Σε μια πολιτισμένη κοινωνία, αν και αυτή μπορεί να συνίσταται από αυτοσυντηρούμενα άτομα, θα υπαρχουν παντα άτομα που θα αδυνατούν να φροντίσουν τους εαυτούς τους για κάποια περίοδο της ζωής τους και το ερώτημα του τι πρεπει να συμβεί σε αυτους μπορει να λυθεί με τρεις τρόπους: μπορούμε να τους παραμελήσουμε, μπορεί να τους φροντίσει η οργανωμένη κοινότητα ως δικαίωμα, ή μπορεί να αφεθούν στην καλή θέληση κάποιων ατόμων της κοινότητος.
Clement Attlee, The Social Worker

Η ελληνική κοινωνία είναι μια κοινωνία που δουλεύει με συνθήματα και τα συνθήματα συνήθως υπέρ των οργανωμένων συμφερόντων. Όταν το καταλάβεις αυτό, το να ζεις εδώ ειναι μια εμπειρία συνήθως εξοργιστική. Να αναφέρω δύο παραδείγματα; Πρόσφατα περιέκοψαν το μικρό βοήθημα που έπαιρνε η Ασπασία Μπόγρη, θύμα πυροβολισμού από τον ίδιο τον πατέρα της και σε δύσκολη κατάσταση στο κεντρο αποκατάστασης Animus. Έτυχε να γνωρίζω προσωπικώς την υπόθεση γιατί υπήρξα, μαζί με τη σύζυγό μου, ανάδοχος εθελοντής ενός κουταβιού που προορίζεται για την Ασπασία.  Λόγω του Μάικ, του κουταβιού που ετοιμάζει το Nina Service Dogs ως σκύλο βοηθό της Ασπασίας, ξέρω την υπόθεση και πραγματικά δεν μπορώ να το πιστέψω. Κι όμως είναι αλήθεια, όπως αλήθεια είναι και η κατάργηση των συντάξεων χηρείας ενώ ταυτοχρόνως οι συντάξεις που αποδίδονται από εδώ και πέρα είναι σημαντικά κουτσουρεμένες. Είναι αδιανόητο.

Γνωρίζω ήδη οικογένειες που έχασαν τον ενα γονέα και πραγματικά βγαίνω εκτός εαυτού όταν σκέπτομαι ότι στις ήδη σκληρές δοκιμασίες τους θα προστεθεί η απώλεια της συντάξεως. Πώς θα ζήσουν αυτοί οι χτυπημένοι από τη μοίρα άνθρωποι και πώς θα μεγαλώσουν και θα σπουδάσουν αυτά τα παιδιά; και δε μιλάω καν για τις δυσλειτουργίες του ΕΣΥ και τα υπό διάλυση κρατικά νοσοκομεία.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, πού στο καλό πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα που δίνουμε στο “κράτος” μέσω των φόρων και των εισφορών; Γιατί έχουν γεμίσει οι δρόμοι με αστέγους και πίσω από τις κλειστές πόρτες διαδραματίζονται απίστευτες σκηνές και ανθρώπινα δράματα; Πώς καταντήσαμε ως κοινωνία να αφήνουμε χήρες και ορφανά, αστέγους και ψυχικώς ασθενείς στο έλεος του Θεού; Αυτή η ρημάδα η “εισφορά αλληλεγγύης” αλήθεια για αλληλεγγύη σε ποιόν είναι;

Η απάντηση είναι απλή.  Διότι αντί τα χρήματα μας να βοηθούν αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη πηγαίνουν στις τσέπες ξεδιάντροπων οργανωμένων συμφερόντων. Πηγαίνουν σε ομάδες που δεν έχουν καμία αιδώ και καμία συμπάθεια προς τους αληθώς πάσχοντες αρκεί να μη μειωθούν τα προνόμια τους. Με βασικότερο προνόμιο την πίστωση κάθε τόσο στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς απίστευτων ποσών σε σχέση με την κατάσταση της οικονομίας και κυρίως σε σχέση με όσα προσφέρουν – ή έχουν προσφέρει- στην κοινωνία που είναι υποχρεωμένη να τους πληρώνει. Και δε μιλάω προφανώς για τις εξαιρέσεις που κρατούν το οικοδόμημα όσο μπορούν σε λειτουργία, αλλά για όσους πληρώνονται χωρίς να προσφέρουν αντίστοιχες υπηρεσίες στην κοινωνία με όσες θα πλήρωνε ο μισθός τους στον ιδιωτικό τομέα και για τους πολύ προώρως συνταξιοδοτηθέντες αρτιμελείς.

Τι κάνουμε λοιπόν με τους αδύναμους; Όσοι ακόμα είμαστε στο κλίμα της τόσο καταφρονεμένης και λοιδωρουμένης χωριάτικης ή μικροαστικής ή χριστιανικής λογικής της βοήθειας στον πλησίον, προσπαθούμε το κατά δύναμιν. Φτάνει; Όχι βέβαια. Και είναι αδύνατον να φτάσει σε μια χώρα που έχει φόρους Σκανδιναυΐας και κοινωνικές  παροχές Αφρικής, εκτός των ομάδων οργανωμένων συμφερόντων. Το περίσσευμα ή υστέρημα όσων εργαζόμαστε στην ιδιωτική οικονομία που λεηλατείται βάναυσα και θα λεηλατηθεί βαναυσότερα, ούτως ή άλλως δεν επαρκεί.

Ο Άττλη, που έγραψε το απόσπασμα στην αρχή, ο Βρετανός πρωθυπουργός που δημιούργησε το περίφημο Εθνικό Σύστημα Υγείας της Βρετανίας, ξεκίνησε ως Συντηρητικός, μέχρι που διαπίστωσε στην πράξη δουλεύοντας με λιγότερο προνομιούχες ομάδες ότι είναι αδύνατο η ιδιωτική φιλανθρωπία και μόνο να στηρίξει επαρκώς τους αδύναμους. Ούτε στην Ελλάδα μπορεί. Όταν όμως η χώρα έχει φόρους Σκανδιναυΐας, δεν πρέπει να απαιτούμε να εχει και υπηρεσίες Σκανδιναυΐας;

Το μήνυμα λοιπόν στην τάξη των πολιτικών πρέπει να είναι ένα: αν δεν μπορείτε να μειώσετε τους φόρους, στρωθείτε στη δουλειά και μεταρρυθμίστε τον κατ´ όνομα “δημόσιο” και εν τη πράξει ανόσιο, Λεβιάθαν. Δε τρώτε μόνο τις σάρκες της ιδιωτικής οικονομίας που υποφέρει και συρρικνούται για να πληρώνει τα προνόμια σας. Τρώτε ή σπαταλάτε στα οργανωμένα συμφέροντα, το ξέρετε και θα το φωνάζουμε,αυτά που ανήκουν στις χήρες, τα ορφανά και όλους τους αδύναμους της κοινωνίας.

Για όποιον ενδιαφέρεται να βοηθήσει την Ασπασία, ειναι διαθέσιμος ο λογαριασμός της μητέρας της:

Τράπεζα Πειραιώς: Αριθμός Λογαριασμού 5500-020225-972
IBAN : GR6301725000005500020225972
BIC : PIRBGRAA
Όνομα κατόχου: Σπυριδούλα Φατούρου του Νικολάου και Καλλιόπη Φατούρου

Facebook Comments