήταν μια εικόνα οξύμωρη και τελείως παράλληλη. Πόρτες πανύψηλες που δεν ανοίγουν πλέον, σκαλιά ατέλειωτα και κάτω από αυτά άνθρωποι που φαίνονται σαν μυρμήγκια. Δεν αντέδρασα ένιωσα αδύναμη μπροστά στις εικόνες και στις σκέψεις μου που γίνονταν όλο και πιο δυνατές.

Άραγε αυτοί που πριν διεκδικούσαν, πράγματα τα οποία ίσως και οι ίδιοι ψήφισαν, σκέφτηκαν το μετά; Τους ανθρώπους που κοιμούνται στα πλακόστρωτα των στενών της Πανεπιστημίου; Λίγα μέτρα παρακάτω μία παρέα γελούσε, κάποιοι φοιτητές αναρωτιόντουσαν για την κατάσταση στη παιδεία, εγώ σκεφτόμουν εμένα και ένας άστεγος με ρώτησε…

– «είσαι καλά;».

– «όχι.» απάντησα

Δεν είχα νιώσει περισσότερη ντροπή. Σε ένα κράτος που τους έχει γυρίσει την πλάτη στους κοινωνικά «αδύναμους» και συνεχίζει γυρίζοντας την πλάτη σε ακόμα περισσότερους, ένιωσα πως έχω μερίδιο ευθύνης.

Η απεργία δεν φαίνεται να έχει αποτελέσματα. Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί. Η κυβέρνηση δείχνει αισιόδοξη για την εκταμίευση των 12 δις ευρώ. Η Πανεπιστημίου, ο ιστορικός αυτός δρόμος του κέντρου γεμάτος άστεγους και ανοιχτός σε κάθε τραμπουκισμό. Άνθρωποι που απαιτούν τα βασικά τους δικαιώματα και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης.

Σίγουρα οι κόσμοι είναι παράλληλοι. Και δεν θα συναντηθούν ποτέ…

Facebook Comments