Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα και ας σταματήσουν οι δήθεν επαναστάσεις με απειλές παραιτήσεων κατά των αιφνιδιαστικών σκληρών απαιτήσεων των δανειστών και επιτέλους ας αποφασίσουν ότι το θέατρο της… σκληρής διαπραγμάτευσης δεν κόβει πια εισιτήρια.

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο – αν και το ΔΝΤ κάθε άλλο παρά στραβό είναι – στη συμφωνία του καλοκαιριού και στο τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με δέκα χέρια, γίνεται ξεκάθαρα λόγος για όλα αυτά τα «σοκαριστικά» (και καλά) μέτρα που απαιτούνται αυτή τη στιγμή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά αφήνει ορθάνοιχτο και το παραθυράκι των έξτρα μέτρων-κάβα, αυτό δηλαδή που λέμε με απλά λόγια, τέταρτο μνημόνιο (γιατί αυτό είναι στην ουσία) ή τα «εφεδρικά» 3,6 δις. ευρώ που ζητά το ΔΝΤ.

Επειδή λοιπόν η κυβέρνηση «χτυπιέται» ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τη συμφωνία του Ιουλίου, ας υπενθυμίσουμε τα εξής λοιπόν:

Η κοινή ανακοίνωση της ΕΚΤ και της Κομισιόν στις 14 Αυγούστου έγραφε: 

«Οι διαπραγματεύσεις για το μνημόνιο στην Αθήνα, είχαν στόχο να επέλθει συμφωνία για ένα αξιόπιστο και περιληπτικό πακέτο μεταρρυθμίσεων. Το ΔΝΤ βοήθησε στην τεχνική ανάλυση και στον σχεδιασμό των προϋποθέσεων για το νέο πρόγραμμα του ESM.

Οι όροι θα αναθεωρούνται σε τριμηνιαία βάση, λαμβάνοντας υπόψη την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων που επιτεύχθηκε στο προηγούμενο τρίμηνο».

Αυτό το τελευταίο τι σημαίνει; Πολύ απλά ότι κάθε τρεις μήνες θα υπάρχει αξιολόγηση και η Ελλάδα θα παίρνει νέα μέτρα αν χρειάζεται.

Επίσης αναφέρει «Η συμμόρφωση με τις προϋποθέσεις του μνημονίου, θα ελέγχεται από την Κομισιόν, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και μαζί με το ΔΝΤ, όπως προβλέπεται από το άρθρο 13 (7) της Συνθήκης του ESM».

Άρα… το ΔΝΤ δεν μπορεί να το διώξει καμία… κυβέρνηση 

Επίσης, όπως έχουμε ξαναγράψει σε αυτήν τη στήλη, στο μνημόνιο του Αυγούστου ήταν επίσης συμφωνημένη η μείωση του αφορολόγητου. Από τότε λοιπόν η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει να στήσει στον τοίχο τους μισθωτούς των 750 – 800 ευρώ.

Για να μην πιάσουμε τις συντάξεις, τα κόκκινα αλλά και τα «πράσινα» δάνεια κτλ.

Και τι κάνει από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και μετά; Πηγαίνει από καθυστέρηση σε καθυστέρηση, χάνει τις πολύτιμες για την ρευστότητα των ταμείων δόσεις, βάζει τρικλοποδίες στη διαπραγμάτευση αρνούμενη να ακολουθήσει αυτά που έχει ήδη συμφωνήσει και υπογράψει μήνες πριν και το αποτέλεσμα; Να φεύγει για την Ουάσιγκτον και την Σύνοδο του ΔΝΤ με προτάσεις για τα μέτρα των 5,4 δισ. ευρώ και με την διαφήμιση (και καλά) ότι «πάμε στη Σύνοδο για να μπουν μπροστά οι μηχανές της μείωσης του χρέους) και να γυρνάει με άλλα… 3,6 δισ. ευρώ στην πλάτη για… καβάτζα. 

Αυτό που λέμε πήγα για μαλλί και βγήκα κουρεμένος…

Α, και το ΔΝΤ δεν πιέζει πλέον για γενναία μείωση του χρέους εδώ και τώρα, αφού η Λαγκάρντ έδωσε τα χέρια με την Μέρκελ και τον… αέρα πλέον στον Σόιμπλε να διαμηνύει όποτε έχει την ευκαιρία ότι δεν υπάρχει κανένα ζήτημα περί ελληνικού χρέους που πρέπει να διευθετηθεί άμεσα. 

Έτσι και το μόνο χαρτί της κυβέρνησης – και η μόνο ελπίδα βασικά – για να φορτωθεί λιγότερα μέτρα, κάηκε, όπως κάηκαν και όλες οι προεκλογικές υποσχέσεις και δεσμεύσεις της οι οποίες μόνο ως… ανέκδοτο μπορεί να τις αναφέρει πλέον κανείς.

Και όσο για την… ρήτρα των εξτρά μέτρων, το «αν χρειαστεί δηλαδή», το θέμα να το θεωρήσουμε τελειωμένο. Με αυτό το ιστορικό αυτής της κυβέρνησης, δεν υπάρχει καμία ελπίδα και παρηγοριά. Θα χρειαστεί.

Πώς αλλάζουν τα πράγματα μέσα σε έναν χρόνο και κάτι! Ήρθαν για να μην πάρουν τα σκληρά μέτρα που είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενοι και κατέληξαν σε χρόνο dt να μηδενίσουν το κοντέρ της ελληνικής οικονομίας και να υπογράφουν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο.

Facebook Comments